Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ale jednak od samego początku ludzkości tak było, gdy walczono o rzadkie zasoby lub kontrolę nad rzędem dusz.

Dla samców alfa miało to duży sens, a nawet było istotą ich istnienia, warunkiem koniecznym ich pozycji społecznej.

Opublikowano

@Rafael Marius Czasy prehistoryczne dawno już minęły. Dzisiaj, kiedy mamy technologię na tyle zaawansowaną, by sięgnąć planet, kiedy coraz bardziej odkrywamy świat kwantów, wysiłki należy wkładać nie w pierwotne instynkty, tylko w to, by je eliminować, na rzecz jeszcze większego cywilizowania ludzkości, uniezależniając ją od nich właśnie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ale natura ludzka jest niezmienna. W przeciwnym wypadku stalibyśmy się innym gatunkiem.

 

 

Z tym też bym się nie zgodził. Instynkty są potrzebne i bliskie, a powrót do natury i tak prędzej czy później nastąpi. Raczej prędzej, po upadku chorej cywilizacji, która zawali się pod swoim własnym ciężarem.

 

A dominujący gatunek wyginie lub powróci do równowagi z resztą stworzenia.

 

 

Opublikowano (edytowane)

@Rafael Marius Jestem zdania, że cywilizacja powinna dążyć do kolejnego kroku, czyli np. kolonizacji Układu Słonecznego. By tego dokonać, sytacja na Ziemi musi być stabilna, więc ludzkość musi zwyczajnie przestać się bezsensownie wyrzynać. Jeśli będziemy pielęgnować takie zachowania, jak dzisiaj, to prędzej czy później powtórzą się w koloniach, narażając je na większe prawdopodobieństwo upadku, z powodu konfliktu zbrojnego o terytorium kolonizowanej planety.

 

@23. @Jacek_Suchowicz Dziękuję.

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

zachłanność ludzka nie zna granic

życie człowieka wytarty slogan

w dzisiejszych czasach zbrojni pijani

mordują przywołując Boga

 

tylko zabawki się pozmieniały

mentalność wzięta z czasów archeo

czy my się jeszcze dziś rozwijamy

my nie gadżety nawet na pewno 

:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

A to właśnie nic innego jak instynkt odkrywcy od samego początku obecny w człowieku. 

Niepotrzebujący żadnych racjonalnych uzasadnień. Krok za krokiem byle do przodu, przed siebie, pokonując kolejną przestrzeń.

 

Pamiętam to jeszcze z przedszkola, gdy uciekając z niego, przeskakiwałem przez płot by odkrywać nieznane lądy dziecięcych wyobrażeń.

Opublikowano (edytowane)

@Rafael Marius Rozumiem. Mnie chodzi o najróżniejsze negatywne zapędy, na które marnuje się zasoby, miast przeznaczyć je na rzeczy pożyteczne, takie jak np. kolonizowanie innych planet. Na mnie np. nie działały słowa Jana Pawła II, typu: nigdy więcej wojny. Wiedziałem, że to po prostu niemożliwe. Ludzkość jest na takie rzeczy jeszcze zbyt niedojrzała.

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Pięknie napisany wiersz, ale przekaz wybrzmiewa zbyt dosłownie moralizatorsko, nawet jeśli Autorowi należy przyznać rację. 
( Nie jestem jednak pacyfistką, uważam, że w wypadku zagrożenia Ojczyzny - trzeba jej bronić), pozdr.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wojny toczą się już między dziećmi w przedszkolu, są one częścią ludzkiej natury tak samo jak odkrywanie planet. Nie ma jednego bez drugiego. Tacy już jesteśmy.

Człowiek jest niepodzielny, mieszanina dobra i zła.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trochę się tego obawiałem, mówiąc szczerze. 

 

Oczywiście, że tak. Jest coś takiego, jak wojna sprawiedliwia. Wiadomo przecież, że kiedy ktoś napada, trzeba bronić kraju, ponieważ samemu nie jest się agresorem.

 

Dziękuję.

Opublikowano (edytowane)

Bardzo mi przypadł do gustu.

Nasuwa mi się, że człowiek jest tylko człowiekiem. 'Człowiek to brzmi dumnie' ma sens może wobec niższych stworzeń, które nie posiadają wolnej woli w tak dużym stopniu  Natomiast wobec całego kosmosu człowiek jest tylko pyłkiem.

Ale ten pyłek może ewoluować i eksplorować :) zamiast mordować.

 

 

 

Edytowane przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jestem dla ciebie objawieniem  wszystkich cnót  gotowych na lizanie    choć myję okna niedbale  i czasami zapomnę że skupianie uwagi na sobie  jest dla mnie uciążliwe    a moje usta się czerwienią  bardziej niż wczoraj  tylko w miękkim półcieniu  twoich wątpliwości    wiem że o mnie myślisz    wiem że do mnie mówisz  kiedy idziesz spać  układając głowę  na poduszce                                                                                        spierdalaj kurwo 
    • Jestem duchem wielu różnych ludzi w jednym ciele.   Rozpływam się, siedząc na krześle — zamieniam ciało w wodę i próbuję dosięgnąć fali.   Zbiorowa świadomość wymywa marzenia i ludzkie dusze: ich myśli, pragnienia, pożądania.   Wszystko, z czego kiedyś byli zbudowani i przez co mogli nazywać się człowiekiem, zniknęło w morzu słów i niespełnionych obietnic.   Pozostaje jedynie gorycz i żal — cierpki smak na języku bez końca.   Czujesz go, choć nie masz ciała; jesteś tylko wyobrażeniem przeszłego „ja”, powoli rozmywanym wraz z kolejną pełnią.   Krzyki odbijane od klifu ze zwiększoną amplitudą nie pozwalają zasnąć. Nie pozwalają odpocząć. Nie pozwalają uciec.   Płaczesz nad losem swoim i umęczonych ludzi.   To wyobrażenie łez, wyobrażenie smutku. Tak trudno zaakceptować, że nie ma już nic.   Jesteś sam. Każdy człowiek, którego kochałeś, zniknął bezpowrotnie — utopiony w tafli grzechów.   Nie ma Boga. Nie ma litości. Pozostało jedynie cierpienie i strach.   Rozpościeram skrzydła, pływając w ludzkiej godności.
    • @infelia nie rozumiem wiesza, chcesz wydobyć dobre cechy, żeby się spodobały komuś. Albo chcesz tak celowo zrobić dla swojej zabawy.
    • Trochę inna wersja dawnego tekstu     trochę w nerwach pan makowiec aż się w brzuchu mak poplątał cukierenka jemu w głowie tylko nie wie jak wygląda     czupiradło lukrowane? przepaloną skądś wywlekli? ale gdzie tam piękno same wyrzeźbiona dziś w cukierni     już ją widzi ciasta fałdką aż rodzynek nagle stoi jęczy z boku stary piernik bo mu widok karp zasłonił    lico słodkie cała reszta kolorowa karmelowa oblubieńca to pocieszka lecz w jej sercu wielka trwoga    jeden z gości chce ją schrupać ma apetyt na jej kształty pan makowiec blachą stuka kocha przecież nie nażarty     gościu widzi smaczny maczek aż go wzięła wielka chętka lubo moja choć zapłaczesz ty przeżyjesz mnie pamiętaj     cukierenka jest w rozpaczy gdyż makowca głupol trawi więc wskoczyła mu do gardła aż się człowiek nią udławił
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...