Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@andreas  Może byłby z tego jakiś zysk, miałabym chociaż przez chwilę iskry w oczach :)

 Andreasie, to jest tylko temat do wiersza, to nie musi być prawda, może ale nie musi.

Byłoby szkoda, mnie samej, bo to są lata pisania, wplecione kawałki życia, część mnie.

To jakbym podarła stare zdjęcia z albumu, co by to dało? W pamięci zostają trwałe ślady, nie można ich wymazać żadną gumką, były i będą, pogodziłam się z tym.

 

Opublikowano

@Alicja_Wysocka

 

Głupot nie czytam, a podziękowała mi pani za polubienie... A czytam tak:

 

A myśli o tobie: jedna po drugiej
składają głowy pod pióro oblężone -

 

w świętą niewinność bieli 

i za śmiałość życia zbyt dużą 

 

nikt nie ma prawa liczyć - czerwoną 

wstążeczką...

I tyle na temat... A zresztą: już dawno napisałem testament pod tytułem - "Testament".

 

Łukasz Jasiński 

Opublikowano

@Łukasz Jasiński  Panie Łukaszu, pańskie prawo czytać i rozumieć jak pan chce,  lub nie.

Myślę nad każdym słowem, liczę sylaby (a właściwie już nie, bo rytm czuję i słyszę, a razie wątpliwości liczę i zmieniam) Co nieco  wiem o stopach akcentowych. Oczywiście jestem podatna na zmiany, lecz nie dlatego, że ktoś chciałby, tylko wtedy, kiedy ktoś ma rację.

Nie mogę zmieniać tekstu, tylko za polubienie.

Z uszanowaniem.

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na marnej jakości zdjęciach wszyscy wciąż jesteśmy żywi a drzewa są soczyście zielone, mimo czerni i bieli.   Przechadzam się pomiędzy zgiętymi starością masztami latarń, szczerzą swoją bezzębność, bezskutecznie próbując rozproszyć ciemności.   Dotykam ziemi, właściwie jest prochem, przesypuje się przez palce nie pozostawiając śladu na spragnionych wilgoci dłoniach.   Księżyc rozpada się na fragmenty, może poraz ostatni, koty zerkają z flegmatyczną dezaprobatą.   Mój chwiejny krok wytycza trasę do w pocie czoła wypracowanej samotności łóżka.   Na marnej jakości zdjęciach na śmierć zapomnieliśmy uwiecznić najwarzniejszych spojrzeń, słów i gestów.   Dlatego nawet koty milczą, nic nie zakłóca przeklętej ciszy, prawdopodobnie ostatecznej.  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - dokładnie tak jak w komentarzu - serdecznie dziękuje za przeczytanie -                                                                                        Pzdr.uśmiechem.
    • @Alicja_Wysocka Może i tak, a może życie to sen?
    • Płyń we mnie rzeko czarodziejskiego napoju Brangien   Kości moje wypełniają się woskiem i winem   Coś wiem Coś widzę Coś pamiętam   W głębi kwiatu orzecha wodnego wschodzi słońce    
    • Witaj, Janie. Z wiersza wynika, że jakaś Narcyzka Cię usidliła i wciągnęła w świat swoich iluzji. Teraz może być jednak tylko lepiej. Dług zawsze można spłacić, a świat wcale nie jest szorstki i bezlitosny. Dokonywanie wyborów, choć wymaga odwagi, jest świadectwem jednego z największych darów od losu - wolności. Jeżeli się jej boisz, to wcześniej czy później ktoś to wykorzysta i Cię zniewoli, wyczuwając, że tak jest dla Ciebie wygodniej. (Oczywiście mówię do peela, jakby co...) miłego :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...