Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ojej, nie wiedziałam :-)

 

Świat wiecznych singli to nie mój świat, ale dostrzegam. Mają przewagę na rynku pracy i w wielu dziedzinach życia. Pełni energii  i wiary, że tak będzie zawsze.

Zapewne z perspektywy jakiegoś wysokiego budynku w dużym centrum, świat może wydawać się, że jest taki.

Pzdr :-)

Opublikowano

Raczej przystojnych dupków, z najlepszymi genami, którzy przyciągają zainteresowanie bardzo wielu kobiet. Skoro jest im dobrze, to po co mają coś zmieniać. Trafiłaś ze zjawiskiem, ale wina / przyczyna jest zwykle po obu stronach. Pozdrawiam

Opublikowano

A Jan Izydor Sztaudynger opisał zupełnie odwrotną sytuację:

 

Koniugacja

 

Oddaje mi się,

oddaje ci się,

oddaje mu się,

oddaje nam się,

oddaje wam się,

oddaje im się,

a żeni z nim się...

 

Pozdrowionka.

Opublikowano

trafiony - dobrze podpatrzony i niepozbawiony goryczy

odnoszę wrażenie że autorce brak dystansu do tematu -świeżynka (może się mylę - przepraszam)

 

to wy karmicie naszą próżność

wystarczy trochę wam dogodzić

pałeczka sztafet przechodzi równo

o dojrzałości nie ma mowy

:))

Opublikowano (edytowane)

Mocny tekst (jak to często u Ciebie),

chociaż... o ile adresat nie deklaruje wierności

i zobowiązań wobec wspomnianych kobiet, 

to moim zdaniem - nie jest złym człowiekiem. 

 

Ale taką (pół)otwartość związku i jego charakter należy wstępnie ustalić

i też nie wciskać nikogo w jakieś sztywne ramy, jeśli się z nimi dobrze nie czuje... 

 

Trudny temat i skomplikowany, wcale nie jednoznaczny, 

zaś przyczyny często psychobiologiczne (kobiety często przywiązują się do swoich partnerów seksualnych bardziej niż mężczyźni, gdyż naturalnie i podświadomie traktują ich jako potencjalnych ojców swoich dzieci, wierność i stabilizacja są dla nich ewolucyjnie korzystne, podczas gdy mężczyźni instynktownie dążą do obdarzenia swoimi plemnikami jak największej liczby kobiet). I pewnie stąd to wszystko, choć wiele też zależy od osobowości... 

 

Ale - abstrahując od powyższego - czytało się świetnie :)

 

Pozdrawiam :) 

 

Deo

Edytowane przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
    • @Jacek_Suchowicz Dziękuję pięknie :)
    • @Alicja_Wysocka

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mi się skojarzyło z cyberbullyingiem :) tym niewspółczesnym :) Pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...