Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Takie luźne myśli w tym niedzielnym czasie,

o sercu,co układa nam życie do taktu.

Niewidzialne, bezgłośne, mieszka w mym Parnasie,

trudzi się w sztuce bycia, dokończenia aktu. 

 A serca są różne.

"Są serca jak gąbki.Wchłaniają cudzą miłość,nie oddając ani kropli w zamian.

Są serca jak pęknięte szkło, przy dotyku ranią.

Są serca jak małże, które ciągle łzawią, rodząc piękne perły.

Są serca jak głaz głuche i bez czucia.

Są serca - kwiaty. Wabią barwą i aromatem, a owady spijają zeń słodki nektar."

Jeśli nie jesteśmy w stanie niczego dać, nie czekajmy na cokolwiek.

 

Cytat z tomiku Marii Winiarskiej Myśli luźne.

 

Opublikowano

Ładnie bardzo.

Już chciałam dać serduszko, ale najciekawsze jest to, co w cytacie, czy to byłoby sprawiedliwe?

W portalu społecznościowym pewnie to jednak bez różnicy.

Miłego dnia

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@aff Ten cytat był właśnie inspiracją, przeglądałem tomik Myśli luźne, otrzymany z dedykacją autorki i właśnie te słowa mnie ujęły, więc chciałem się nimi podzielić dopisując tylko wstęp.

Pozdrawiam Adam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pytanie tylko czy wiedzą o tym te osoby, które dały Ci serduszka za całość czyli de facto dali je pani Marii. Ja jestem bardzo wyczulona na własność intelektualną, której my jako autorzy powinniśmy szczególnie chronić.

Proponowałabym w tytule też podać nazwisko pani Marii albo chociaż w tagu.

No i tak w ogóle, czy jest jej zgoda?

Bo to bardzo obszerny cytat.

Przepraszam, ale tak uważam.

Już uciekam, pzdr

 

Ps. Jest u nas coś takiego jak hydepark. A tu są WIERSZE których autorem w tym okienku masz Ty być.

Opublikowano

@aff

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie jestem łasy na serduszka, nie napisałem tego z powodu chwały dla siebie, pisząc kursywą i cudzysłowie cytat ponadto informując skąd pochodzi. Maria Winiarska jest to dla mnie rodziną i jest jej zgoda na publikację tego cytatu.

Wyjaśnienie uważam zamyka temat.

Pozdrawiam Adam 

@Ewelina Dzięki za uśmiech@aff  i za uwagę @Jacek_Suchowicz Dzięki za tradycyjnie poetyczny komentarz@FaLcorN Staram się zawsze jakąś myśl przemycić.

Pozdrowienia dla wszystkich

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...