(te różne badziewia...)

[Natuskaa]

Bezdomne słowa błąkają się bez przerwy. Jednemu wypadają z kieszeni, drugi wyrzuca je z siebie ot tak. Te pierwsze pojawiają się - bez zamierzenia, za to te drugie - bez sensu. Trzeciego rodzaju słów jest tak mało, że trzeba się bardzo wysilić, żeby je wyłapać.

Ktoś przechodzi, pochyla się nad słowami, jakie zdołał znaleźć. Bierze je ze sobą do domu. Tam szoruje szczotką, całymi dniami, żeby zaczęły lśnić i pachnieć. Nic z tego. Pozostają dziwne, niezasymilowane. Snują się po korytarzach domu, jak wyrzut na kostce stopy, aż człowiek zaczyna im szukać przytułku, bo zauważa, że ma po nich niegojące się skręcenia.

 

Pacjentów podzielono na kolory: czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony i niebieski. Czerwony znaczy się umierający, wymagający natychmiastowej uwagi. Niebieski to ten ze skręconą kostką – może poczekać, prawdopodobieństwo śmierci w oczekiwaniu na przyjęcie lekarza, oceniono na znikome. Według norm szpitalnych pacjent fioletowy i biały nie kwalifikuje się do leczenia, nawet tamtędy nie przechodzi, a być może, że wcale nie ma pacjentów w tych kolorach. Dopóki jednak ktoś łapie się za słówka i znosi to wszystko do domu, dopóki jest zbieraczem - ma prawo siedzieć na korytarzu, bo popada w barwy niebieskie.

- Jak to się stało? - Pyta lekarz - jak pan to zrobił? Od kiedy to trwa?

Tu zaczyna się opowieść, na którą nie ma czasu, bo inni stoją za drzwiami, ci z numerkami czerwonymi, pomarańczowymi, żółtymi, a nawet zielonymi...

- Panie, co pan mi tu o pieluchowaniu, o tym że zapomniał ekierki w czwartej klasie, o Zofi co sprzedaje buraki, o Marianie pijusie, o Annie co przeszła panu koło nosa. Ja takich jak pan mam tu na pęczki. Kuśtykają bez przerwy, obalają się na pierwszym lepszym człowieku, co mu szmatą zamacha koło oczu. Tak... bo dla nich każdy jest ekspertem. Pan nie wierzy? Niech pan spojrzy ilu ich tam siedzi - tu wskazał na drzwi poczekalni - jeden lepszy od drugiego. Kiedy wchodzą, to czasami mam ochotę uciekać, bo mnie łapią za kostkę i nie chcą puścić. Zapobiegawczo otwieram okno i jednak zostaje. Ja panu powiem co można z tym pana problemem zrobić. Pan się oszczędza, wietrzy pokój, aż sam stanie się przeciągiem. Co panu wpadnie jednym uchem, to wypadać ma równie szybko drugim...

- Ale, ale...

- Na "Ale" przyjdzie odpowiedni czas panie Skręciński, wszystko po kolei...

- No właśnie nie przyjdzie.

- A to dlaczego? – lekarz pochylił się nagle z zainteresowaniem, nawet przestał mrugać, więc rozproszenie zniknęło. Zostali sam na sam, on i on.

- Bo mi czasu zabraknie – wystękał w końcu pacjent niebieski.

- A rozumiem, jest postęp. Jednak czasami warto to okno otwierać. Skoro tak... To niech pan „do jasnej, ciasnej” włączy segregowanie, żeby się wyprostować, a nie tylko w przygarbieniu przestać się skręcać!

 

Kolor niebieski, rzeczywisty czas oczekiwania - powyżej ośmiu godzin. Rozmowy pacjentów na korytarzu – bezcenne. Słowa poturbowane kulają się, a każde z nich mniema, że wymaga szczególnej opieki. W tych kłębowiskach nieszczęść, monologach udających dialogi, czasem jakiś pacjent gubi się za drzwiami gabinetu, potem wychodzi, i idzie nie wiadomo dokąd...

Tylko te przeciągi... niekończące się przeciągi...

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez Natuskaa (wyświetl historię edycji)

[Corleone 11]

@Natuskaa

   Są zatem pacjenci "(...) w tych kolorach (...)" - czyli fioletowym i białym? 

   Słowo "badziewie" przynależy do mowy potocznej, nie do języka literackiego - i jako takie nie powinno znaleźć się ani w tytule, ani w opowiadaniu jako takim. Z wyjątkiem użycia go w wypowiedzi jednego z bohaterów. 

   Powinno być >> Na "Ale"<< w miejsce >>Na Ale<<.

   Nie czepiam się: zwracam uwagę.

   Mimo zastrzeżeń powyższy tekst interesująco wskazuje na znaczenie słów. I na cenność rozmów.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Pozdrawiam Cię. 

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wykaz nie obejmuje.

 

Wiele słów nie powinno się znaleźć w języku literackim, a jednak są. 

 

Tu rzeczywiście można zmienić.

 

Nie ma problemu, może uznam, że coś jest warte zmiany.

 

Dzięki za poświęcony czas. Również pozdrawiam :)

[Corleone 11]

@Natuskaa

   Rzecz w tym, aby było tak, jak powinno być.

   Odnośnie do cudzysłowów, nawet trzeba je wprowadzić. Nie tylko "(...) można (...)". 

   Co natomiast tyczy się czasu - poświęcam go, gdy uznaję, że warto. Zapewne podobnie jak większość ludzi.  

   Pozdrowienia.

 

Edytowane 4 godziny temu przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ty powiesz, że "tak być powinno", przyjdzie drugi i jemu już może nie być na rękę to, co "być powinno". Nie jesteśmy w stanie zadowolić gustów każdego człowieka. Czasami intuicja mi podpowiada, że gdzieś "ma być tak, a nie inaczej"... nie dyskutuję z nią. Idę na ustępstwa, bo wiem, że to "handel wymienny".

 

:))

 

 

Miłego wieczoru życzę.

[Corleone 11]

@Natuskaa

   Przy tworzeniu dzieł literackich postępuje się zgodnie z zasadami literatury. Po prostu.

   Jednak istnieją wyjątki. Mianowicie dwa, ale połączone ze sobą. Albo wypracowawszy sobie wysoki poziom literacki, tworzysz w tej sferze dzieła według swoich zasad, w szczególności zmieniając reguły języka, lub jako przywódca/pomysłodawca skupiasz  wokół siebie ludzi, zainteresowanych jak Ty zmianą w literaturze poprzez wniesienie do niej czegoś nowego. Wtedy wyjaśnienie "Robię to, ponieważ to ja", nabiera innego - mocniejszego - wydźwięku. 

   Miłego wieczoru i dla Ciebie.