Katharsis

[aksja]

Gdy siedmiomilowy but wypełniony wyrzutami sumienia zdepcze mnie, poczuję smak ziemi. Leżąc na wznak, zobaczę niebo.

Anno domini 1358

Służące ostrożnie odklejają z mojego ciała resztki włosiennicy, zmieszanej z zaschniętymi strugami krwi. Nie czuję już bólu, człowiek może przetrwać wiele....
Jedno wiem, spokój sumienia szybko zaleczy rany na moich plecach, lecz pozostaną blizny. Tylko echem w całym domu odbijają się słowa-skargi mojego męża: nie trzeba było aż tak, nie trzeba było aż tak ...

33 dni wcześniej
Na stole leży włosiennica i bicz pątnika. Jeszcze nie wiem co mnie czeka, tylko przeczuwam. Powoli zdejmuję zapaskę, sukienkę, dyskretne części bielizny. Mam 19 lat i oglądam moje ciało, które tak niedawno poznało smak pocałunków; piersi nabrzmiałe miłością, nogi gotowe do skoku, skórę napiętą do granic doskonałości. Wyszłam wcześnie za mąż, bo tak nakazuje tradycja naszego rodu, oddać co we mnie jeszcze niespełnione, do końca nie uświadomione.
W nocnej koszuli po kostki, z brewiarzem w ręku klękaliśmy razem przed łóżkiem, aby potem jak najszybciej, bez miłosnych gestów, z resztkami kolacji na ustach... już nie pamiętam, chyba nic nie czułam. Te chwile zatarły wspomnienia młodzieńca, który jako terminator pojawił się w naszym domu. Mój wewnętrzny krzyk, moja modlitwa - o coś, co może jeszcze zdarzyć się - została wysłuchana.
Już w pierwszym pocałunku opowiedziałam mu o moich tęsknotach, które do tej pory tylko drzemał we mnie.
Mówiąc: - Wystarczy dołożyć tylko trochę chrustu a płomień wybuchnie w tobie nieznana siłą, jednocześnie ostrym szarpnięciem rozdarł suknię, która później stała się dowodem mej zdrady. Z namaszczeniem dotykałam jego ciała. W miłosnej rozkoszy piłam podziw, pożądanie zmieszane z cierpkim smakiem zdrady.
On najlepiej wiedział jakie we mnie drzemały marzenia, szukające spełnienia w jego silnych ramionach. Dla niego moje biodra poruszały się w sposób dla mnie do tej pory nieznany, wirowały niczym kręgi na wodzie wokoło jego mocnych ud. Potem, pośpiesznie biegłam do domu, krople spadające między palcami dokonywały ablucji.


Ubierając włościennicę patrzę na śpiącego małżonka, który jest szacowną osobą w gildii kupieckiej. Z ulicy dochodzi jeszcze niewyraźny, unoszący się, to opadający głos mnicha: memento mori. Czas na mnie. Jeszcze tylko nałożę na twarz maskę z popiołu i wezmę do ręki bicz, zapowiedź dobrowolnej chłosty.Będę przykładem dla tych, którzy mają ochotę pierwsi rzucić kamieniem, tylko z tą różnicą, ja uderzę siebie a oni bliźniego.
Ostatni raz spoglądam w okna kamienicy, gdzie światła świec niczym lampiony wesoło migoczą.

- Dlaczego zdecydowałaś się zostać pokutnicą?
- Ojcze zgrzeszyłam i pragnę ponieść karę za swoje przewinienia.
Kaptur czarnego habitu zakrywał twarz mnicha. Wypłowiałe odzienie w strzępach, było świadectwem drogi cierniowej, jaką już przebył. Zgarbiona postać nosiła ślady brzemienia swoich i cudzych grzechów, rozpaczliwej walki lecz nie beznadziei. Ucałowałam jego dłoń, ciemność dyskretnie spowijała płaszczem tajemnicy zmęczony dzień i nikt nie dostrzegł łez, torujących sobie drogę między drobinami popiołu.
Wyruszyliśmy w drogę. Wszyscy idziemy boso, zmęczeni z trudem poruszamy obolałymi ramionami. Wpatrzona w spadający bicz i spurpurowiałe ręce pokutników napotkałam wzrok człowieka w kapturze. Po raz pierwszy spojrzał na mnie, zobaczyłam jego surowy, przenikliwy wzrok, on przeczuwał, że ta pokuta jest ponad moją miarę.
Idziemy ze spuszczonymi głowami, jakbyśmy wszyscy wlekli ciężkie brzemię. W oczach biczowników widać błysk udręki, a na czole zastygłe krople zimnego potu. Nie potrafię ich zliczyć, oczy moje zasnute są mgłą przerażenia.
Gdy zbliża się noc, przydrożny kamień służy nam za poduszkę pod głowę. Często
krople łez spadając uderzają o siebie, niczym szklane kule różańca. Tylko ja słyszę ten dźwięk. Jedna po drugiej, znikają prawie bez śladu.
Letnie poranki nie zwiastują odrodzenia, są zapowiedzą dalszego umartwiania ciała. Powietrze i światło, nie potrzebuję ich, we mnie nie ma życia , jest tylko trwoga co mnie jeszcze czeka. Czarny pył okrywający drogę pokrywa mi brwi, rzęsy i usta (ślady popiołu dawno zmył deszcz).
ż rosnącym pośpiechem spożywamy byle jakie posiłki, bo oto mnich z biczem w ręku wzywa nas do podjęcia dalszej wędrówki. Słyszę świst bicza, najpierw w powietrzu, a potem po plecach, ramionach, rękach, ktoś szlocha. Rytmiczny trzask milknie tylko wtedy, gdy wracają wspomnienia, ukryte tęsknoty za domem.
Dzień po dniu zabijam w sobie wszystkie odgłosy; potajemnie drżące szepty, szelest sukni, gdy biegłam na spotkanie z czymś co miało nigdy nie nastąpić.

I znów świst bicza przeszywa ciszę. Człowiek o pochylonych, udręczonych plecach, zatrzymał się, aby mnie podnieść.

Rok 2058

W pierwszych dnich pobytu na ODA (Oddziale Dobrowolnej Amnezji) poddano szczegółowej analizie na jakie zapachy szczególnie mocno reaguję. I stąd w pokoju unosi się zapach imbiru, przypominający potajemne miłosne wzloty i upadki. Niedługo nie będzie we mnie tych skojarzeń.
- Brązowe kapelusiki twoich sutek są dla mnie oceanem rozkoszy - szeptał rozgorączkowany. Niczym nieznany ląd, poznawałam każdy centymetr jego ciała, którgo egzotyczny zapach odurzał mnie.
- Jesteśmy tak blisko siebie, że już bliżej nie można.
- Możemy być jeszcze bliżej moje Solaris – tak mnie nazywał.
Odczytywał w mgnieniu oka moje pragnienia, niespełnione jeszcze marzenia.
Poznałam co to rozkosz. Gdy muskał, całował każdą cząstkę mojego ciała. Potrafiliśmy unieść się w siedmiobarwnej kropli deszczu miłosnych uniesień.
W takich chwilach oplatałam go sobą, i nasze ciała poruszały się w jednym, przeciwstawnym rytmie.
- Powiem Ci na koniec jedno; zawsze pozostaniesz w sercu i mojej pamięci taką, jaką Cię poznałem, cudownie piękną, zwiewną, eterycznie doskonałą, cudownie czułą i niezwykłą dziewczyną ,moją Solaris, prawie jak z bajki.
- W naszej pamięci, w naszym sercu pozostanie to uczucie nad wyraz krystaliczne, wzniosłe, szalone, niezwykłe, bo nie skażone dniem codziennym, jego brudami, wrzaskiem, problemami, złośliwościami - powiedział odchodząc.


Przeanalizowano kubeczki smakowe i moje menu składa się z dań słodko-kwaśnych. Wokoło mnie ustawione są sprzęty w kolorze cytryny z agresywnym odcieniem czerwieni, czopki wzroku poddane szczegółowemu badaniu pozwoliły na tak precyzyjną ocenę mojej wrażliwości na fale świetlne.
Nikt z najbliższych nie wie dlaczego tu jestem. Od odpowiedzi wymigałam się tłumacząc im, że pragnę uwolnić pamięć z traumatycznych przeżyć dzieciństwa.
Jutro lekarze–roboty przeprowadzą operację na otwartym mózgu. Laserem oczyszczą obszary odpowiedzialne na niewygodne dla mnie doświadczenia z przeszłości.
Za kilka dni wracam do domu i już nie będą dręczyć mnie wspomnienia.

[Leszek_Dentman]

Fajna historia. Dobrze oddałaś atmosferę.
Nie wiem tylko czy istniało coś, co można nazwać biczem pątnika. Pątnik (czyli pielgrzym) podróżował gdzieś tam... Biczownicy i inni temu podobni, to nie to samo co pątnicy. Musisz z tego jakoś zgrabnie wybrnąć, nie zmieniająć treści.

[j.renata]

no no
Aksjo
ukłony, brawa
/i opad szczęki/

[aksja]

Leszek - szybciutko wczytałam sie w zgromadzone artykuły i rzeczywiście - to nie patnicy lecz pokutnicy nosili ze soba bicz i zmieniłam. I dzięki ! tyle tylko powiem.

J.Renata - dzięki! oj będę musiała chyba zapłacić za wizytę u ortodonty - hihihi

[jacek 22]

"operacja na otwartym mózgu" - brzmi apetycznie !
a do tego układ przeszłość - przyszłość i na dodatek
ciekawie napisane;
masz wyobraźnie i talent aksjo!
pozdrawiam -jacek

[aksja]

jacku chyba włoże w ramkę twoje słowa i bedę sie im przygladać natarczywie. ktoś kiedys napisał - kto mi dodał skrzydeł - ja napiszę ze również ty - usmieszki dla ciebie.
pozdrawiam

[chimer-A-nielska]

bardzo ciekawe zestawienie przeszłości z przyszłością. Ja, co prawda wolę to pierwsze, ale atmosfera obu została przekazana perfekcyjnie:) o języku rozpisywać się nie będę, bo tak jak zawsze- mistrzowski:D
pozdrowienia

[asher]

Jestem za. Jazda bez trzymanki, ale w granicach rozsadku. Namiawiam kazdego, a moze sprobujesz czegos dluzszego?

[Kazimierz Kościuszko]

"... Powoli zdejmuję sukienkę, stoję naga; mam piersi nabrzmiałe miłością, nogi gotowe do skoku, zaokrąglony brzucha, skórę napiętą do granic doskonałości..." Na uwage zasługuje niezwykla dynamika zdarzeń (szybka jest ta bohaterka , a pod sukienką nie miała już żadnej bielizny?- dobry material na sekretarke, haha).Ciekawy sposob przekaznia treści, tylko dla wytrawnych znawców. Poprawność językowa na niezłym poziomie , tylko zwrot "zaokraglony brzucha" mi troche nie pasuje. Przeczytalem to jednym techem z ciekawością. Nie bede silił się na wielkie komplementy , bo moje mysli i tak nie trafią w ramki. Gratuluje Ci Pisareczko i to wszystko z mojej strony. Potrafisz zainteresowac czytelnika.

[aksja]

Kazimierz- a brakowało mi w tym opowiadaniu terażniejszości i oto ona współczesna sekretarka - to dla mnie również było odkrywcze. dziekuję za przychylny komentarz i słowa - głaski

[aksja]

asher - to wrecz prowokacja no zachęta do stawienia czoła czemuś dłuższemu. dziekuję za przeczytanie mojego opowiadanka i za zachetę.

Anielska - naprawdę anielsko dziekuję Tobie

pozdrawiam wszystkich

[Jay Jay Kapuściński]

wow. widzę, że i Ty zaczynasz poszukiwać nowych rozwiązań ;)
udało Ci się.
plus.

[Anna Romanek]

Aksjo, bardzo dobre. Zgadzam się z innymi, że masz talent. Pozdrawiam.

[aksja]

Anna Jay - dziekuję za słowa uznania i rownocześnie zachęty do dalszego poszukiwania ciekawych wątków.
pozdrawiam