Nieśmiało proszę

[beta_b]

Za trudne życie prośbę mam małą
by mnie do grobu w jedwab ubrano.

W trumnie już ciało bólu nie czuje,
ale duszyczkę gest oczaruje,

bo delikatna jestem z natury
a los mi wydał podeszwy w dziury.

I każdy kamień po drodze rani,
chociaż się staram zobaczyć w dali

puchu na niebie ciepłą pierzynkę,
kolibra, mgiełkę, czułości krztynkę.

Więc gdy pomyślę, że właśnie wtedy
będzie już lekko, zakończę biegi,

w końcu odpocznę, w sukni z jedwabiu,
będzie mi miło - będzie jak w raju.

 

 

 

Edytowane 15 Maja przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Niedawno znana postać powiedziała: śmierć, nie mogę się doczekać. To trochę w tym duchu, niestety. Pozdrawiam. 

[Deonix_]

Mimo że prośba jakby "ostateczna", to wiersz jest w moim odczuciu wręcz słodki.

Też często mam potrzebę "obtulenia i ukojenia", lubię miękkie i delikatne, czasem śliskie w dotyku tkaniny,

więc Peelkę doskonale rozumiem. 

A jedwab, chociaż w pierwszym wrażeniu może zimny, to jednak dobrze ogrzewa. 

Kombinezony alpinistów są nim wyściełane. Dobry wybór. 

 

A tak wracając do treści, to jednak przykre,

że Peelka tak bardzo się męczy, że potencjalny odpoczynek i ulgę dostrzega dopiero w grobie. 

I pomimo jakichś tam nadziei:

 

chociaż się staram zobaczyć w dali

puchu na niebie ciepłą pierzynkę,
kolibra, mgiełkę, czułości krztynkę.

 

jej pragnienia i marzenia nie zostają zaspokojone. 

 

Ech, no cóż, więcej pisać chyba już nie wypada. 

Gdybym miała moc o tym decydować i być przy Peelce w ostatnich chwilach, to bym tę prośbę spełniła. 

 

Serdecznie

 

Deo

 

 

 

 

[Łukasz Jasiński]

Czytam tak:

 

"Tylko ciebie proszę...

 

Za trudne życie prośbę mam małą,
by mnie do grobu w jedwab ubrano.

W trumnie już ciało bólu nie czuje,
ale duszyczkę gest oczaruje,

bo delikatna jestem z natury,
a los mi wydał podeszwy w dziury.

I każdy kamień po drodze rani,
chociaż się staram zobaczyć w dali

puchu na niebie, ciepłą pierzynkę,
kolibra, mgiełkę, czułości krztynkę.

Więc gdy pomyślę, że właśnie wtedy
będzie już miękko, zakończę biegi,

w końcu odpocznę w sukni z jedwabiu,
będzie mi miło - będzie jak w raju."

 

Poprawiłem interpunkcję 

 

Łukasz Jasiński 

[beta_b]

@Marek.zak1 @Deonix_ @Łukasz Jasiński

drodzy, skojarzenia z myślami o śmierci są logiczne, ale nie do tego przypadku. Nigdzie się nie wybieram, co kilka lat zmartwychwstaję (po różnych onko), więc jestem ostatnią osobą, którą by goniło w tamtym kierunku, może dlatego, że za blisko byłam, znam okolice i ciekawią mnie bardziej rejony życia, nie ciemności. Tym niemniej przyznaję się do tęsknoty za delikatnością, bo ciężko się w tłumie o to upominać, trudno opłotkować: delikatnie pukać, bez zgody nie wchodzić. 

Albo ja nie umiem. Ściskam wszystkich. bb

[Pan Ropuch]

Becia TY się już nie wygłupiaj lepiej proszę :) - za życia ścielić sobie trumnę, bo się pogniewam.

...a już nawet jeśli i tego sobie życzysz to nie nieśmiało proś, a żądaj. 

 

Pozdrawiam

ropuszy

Edytowane 14 Maja przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)

[poezja.tanczy]

@beta_b

Bo to dla raju, modlitwa skończona

Ziemska tułaczka, tak naznaczona

 

Ciekawy wiersz, z przekazem

 

Pozdrawiam miło,

M.

[Wędrowiec.1984]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Delikatność? A cóż to takiego? Chciałbym, żeby mi ktoś przypomniał, bo już dawno jej nie widziałem. Świat jest, jaki jest, niestety coraz mniej subtelny i delikatny. Rozkrzyczany... wróć! Rozwrzeszczany i coraz bardziej ekstrawertyczny.

[Gizel-la]

"w końcu odpocznę, w sukni z jedwabiu,
będzie mi miło - będzie jak w raju."

 

pobożne życzenie...

oczywiście, że nie!

 

jak dla mnie - lekko i przewrotnie o pokonywaniu tej trudnej drogi, jaką jest życie 

bohater doskonale wie, że mimo bólu poranionych stóp  

paść można dopiero

ZA METĄ