Prawie bajka
-
Ostatnio w Warsztacie
-
violetta 4 953
@any woll ja miałam kiedyś taką, gdy uczyłam się francuskiego , nie mieliśmy książek, niczego i nauczyłam tak, że rozumiem, gdy ktoś mówi do mnie po francusku, gorzej mam z pisaniem, ale z czytam super, łączę wyrazy, wiem jak skrócić i rozumiem. Uczyłam się naturalnie, jak małe dziecko, dopiero po jakimś czasie lektorka zauważyła, że załapałam :) taka szkoła życia, przyjemności jest najfajniejsza:)
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 14 odpowiedzi
- 9 139 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 4 566 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 305 wyświetleń
-
- 10 odpowiedzi
- 289 wyświetleń
-
- 8 odpowiedzi
- 272 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez agfka · Opublikowano
Ładny wiersz. Bieszczady przechowują wiele tajemnic, o których już nikt nie napisze. Pzdr -
Przez Arsis · Opublikowano
Przedzieram się przez gąszcze traw. W słońcu padającym z ukosa. W zarysie obłoku… W deszczu. Idę. przemieszczam się jak cienista, senna mara… Wszędzie wokół radioaktywny pył… Nie zmyły go deszcze. I nie zmyją. Zbyt głęboko wryła się straszliwa śmierć. Tam, w tej kępie krzewów, wątłe korzenie. Ostre liście raniące do krwi. Jestem jak ta barowa ćma, co się miota ze skrzydłami oblepionymi błotem. To już się działo tyle razy. I dzieje nadal. I wciąż… Jak te przechadzki wzdłuż żeliwnych rur w podziemiach jakiegoś dawnego życia. W tej pustej ziemi całują mnie czyjeś lodowate wargi. Kto tu jest? Czy jest tu kto? Znowu te same majaki. Mrugają do mnie w oparach absurdu. Jakbyśmy się znali od lat. Wlecze mnie po bezdrożach mojej podświadomości cała flotylla niestrudzonych widm. (Dla nich to żaden mozół) I mimo powtarzalnych do znudzenia chwytów wciąż daję się na to nabierać. Bolą mnie już te słowa wypowiadane z metalicznym zgrzytem, w stukocie żelaznych kół. Kto go wystukuje? Nie wiem. W przedziale wagonu, obok, przytula się do mnie pusta przestrzeń. Skrzydła zasłon omiatają w pędzie skronie… Dokąd tak jadę w tym szale podróży i gubiąc samego siebie? Szepty w półmroku. Jakieś ciche westchnienia… Ktoś coś pisze, próbując ułożyć z rozsypanych fragmentów spójną całość. Pod dyktando sennej zjawy zakutej w mżącą szarymi pikselami zbroję. O twarzy jakoś dziwnie znajomej. Kto tu jest? Ja? Ty? Czy może ktoś jeszcze? Wiesz, nie mam siły wstać. Przetacza się w tę i z powrotem, po podłodze, pusta butelka po alkoholu. Więc leżę, patrząc jak przepływa nade mną to sine oblicze pełne obojętności. Mówi do mnie, poruszając w milczeniu obrzękłymi ustami. Tato, to ty? Nasłuchuję… Lecz nic. Jedynie pulsująca w uszach cisza. Jakby odkupywał w ten sposób winę za sprowadzenie mnie na ten padół. Spętany światłem. I rozpraszał się stopniowo, zamieniał w jednostajny biały szum… (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-30) -
Przez Wojciech Szczurek · Opublikowano
kwiaty nie mają dla kogo kwitnąć lody pękać ogłuszone świtem szczyty wypiętrzają się nienazywane w szczelinach skał zaciśnięty czas śnieg przemijania opuszczony cmentarz nie dziwi się przywykł boli gdy piękno umiera niepotrzebne -
Przez violetta · Opublikowano
@agfka stoi pusty, jakaś elita tam przychodzi, ale już nie ma zainteresowania wśród ludzi. Inaczej się już motywujemy, żyjemy. -
Przez agfka · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Oczywiście. Niemniej kościółek drewniany w dodatku cały czas w normalnym funkcjonowaniu, istnieje. Chyba, też paręnaście lat nie widziałam. DziękujęZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się