Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

rytm się wygładza może tak 5/5 do końca 

dałoby radę

 

ile razy mam wszystkim powtarzać: Ja jestem niewierzący

po co mam Go obrażać i mówić: "Pananie wierzę w Ciebie" skoro On jest zawsze na każdym kroku we wszystkim pomyśl: 

już samo to, że piszesz i kojarzasz świadczy, że On jest - bez Niego byłoby to niemożliwe -żadna żywa forma nie jest w stanie zaistnieć

więc krzyknij: Dziękuję Ci Panie że jesteś!!!

 

 

 

 

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No to masz nie polubienie ode mnie. Wy naprawdę nie rozumieć jak wiele osób trudziło się i nadal trudzi, żeby jednak do tej wojny nie doszło. I jest się czym martwić bo ta nasza dalsza przyszłość wcale nie jest taka wesoła. Mam nadzieję jednak, że ludzie mądrzejsi ode mnie poradzą sobie jednak z utrzymaniem względnego pokoju.

Dislike także dla tych 21 polubień ludzi zdecydowanie zaślepionych pieprzoną, prywatną doczesnością.

Pozdrawiam.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli wierzysz w coś więcej, to Twoje. Ludzie mają różne poglądy, skąd wiesz, że masz rację? (również w tym temacie). Pisałam kiedyś teksty, że zadziwia mnie cudza wiara we własną nieomylność. Mnie dręczy niepewność i nieśmiałość. Nie umiem się wczuć w przeciwieństwa.

A co do like - to nie łapanka. Pozdrawiam, bb

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@beta_b Tu nie chodzi o to w co JA wierzę, ale o to co TY napisałaś i czemu przyklaskują inni. I nie chodzi o łapankę a o to, że nie zgadzam się z tak egoistycznym punktem widzenia. Wojny były i są, i mogą być jeszcze gorsze, i jest naprawdę czym się przejmować. Myślę, że nikt w Was nie zdaje sobie jak blisko byliśmy konfliktu nuklearnego w czasie Zimnej Wojny i zakładam, że nikt z Was nie co to takiego Żelazna Kurtyna opracowana przez ZSRR.

Jednak nie moja sprawa. Bawcie się dobrze we własnym zacisznym i przyjemnym grajdołku. Jak ktoś rozpieprzy kolejny konwój humanitarny to może niektóre oczka się trochę otworzą. W ogóle to wiesz, że coś takiego się wydarzyło w ostatnich dniach czy także jesteś odcięta od wiadomości, jak parę osób na tym forum?

Opublikowano

@Tectosmith

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie wiem. Wiesz ile cierpienia dzieje się w każdej sekundzie na świecie? Mam się pod to podpinać? Żyję swoim życiem, jak mogę pomagam, ale nie zatracam. Nie będę partnerem w tej rozmowie. Bb

Opublikowano

@beta_b Wiem i się wcale od tego nie odcinam i nie udaję, że Świat jest piękny, bo wcale taki nie jest i miliony ludzi doświadczają tego każdego dnia. A w Waszej wersji należy się od tego wszystkiego odciąć i dbać jedynie o swoich i własne cholerne egoistyczne widzimisię. Za kolejne zdanie dostałbym bana więc się ograniczę.

Przyznam, że kiedyś mi się wydawało, że akurat poeci to ludzie wrażliwi a tu się okazuje, że równie dobrze mógłbym poruszać się w świecie kiboli. Kibicujcie sobie dalej. Ja się od Waszych poglądów zdecydowanie Odcinam.

Opublikowano

Odcinasz się, faktycznie, dzieląc przestrzeń na: JA i Wy. Nie będę drążyć, od tego są specjaliści, nie poeci. Jeśli o mnie chodzi: starczy. Nie idę tą drogą. Miłego wieczoru. Bb

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Choćby najwyższy sąd tu zadziałał  To familijną będzie tak sprawa Nazwisko nieznane ród rozwiedziony  A co ważniejszym jegomość to sprawia Data nieważna koledzy klapą  Małpą odchaczyć a na przybitkę uderzyć łapą   Wywód bez końca poprowadzony Rodowód zwodu już wywiedziony
    • @infelia dziękuję bardzo jestem marzycielem może ktoś kiedyś?
    • @infelia dziękuję bardzo za miłe słowa pozdrawiam serdecznie 
    • Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...