Rzeczywistość

[leo]

niesamowita już godzina, gdzie brak mi jest wytchnienia

a jutra nie ma dobrego, nie ma praktycznie żadnego

siedząc w ławce skończył się mój świat,

a chwilę potem odrodził się, tylko inny

bez żalu, bez polotu

zbyt zwykło, zbyt nijako

 

schematyczna rola, pusta obietnica

takie są realia,

już bez marzeń, bez wspaniałych słów

i rąk, z którymi można spleść swój los

zwykła szara teczka w rogu, w której ludzie trzymają swoje życie

 

i mnie poty oblewają, że taki jest mój los

po wszystkim,

będę jedynie z kawą witał dzień, i żegnał z srebrną butelką

a nazajutrz się nie obudzę

bo już nie będzie do czego,

 

zimno w krainie szarości,

dusza duszę pogania,

życie wypędza życie

 

 

[duszka]

@leo Taka może być w naszym odczuciu rzeczywistość - gdy tracimy dostęp do jej głebszego, uniwersalnego sensu, tego, który zawsze (dla nas) jest, niezależnie od wydarzeń i naszych stanów... Bez niego dusze są zagubione. Tak myślę.

Przejmujący wiersz, szczególnie jego zakończenie.

Serdecznie pozdrawiam :)