Proste rzeczy

[Corleone 11]

@Ewelina

   

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wers "co jak gejzery", którego nie dokończyłaś, nie stanowił poetyckiego porównania.

    Natomiast wcześniej zaproponowane zmiany zmieniają - to prawda - akcent. Usuwają za to inwersję, której nie stosuje się już w poezji, powstałą wskutek przesunięcia czasownika i wskutek przesunięcia imiesłowu na koniec wymienionych zdań.  Poprawiają tym samym stylistykę i owa poprawa stanowi ich uzasadnienie. Tym samym Tectosmith nie ma racji twierdząc, że, cytuję, "Oryginalnie brzmi lepiej", "Nie ma potrzeby" i że "To niczego nie wniesie do wiersza". Bo istnieje potrzeba. Bo właśnie wniesie.

   Znam i rozumiem Twoje odczucie "wewnętrznego krzyku", oporu przed zmianą. Rozwiązaniem jest łączyć własne odczucia ze stylistyczną poprawnością. Wtedy, tworząc wiersz, piszesz go "od razu" wlaściwie. I wtedy istotnie bezzasadna jest potrzeba wprowadzania jakichkolwiek zmian. 

   Serdeczne pozdrowienia i dobrej nocy.

Edytowane 2 Grudnia 2023 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Tectosmith]

@Corleone 11 W stu procentach się z Tobą nie zgadzam. Sam sobie zamykasz drogę na poezję. Rozumiem, że Tobie się może coś nie podobać, ale nie staraj się nakłaniać innych do własnego poglądu bo po prostu nie masz racji. Szyk w każdym zdaniu jest szalenie istotny a inwersja, którą dostrzegasz jest po prostu zamierzona i tak należy to odczytywać.

Ty nie potrafisz? Twoja sprawa. Nie wmawiaj jednak innym, że jest to jedyne i słuszne rozwiązanie, i nie zabijaj oryginalności. Naucz się czytać - to nie żart - może wtedy docenisz odmienny punkt widzenia?

Pozdrawiam.

[sam_i_swoi]

 

 Podmiot liryczny wyraża swoje uczucia związane z utratą bliskiej osoby. Wiersz składa się z trzech strof, każda po cztery wersy. Nie ma rymów ani regularnego rytmu, co nadaje wierszowi charakter wolny i swobodny. Wiersz można podzielić na trzy części tematyczne:

Pierwsza strofa przedstawia stan pustki i tęsknoty, jaki odczuwa podmiot liryczny po odejściu ukochanego/ukochanej. Nie czuje jego/jej obecności ani w zmysłach, ani w ciele, tylko w wyobraźni. Używa metafory “fale rozwianych włosów” i porównania “na koniuszkach palców”, aby podkreślić delikatność i ulotność dotyku.

Druga strofa opisuje próbę zaspokojenia pragnienia miłości przez podmiot liryczny. Biegnie on/a “w pogoni dopaminowej”, czyli w poszukiwaniu chwilowej przyjemności i nagrody. Używa epitetów “na pragnienia łasa” i “skomplikowana”, aby pokazać swoją niezaspokojoną potrzebę i złożoność emocjonalną. Używa też przenośni “rozgniatam w ustach słodycz” i “wcieram krople potu w skronie”, aby zobrazować swoją zmysłowość i namiętność.

Trzecia strofa ukazuje skutki takiego zachowania podmiotu lirycznego. On/a “rozpada się na drobiazgi” i “rzeczy zgubionych nie liczy”, co oznacza, że traci swoją tożsamość i wartości. Jednocześnie “wciąż wypatruje nowych” i “poszukuje twoich tajemnic”, co świadczy o jego/jej niezaspokojonej ciekawości i nadziei na odnalezienie ukochanego/ukochanej.

Interpretacja wiersza:

Wiersz jest wyrazem rozterki i cierpienia podmiotu lirycznego, który nie potrafi pogodzić się z utratą miłości. Wiersz pokazuje, jak podmiot liryczny próbuje zastąpić prawdziwe uczucie chwilowymi przygodami, które jednak nie dają mu/jej satysfakcji i spokoju. Wiersz ukazuje też sprzeczność między prostotą pragnienia a skomplikowaniem osobowości podmiotu lirycznego. Wiersz można odczytać jako wyznanie, apel lub lament podmiotu lirycznego, który szuka sensu i ukojenia w miłości.
Nie jestem pewien, czy mogę poprawić ten wiersz, ponieważ jest to wyraz twojej osobistej twórczości i wyobraźni.
Ale mam następujące uwagi;

 

Możesz spróbować wprowadzić rymy lub asonanse, aby nadać wierszowi większą harmonię i melodyjność. Na przykład, możesz zastąpić “w falach rozwianych włosów” przez “w falach włosów rozwianych”, aby uzyskać asonans na “o”.

Możesz też użyć więcej środków stylistycznych, takich jak aliteracja, anafora, metafora, personifikacja, itp., aby wzbogacić język i obrazowość wiersza. Na przykład, możesz napisać “w pogoni po przyjemności” zamiast “w pogoni dopaminowej”, aby uzyskać aliterację na “p” i metaforę.

Możesz również zmienić kolejność lub podział strof, aby lepiej oddać przebieg myśli i emocji podmiotu lirycznego. Na przykład, możesz przenieść ostatni wers pierwszej strofy na początek drugiej strofy, aby stworzyć kontrast między wyobraźnią a rzeczywistością.

Pozdrawiam.

[Ewelina]

@sam_i_swoi bardzo Ci dziękuję za tak wnikliwą analizę. Wiele trafnych uwag co do samej treści. Niektóre zaskakujące, choć uzasadnione. 

W obszarze uwag do warsztatu, połowy nie rozumiem, bo nie jestem ani filologiem ani polonistą ani nikim zbliżonym. Oczywiście wszystko jest dla ludzi i wszystkiego można się nauczyć. Wymaga to wnikliwego przestudiowania poruszanych zagadnień. Jestem wdzięczna, bo wiem o czym poczytać, na co zwrócić uwagę.

Serdecznie Ci dziękuję. 

Pozdrawiam.

[Tectosmith]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rozumiem, że to wszystko odnajdę w Twoich wierszach? Prawda?

[sam_i_swoi]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozbądź się złośliwości i pomyśl. Oczywiście, że nieprawda. Odpowiedziałem, a teraz Ty odpowiedz, a ja w Twoich?
:) w ten sposób możemy się bawić długo, dobrze, że bronisz koleżankę :-)(pamiętasz?)

 

[Ewelina]

@sam_i_swoi komentarze "beze mnie o mnie" wprawiają mnie w zakłopotanie. Mogę odnieść wrażenie, jakbym podsłuchiwała cudzą rozmowę. A że jestem dobrze wychowana, tego rodzaju sytuacje są mi obce i niekomfortowo się w nich czuję. 

[Tectosmith]

@sam_i_swoi Nie będziemy się bawić długo bo ja nie udzielam rad, których sam nie stosuję a jeśli stosuję to nic o tym nie wiem.

Oczywiście, że bronię bo jest przed kim i przed czym. A język, którego używa autorka jest wystarczająco bogaty, po prostu. Takie porady, jakich udzieliłeś możesz walnąć każdej osobie tylko, że one niczego nie wnoszą do samego wiersza.

Poza tym nie jestem obecnie złośliwy, ale szczery i konsekwentny.

Po co niby na przykład autorka miałaby  w wierszu wprowadzać rytm i rymy? Przecież w ten sposób powstałby zupełnie inny wiersz. Zamysłem autorki była właśnie taka forma, jaką zaprezentowała i wydaje mi się, że miło by było to docenić a nie jedynie krytykować. Nieprawdaż?

Jakimś cudem potrafię zrozumieć, poczuć i zaakceptować wiersz takim, jakim jest. Czyżbym był nadczłowiekiem?