Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

@Dared

 

A co? Kulturę? Proszę mi wskazać jakiś film lub książkę, które jako pośredni czynnik nie miały wpływu politycznego, nie, nie ma takiej możliwości: polityka ma wpływ na każde dziedziny życia, nawet niszowe warszawskie kultury artystyczne są finansowane przez stołeczny ratusz, nie wspominając już o Muzeum Sztuki Nowoczesnej, ba, nawet wiejskie Domy Kultury też są finansowane przez gminy, to samo dotyczy kościołów, na przykład: śpiewy chóralne, okolicznościowe wystawy i przedstawienia bożonarodzeniowe (dla mnie: Szczodre Gody) - są finansowane przez Państwo, a Państwo to Obywatele, słowem: czysta polityka, dlatego też: do kościołów powinien mieć wstęp każdy obywatel, nigdy: według doktryny i prezentowanych wartości, jasne: masoni - też.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Dared

 

A czy poezja przypadkiem nie należy do kultury? Regulamin nie zabrania pisać o współczesnym życiu i komentować wydarzenia polityczne pod maską satyr, dobrym przykładem jest samouk - Mikołaj Rej i wykształcony humanista - Jan Kochanowski, nie wspominając już o poetach z okresu oświecenia, gdyby nie było polityków - nie byłoby państwa, a tym samym - narodu, czyli: ciebie i mnie, owszem: regulamin zabrania prowadzenia działalności politycznej i robienia propagandy politycznej - nie zabrania natomiast pisania wierszy lub prozy krytycznej wobec polityków, jak mówił Ignacy Krasicki: "Prawdziwa cnota nie boi się krytyki!" I celem krytyki nie jest zniszczenie i upokorzenie danego człowieka, tylko: wytykanie wad charakteru - ku przestrodze i dla przyszłych pokoleń.

 

Łukasz Jasiński 

Opublikowano (edytowane)

@Marek.zak1

 

Ma pan rację, a jednak trzeba zrozumieć: Polski Portal Literacki (jak sama nazwa wskazuje) - reprezentuje polską kulturę narodową i wszystkich klasyków - można ich tutaj znaleźć i czytać, wykorzystywać do nauki szkolnej i na studiach, jednak: regulamin zabrania przywłaszczać sobie cudzą własność intelektualną, dajmy na to: ktoś wiersz Juliusza Słowackiego - podpisuje własnym imieniem i nazwiskiem - tego nie wolno, jeśli chodzi o politykę, to: podczas kampanii wyborczej były tutaj różne reklamy różnych partii politycznych, tak więc: te partie po prostu finansowały ten portal za pana i moje podatki - partie otrzymują subwencje, są finansowane z dobrowolnych składek i prywatnych sponsorów - to na jedno wychodzi - polityka jest wszędzie, wystarczy ustawa: "zabrania się reklamowania własnych interesów w dobrach kultury narodowej" - wtedy wszystkie komercyjne reklamy znikną i co? To też polityka, niestety... Tak więc: ten portal jest wspólnym dobrem narodowym - sponsorowany przez reklamodawców, dobrowolne składki ze strony obywateli i różnych darczyńców - tylko tyle wiem.

 

Acha, teraz jest wszystko uporządkowane i reklamy nie przeszkadzają w czytaniu, a wcześniej można było szału dostać.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ból Najgorszy ból to ten, który widzimy u bliskich Wszyscy czują jak zamykasz się w sobie i stajesz się niski Czujesz jak szpilki wbijają Ci się w serce, w oczach stają łzy A ty musisz być silny i wytrzymały jak kły Mimo wszystko kły też mogą się kruszyć Lecz trzymasz się dalej, nie toniesz, by tylko ich ruszyć Oni muszą ruszyć się z miejsca i dalej żyć, bo gdy ktoś umiera Stają w miejscu i czują jak ten ktoś ich ze sobą zabiera.  
    • @Waldemar_Talar_Talar wąż wymyślił śmierć
    • Pamięć bezdenny kielich na ołtarzu myśli pełen łez i uśmiechów idących bez końca bez początku powroty zdarzeń trucizna gorąca schronienie tych obecnych co dopiero przyszli krucze skrzydła złowrogie w głowie szalejące w szatni ptaki zamknięte piórem połamane karmiąc się wspomnieniami nietoperze szklane powracają głodne zamknięte w oczu zagadce a ja wciąż niosę w dłoniach tę ciszę rozdartą jakby była kluczem do drzwi których nie ma pod powieką rośnie las — splątana ziemia gdzie każdy krok budzi echo snów odkarmionych stratą próbuję wrócić tam gdzie nigdy nie byłem śledząc tropy pozostawione przez własne odbicia ale one uciekają w głąb czasu — bez liczenia bez bicia jakby znały prawdę której ja dotknąć nie umiem i tylko wiatr co przewraca karty nieistniejących ksiąg pyta szeptem czy pamięć to dar czy przeklęta droga a ja mu odpowiadam — wciąż szukając Boga w niedomkniętych chwilach w których mieszka błąd
    • Gęste pnącza, coraz skuteczniej zniewalają bieg. Blokują już i tak trudną drogę. Na domiar złego kawałki ścian i wszelkich innych śmieci, jeszcze bardziej utrudniają parcie do przodu. A jest ono przemożne, bo też cel dla mnie istotny. Niestety. Ilość przeszkód powiększa nieustannie skale trudności.          Powstają wciąż nowe i bardziej upierdliwe. Blokują uparcie drogę. Jakby coś mnie chciało zniechęcić, wyrzucić poza nawias, gęsto zapisanej kartki, dając do zrozumienia, że jestem niepotrzebnym elementem w tej całej układance, w której nie wiem, co jest grane. Czy fałszuje orkiestra, czy wręcz przeciwnie – nie pasuję, do tonacji i rytmu świata, a cały mój wysiłek, pójdzie na marne.      Może na szczęście, nie dla całego, ale i tak, trudno mi przebrnąć przez ten, nieprzychylny tunel. Poza tym, nie mam pewności, czy warto, chociaż przeminą bezpowrotnie, jakiś bliżej nieodwracalne chwile.    Jednak  promień przywołujący, coraz słabiej, acz stanowczo, wyznacza drogę. Cel jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Czynniki utrudniające, przytłaczają ze wszystkich stron. Kolczaste druty jaźni, dławią i ranią niemiłosiernie.      Pomimo, że  wołanie już trudno słyszalne, odczuwam jakieś dziwnie rozpaczliwe przynaglenie. Mówi o tym, że za chwilę może być za późno. A wystarczy tak niewiele. To właściwe już tylko same echa, powtarzają wciąż to samo.   A jednak. Niemożliwe, może byś możliwym. Jeszcze trochę rozgarniania przeszkód i wchłonę sensowne wytłumaczenie. Może jeszcze nie wszystko stracone. Widzę przysłowiowe światełko w tunelu. Błyszczy daleko, lecz odległość, jakby krótsza. Mam w sobie więcej energii, spotęgowanej widocznością celu, lecz może to tylko, złudzenie.       Cholera. Światełko zaczyna zanikać. A przecież w jakiś niepojęty sposób, jestem prawie u celu podróży. Nawoływanie było przecież bardzo silne. Aż prawie bolało. Nie chcę popełniać błędów, ale czasami tak mam. Mylę cel. Może teraz, zmylił, mnie?    Jestem wewnątrz umysłu. Niestety. Przybyłem chyba za późno, bo raczej już po sprawie. Nie mogę nic na to poradzić. Czuję się jak ścierwo, wyciągnięte z zamrażarki, którym ktoś stuka, o kant przegapionej powinności.   Mogłem bardziej uwierzyć w przeszkody, by mieć większą pewność, że je pokonam, chociaż trochę wcześniej. Dupa ze mnie, a nie empatia! Może wystarczyło kilka słów zrozumienia. Przepraszam – wypowiadam w myślach – patrząc na nieruchomą ciszę.  
    • Widziałem ją w śnie? Była na ulicy? Znałem ją?   W innym śnie: Jawił się jej zarys na krętych schodach. Prowadzą one do krzywej wieży…    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...