Chuciowy Rycerz

[Dekaos Dondi]

  

Tu akurat wszelkie durne zbitki słowne, są świadome:)

 

 

Za siedmioma rzekami, sześcioma górami oraz jednym nizinnym wzniesieniem, wredne smoczysko –– pomimo, iż łuski w kolorze nadziei –– spokoju ludowi nie daje. Szybuje nisko, wiatroskrzydli, a nawet dolatuje do tego, że robi brzydko na głowach mieszkańców. Nawet na tych przez: ę i ą, z obejścia dworu. Nic dziwnego, że rozmowa, pomiędzy: królem a  rycerzem, to tylko kwestia czasu, który akurat nadszedł, z potężnym upływem:

 

–– Rycerzu. Widzę żeś rozległy w barach –– rzecze król.

–– U siebie też potrafi wypić –– dopowiada mówitron.

–– Cicho tam, mówi. Ja też. O czym to chciałem rzec. Już wiem. Widzę rycerzu, że ci chuć zbroję postawiła jak namiot, chociaż z żelaza.

–– Chuć z czego innego, o panie. Zapewne chcesz, bym smoczą głowę utopornił, lecz ośmielę zapytać, czy rękę twojej córki co przy tobie stoi jako i mój po robocie dostanę?

–– Coś niezgrabnie gadasz, dzielny woju. Musi ci wróżkolonistka, magią gramatyki interpunkcyjnej, rozum otumaniony ozdobić. A co do ręki… o tak, dostaniesz. Nawet resztę całą w gratisie –– co niezbędna w pożyciu –– pozyskasz.

–– Ależ tatko! Jam przecie kocham innego. Czyli co? Chcesz rzec, że na próżno z balkonu oczka powabne w pończoszkach spuszczałam, na zawodzącą gitarę?  Bo tupnę nóżką! A później drugą!

–– Nie decybeluj głupia,  poza wytrzymałość membran. Tu o wagę państwową chodzi. No co, zacny rycerzu. Umowa stoi?

–– O panie. Przecież widzisz, że nie tylko umowa mu stoi –– dopowiada mówitron.

 

*

–– Rycerzu, cóż ja widzę. Głowę smoka przytachałeś.

–– Oj nie łatwo było, o najjaśniejszy, nie łatwo. Lecz uśpiwszy bestię paralizatorem nasennym, jakoś na trzy razy, odrąbałem. Jednakowoż o panie, myśli me już w innej przyszłości powabnej  błądząc, nieco obraz zamgliły, przeto jeno smoczą krew poczułem oraz odór żył...

–– Mniejsza o szczegóły. Weselisko trza szykować. Córko, oblec wreszcie gołoć.

–– Gorąco tatko. A muszę?

–– Może byś na mnie usiadła –– zagaja mówitron. –– Twój tatko właśnie wstał.

 

*

Rześki, bo wyspany smok, wtranżala wesele łącznie z własną odciętą, co na grillu skwierczy, całym królestwem  i prawie resztą tekstu.

Wprawdzie nie ma głowy, ale dwie mu jeszcze zostały.

 

[Corleone 11]

@Dekaos Dondi

   Finał tyleż niespodziewany, ileż zaskakujący. Ale tak to bywa, gdy, jako napisałeś, rycerz "umysł otumaniony" miał, do liczenia głów smoczych niezdatny... Uwag nie powtarzam ^(*_-)^ .

   Serdeczne pozdrowienia. 

[Dekaos Dondi]

Corleone 11↔Dzięki:)↔To dawny tekst, trochę zmieniony. Jak czytam po jakimś czasie, do dopiero widzę, co mogło być inaczej. I przy okazji wyrzucam: się.

Nie mam nic przeciwko Twoim uwagom, ale... jest jak jest:~)

Poprawiłem tam→ choć na chociaż

I znowu ukradłem↔^(*_-)^ .→Pozdrawiam serdecznie

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Dekaos DondiJedną z głów schował pod skrzydko, tak na zapas. ;-)

Z pozdrowieniami.

[Dekaos Dondi]

Wiesław_J.K↔Dzięki:)↔Ano. Mogło tak być. A że rycerz otumaniony, to tak naprawdę, mógł mu żadnej głowy nie odciąć, a autor pewnie pozazdrościł rycerzowi i napisał takowy tekst oraz zakończenie, źle odczytując fakty:))↔Pozdrawiam:))

[Corleone 11]

@Dekaos Dondi

   Tak czy inaczej, smoczysko - aktualnie dwugłowe - o łuskach "w kolorze nadziei" "wtranżoliło" królewstwo całe, od królewny i rycerza oraz reszty weselników poczynając. Nie wiem, czy mniemam dobrze, ale to chyba był akt zemsty... 

   Z drugie strony patrząc, może "choć" bardziej pasuje do w ten sposób napisanego opowiadania. 

   Serdeczne pozdrowienia.