Nie przynoście wódy poetom...(pastisz lecz nadal persyflaż)

[sam_i_swoi]

 

 

Nie przynoście wódy poetom

dajcie chleba bo lubią żyć

Oni mogą tylko na trzeźwo

wyłącznie pisać i być.

 

Dajcie kwiaty, masło i chleb

u nich kawior na kartce normalna rzecz

Oni muszą wynurzać się w biedzie,

by prawdziwie zabrzmiał ich śpiew.

 

I nie proście poetów do komnat,

im pałace zupełnie nie w smak.

Im się marzy noc nieprzytomna,

pełna gęba, cierpienia i strach.

 

Piekarz przyjaciel, chleb jak wódka i coraz bliżej do nieba,

a ile było już w głowie tych nieb, to chyba mówić nie trzeba.

Dziwka - spowiednik, miłość jak sól sypie z portfela na pościel.

Jeszcze by tylko utopić ból, ale przy którym moście ?

 

 

Nie przynoście wódy poetom,

dajcie chleba bo lubią jeść.

Takim bilans nie może na zero,

lecz na minus koniecznie ma wyjść.
 

I  wierzcie, wierzcie w natchnienie,

to nie jest bujda, banał, czy mit.

Oni muszą mieć czyste sumienie,

bo inaczej ich słowa to kit.
 

Oni muszą mieć ciągle za mało

i najlepiej zawsze nie tak,

żeby pięknie się im umierało,

raz na tydzień, a nawet i dwa.

 

 

Piekarz przyjaciel, chleb jak wódka i coraz bliżej do nieba,

a ile było już w głowie tych nieb, to chyba mówić nie trzeba.

Dziwka - spowiednik, miłość jak sól sypie z portfela na pościel.

Jeszcze by tylko utopić ból, ale przy którym moście ?

 

Pastisz tekstu;

Tekst pochodzi z 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane 27 Lipca 2023 przez sam_i_swoi (wyświetl historię edycji)