Przerwa w dostawie prądu

[beta_b]

Nazbierałam w sobie tyle
cudzych krzyków i emocji,
żali, lęków i problemów.
Gdzie się moje jeszcze zmieści...?

I na wszystko sił brakuje,
gdy przebieram piasek z makiem:
tyle bodźców naokoło,
ktore zbędne, które warte?

A to przecież jest początek
potem przyjdzie analiza:
przeszła, przyszła i ocena
- codzienności epikryza.

Jak nauczyć się oddzielać
od swojego - myśl szeroką?
Łatwiej mi rozumieć innych,
za to siebie wepchnąć w błoto.

 

Czasem staję naprzeciwko

z dylematem: współczuć komu?

Dziś zamykam na świat oczy,

bo zmęczona chcę do domu.

 

 

Edytowane 1 Marca 2023 przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - podoba się - 

                                       Pozdr.wieczorowo.

[Rafael Marius]

@beta_b Własna natura czasem bywa trudna do oddzielenia od tego, co nabyte.

Granica między nami, a światem się zaciera.

Bliskie mi  są te dylematy, które opisałaś.

[beta_b]

@Waldemar_Talar_TalarTo przebodźcowanie i nadmiar ludzi/tematów w mojej samotni.

 

Ale jeszcze na coś chciałam zwrócić uwagę: podniecenie, ekscytacja na widok cierpienia na "igrzyskach", walkach byków czy choćby teraz  podczas wojny w Ukrainie. To nie będzie popularna opinia. Ale jestem przeciwna pokazywaniu filmów z wysadzania w powietrze rosyjskich wojsk. Szkoda mi tych ludzi, palonych jak kaczki, wysyłanych na wojnę jak mięso. Po co podziwiać cierpienie? Choćby po drugiej stronie? System motywacyjny? Bb

@Rafael Marius można się od świata izolować, ćwiczyć grubą skórę i odcinać empatię. Ale czy o to chodzi?

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Podobno można. Mnie to się nigdy nie udało.

Ale tym, którym się powiodło pustka zagościła w głowie.

Najlepsza zawsze jest równowaga. Pytanie tylko gdzie jest ten punkt, który zapewnia balans?

[Marek.zak1]

Jesteśmy atakowani newsami ze wszystkich stron, a większość, bo najchętniej są czytane, to tragiczne. Dwóch znajomych już walczy z depresja, a nigdy nie maja dosyć, jak nie internet, czy TV, radia włączone w nocy. No i dostali z tego pierdolca. Dobry wiersz na ważny temat a trzeba mieć dystans. . Pozdrawiam z niedaleka:).  

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnoszę wrażenie, że niekiedy o to chodzi, żeby się już nie zmieściło.

 

Pozdrawiam :)

[jan_komułzykant]

Zupełnie inaczej odebrałem ten wiersz i nawet nie przyszła mi do głowy wojna, Ukraina

 

i nieszczęścia, które tam się toczą. Bardziej wiązałbym dylematy bohaterki wiersza z naszą

 

rzeczywistością w powiązaniu z jej osobistymi przeżyciami. I wierzę jej w to "wpychanie

 

w błoto", bo często tak w życiu bywa, że ratując kogoś, sami lądujemy gdzieś po szyję,

 

nie oczekując, że nam ktoś pomoże. Wierzę więc, że ona właśnie tak się czuje,

 

jak mała zagubiona dziewczynka tęskniąca za przytuleniem taty, mamy i rodzinnym domem.

 

Ładny, ciekawy wiersz, do przemyśleń, pozdrawiam.

 

PS

 

Co do grubej skóry i "ćwiczeń". Chyba nie mamy wyjścia. Bo chociaż wierzę,

 

że nie wszyscy Rosjanie, to banda zdziczałych zboczeńców i gwałcicieli, to jednak

 

jak przypomnę sobie opisy, co wyprawiali, nawet z niemowlętami ci, którzy tam wtargnęli,

 

nie mam juz w sobie grama współczucia.