Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Reduta Czesława


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nam strzelać nie kazano, ani też grać w piłkę,

wyszliśmy na boisko powoli, z wysiłkiem.

Stanęliśmy jak zgraja, ciężka, nieruchawa,

zdjęta strachem, paniką - reduta Czesława.

 

A gdzież wódz? – on na ławce, na twarzy czerwony,

cierpi widać wraz z nimi za grube miliony.

Czasem wstanie, choć z trudem, by z miną eksperta,

krzyknąć: „Wyjazd panowie! Laga na Roberta!”

 

Totalny antyfutbol – to jego strategia;

grać bez ładu i składu, byleby nie przegrać.

Nie da się na to patrzeć, więc dla piłki dobra

czas wysadzić redutę i Czesława z siodła.

Opublikowano

Znakomity wiersz, na czasie i z universum w tle. Jak sportowiec / drużyna przegrywa wtedy obwinia się piłkarzy, lub trenera i to są te dwie szkoły. Prawda z reguły leży pośrodku, dla mnie z przechyłem w kierunku zawodników, bo niby dlaczego takie "gwiazdy" boisk świata jak Zieliński, Zalewski, czy RL9 nie wygrały żadnego indywidualnego pojedynku z obrońcą przeciwnika? Toż to nie wina trenera, tylko ich umiejętności, jak sądzę. Pozdrawiam. 

Opublikowano

@aff

 

Gdyby był anty, to w ogóle by się tego nie podjął. Pecunia non olet, tym bardziej w Katarze. Wziął niestety tę robotę i swoją myślą taktyczną zaraził drużynę, która jest zdecydowanie (jak do tej pory) najgorszym zespołem turnieju.

 

Dzięki i pozdrawiam.   

@Marek.zak1

 

To jest jedna wielka zagadka. Myślę, że jednak więcej jest tu winy p. Czesława (stąd ten tekst), który przyzwoitych w sumie zawodników nie potrafi ani dobrze ustawić, ani zmotywować.

 

Dzięki Marku i pozdrawiam.

Gość Franek K
Opublikowano

Dzięki Mr. @Klip. Pisałem to po meczu z Meksykiem, choć już wcześniej jakoś nie darzyłem sympatią p. Czesia. 

Opublikowano

Znakomity portret polskiego narodu, nawiązujący do powstania listopadowego: cóż my biedni możemy poradzić?

 

Naszych ziem mieli bronić Francuzi i Anglicy, teraz Amerykanie; do zwycięstwa niech nas prowadzi jeden Lewandowski, a wszystkiemu winien trener i jego nieudolna taktyka.

 

Jak łatwo wszystko prędko podsumować, popijając piwko i zapuszczając brzucha w fotelu przed telewizorem.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

Cóż, bardzo zgrabna przeróbka Reduty Ordona, chociaż wydaje mi się, że jednak trochę nie na miejscu. Siłą rzeczy następuje porównywanie tych dwóch wydarzeń co nie powinno mieć miejsca.

A Redutę Ordona znam na pamięć.

Chyba że, tak jak kiedyś skąd piłka nożna się wywodzi - starożytnych Majów, którzy grali na smierć i życie. Przegrana drużyna traciła życie.

Jestem chyba za tym, żeby teraz tez wprowadzić takie zwyczaje. Skończyły by się wtedy torby od Luis Vuitton, włosy na żel, tatuaże, a zaczęłaby się prawdziwa walka mężczyzn. Walka na smierć i życie.

Gość Franek K
Opublikowano (edytowane)

@Kapistrat Niewiadomski

 

Hmm... 

Listopad chyba nie jest dla nas zbyt szczęśliwy. Błędy dowódcze są tutaj oczywiste, ale cały czas mam nadzieję, choć wątłą, że to się jakoś w niedzielę odmieni.

@Annie

 

Takie zwyczaje są od dłuższego czasu, ale wśród kibiców. Mieszkałem długi czas w Krakowie, gdzie swego czasu trup ścielił się gęsto. To jednak sport, a nie wojna. Nie chodzi o wygraną za wszelką cenę, ale o dawanie radości i satysfakcji z oglądania.

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Gość Franek K
Opublikowano

@Annie

 

Ale skoro kasa i sława to za słaba motywacja, to nie wiem co by to jeszcze mogło być...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...