Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

powinnam się była nauczyć nie miewać złych myśli
kiedy dzieję się przed zwierciadłem

czary szukają kształtów
nawet samobójczych

o pewnej godzinie ból wcale nie jest banalny

paradoksy paradoksy

kształt wyostrza się dopiero w ciemności

nie wymawiaj tego słowa nawet na sekundę
przed północą

czarów nie rzuca się przed lustrem

Opublikowano

Anno, zapewne Mirek ma rację, choć moje odczucia są zupełnie inne. Jest tu jakaś magia ale zarazem odnajduję tu dużo smutku. Od pewnego czasu Twoje teksty się zmieniły, wiersze zawsze mówią dużo o nas...
warto dopracować ten tekst, ale tak żeby nie stracił na swoim klimacie.


kiedy dzieję się przed zwierciadłem

pozdr. Agnes

Opublikowano

powinnam zetrzeć z czoła ujemne treści
kiedy dzieję się przed zwierciadłem

myśli szukają kształtów
nawet samobójczych

o pewnej godzinie ból nie jest banalny

paradoksy paradoksy

kontury wyostrzają się dopiero w ciemności

nie wymawiaj tego słowa nawet na sekundę
przed północą

czarów nie rzuca się przed lustrem






?????????????????????????????????????????????????

Opublikowano

Zastanawiałem się dość długo. Chyba druga wersja ciekawsza, wiesz, te ujemne treści brzmią ciekawiej. I nie powtarzają się 'kształty'. Skasowałbym może tylko drugą strofę ze względu na samóbójczy ton.

Masz świętą rację: o pewnej godzinie ból nie jest banalny. Widzę, że i Tobie dokucza. Niestety czary przed lustrem tylko pogorszają sprawę, choćby nie wiem jak wytrzeć czoło. Posiedziałem trochę nad Twoim wierszem. Zmusza do zamyśleń. Pozdrawiam gorąco. // 51

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję Ci bardzo za czas, który poświęciłeś nad tym, co napisałam. Mam tylko nadzieję, że to zamyślenie nie zaowocowało wnioskami "ujemnymi", że do czegoś dodatniego doprowadziło. I jeszcze - wydaje mi się, że ból uświadomiony ma inny kolor.

Pozdrawiam serdecznie.
Opublikowano

Nie wiem, czy mogę, ale zaryzykuję

"powinnam zetrzeć z czoła ujemne treści
kiedy dzieję się przed zwierciadłem
myśli szukają kształtów samobójczych
o pewnej godzinie ból nie jest banalny

paradoksy
paradoksy

kontury

wyostrzają się dopiero w ciemności
nie wymawiaj tego słowa
nawet na sekundę przed północą

czarów nie rzuca się przed lustrem"

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm

a tak:

powinnam zetrzeć z czoła ujemne treści
kiedy dzieję się przed zwierciadłem
myśli szukają kształtów
nawet samobójczych

o pewnej godzinie ból
nie jest banalny

paradoksy
paradoksy

kontury wyostrzają się dopiero w ciemności
nie wymawiaj tego słowa
nawet na sekundę
przed północą

czarów nie rzuca się
przed lustrem

Pewnie zostanę przy drugiej wersji
Ale i tak bardzo Panu dziękuję za propozycję wersyfikacji
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
    • Łukasz Jasiński 
    • ślicznie   gdy wersom sensy gdzieś odlatują myśli pochłania senna niemoc milknie sumienie nic nie sumując Morfeusz dzierży granat cieni   ... :))) narozrabiałaś - zainspirowałaś
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...