Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

@Waldemar_Talar_Talar Gdy dwa grzechy w kupie,
                                          kto wtedy myśli o d...e?


Pozdrawiam Waldku.

@Somalija Ago...  przejściowe
                      to wycieczki rowerowe.
                      Miłość jest stała...
                      czasem wspaniała.

Miłego dnia.

@Rolek Bo cycki Rolek Boska etiuda
                  reszta na boku...  nawet uda.

 

Pozdrawiam.

@Amber Wiersz Amber pisany pod wpływem chwili o żadnym balansie nawet nie myślałem, ale jak się udało cokolwiek przekazać, rozweselić, czy może coś więcej /uff!/ to chwała Wam za to. Wy czytacie, ja tylko piszę.
 

Pozdrawiam.

Edytowane przez [email protected] (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@[email protected]

Pamiętasz film Yesterday z 1984 roku? Scena "szukania" fal Radia Luxembourg. Pasują do "Kiedy położysz ręce nad nieboskłon,policzysz gwiazdy i jednej zabraknie." Wtedy nagość kobiety oglądana na czarno- białych pocztówkach przekazywanych sobie w szkole lub wymienianych na resoraki była absolutnie romantyczna i wspaniała jak lata młodości.Wiersz bardzo mi się podobał, przywołał wspomnienia. Niektóre wersy godne malinowego chruśniaka.

Opublikowano (edytowane)

@WiechuJK Wiechu wszystkie koleżanki i koledzy w Technikum zawsze mówili do mnie - Grzechu, tak głęboko to utkwiło, że wróciłem do tego. Natomiast babcia zawsze do mnie mówiła - Grzesinek, co mnie deprymowało.

Wiechu i Grzechu w jednym stali domku,
jak chcesz swoją połówkę to z całości odkrój.
 

Pozdrawiam Wiechu.

@Stracony Filmu tego nie oglądałem co usprawiedliwia mnie przed jakimkolwiek plagiatem, a "Malinowego Chruśniaka" dodałem dla pełnego zobrazowania Twojego wywodu.
 

Pozdrawiam.

Edytowane przez [email protected] (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@[email protected] Teza być może trochę słuszna o niepisaniu o sobie jest dyskusyjna. Wielu dobrych poetów tak czyniło i są tacy, którzy czynią tak w dalszym ciągu. Ostatnio rozmawiając z kumplem na ten temat doszliśmy do Fridy Kahlo. Namalowała mnóstwo najróżniejszych autopotretów, a cały świat w tym odnalazł cząstkę siebie. Wiem, że piszę teraz o malarstwie i o przykładzie z górnej, ba, najwyższej półki, ale sztuka i poezja chodzą najróżniejszymi drogami. Ten Twój wiersz jak piszesz o Tobie bardzo mi się podoba ;))

Edytowane przez Leszczym (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        ...ogólnie z humorem opisana scena, a David budzi sympatię.:)
    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...