Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

jak oni pięknie się porzucili!
oczy ni myśli nie zawracały
dłonie ni usta nie zatęskniły
rzekli: nie kocham - i nie kochali

 

i jaką piękną wzniecili łunę
ponad ostatnim płonącym mostem
kładąc pod wątły jego szalunek
czas łatwopalny z listów miłosnych

 

jak bezszelestnie podcięli żyły
ślepym powrotom - i jak w niepamięć
wszelkie zwątpienia im się skruszyły
losie mój! jakież to jest wspaniałe!

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję! ;D

Mnie się wydawało, że ten wiersz jest raczej jasny i prosty. No, może poza puentą, której - jak teraz na nią patrzę - nie widać chyba tak wyraźnie, jak bym chciał. Wymyśliłem sobie, że jeśli peel na koniec będzie usiłował zwrócić uwagę swojego losu na "uroki" rozstania tych dwojga, to będzie taki sygnał, że on na tę sytuację patrzy z zazdrością - w sensie że sam jest uwikłany w znacznie bardziej skomplikowaną relację. Tak sobie to wymyśliłem... :P

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo się cieszę, że trafiło, dziękuję pięknie! ;D

Na swoją obronę powiem, że poprzednim własnym wierszem byłem autentycznie zachwycony przez prawie całą dobę ;D

A tak serio - chyba nic na to nie poradzę. Kiedy trzy lata temu odkryłem, że potrafię poskładać słowa w wierszyk, żeby to jako tako wyglądało, wymyśliłem sobie, że to będzie dla mnie narzędzie do pracy nad własnym poczuciem wartości. No i średnio mi chyba z tym poszło :P

Dziękuję za baty i za pochwałę! ;>

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I to byłby dobry tytuł dla tego wierszyka! ;D Ale już przemielony zbyt wiele razy, wydaje mi się, że również Strachy Na Lachy mają piosenkę pod takim tytułem ;>

Opublikowano (edytowane)

Świetny tekst

Był taki film Luisa Bunuela "Dyskretny urok burżuazji", gdzie życie opisanej 'społeczności' (?) przewrócone zostało kompletnie do góry nogami. Pełny surrealizm, niemal jak dziś, w naszej ukochanej politicznie poprawnej Ujni Europejskiej.

U Ciebie może nie aż tak, ale jednak dość przewrotnie.

Dla mnie, to pięknie opisana wspomnieniowa szydera z tzw. "radośnie spędzonych chwil i wzruszeń", gdzie moment rozstania, to podobna celebra, jak ślub. Faktem jest natomiast, że niektórym takie rozstanie się przydarzyło w rzeczywistości. Niezakończone oczywiście podcięciem żył, ani inną egzekucją. Mało tego impreza odbyła się za obopólnym porozumieniem, szczęśliwym zakończeniem owej "męki" i przysięgą, że - nigdy więcej. ;)

Bardzo dobry wiersz.

 

 

 

 

Edytowane przez jan_komułzykant (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Coś mi świta z tym filmem. Czy była tam scena, że towarzystwo wspólnie i publicznie się wypróżniało, a posiłki spożywało wstydliwie na osobności? :P Jeśli tak, to ktoś mi kiedyś o takim filmie opowiadał.

Wiersz owszem, można rozumieć jako szyderczy czy ironiczny, ale brany całkiem serio również niesie pewien życiowy problem - taką mam nadzieję. Bywają związki, które choć zakończone, w sercu nadal nie chcą umrzeć - wtedy na ludzi potrafiących się z tym uporać można tylko patrzeć z zazdrością.

Dziękuję pięknie! ;D

To chyba mogłoby być moje motto jako autora wierszy ;D

Nie bawmy się w subtelności - to wręcz pewnego rodzaju pragnienie śmierci ;>

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przyślę Ci dokument od notariusza do zatwierdzenia. Mój notariusz akceptuje pieczęć z kartofla

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To nie jest moja wina, że Tobie tak łatwo dogodzić :P

Opublikowano (edytowane)

Za poprzednikami, bardzo dobry wiersz, z ironią, cynizmem, a przecież taka śmierć (miłości, związku i nie tylko) jak zgaszenie światła, jest może lepsza, niż długi okres rozpadu / rozkładu, dogorywanie i rozkminianie dlaczego, czyja to wina i wyrażanie gorzkich żalów. Tak więc puentę przyjmuję wprost - jak to wspaniałe. Koniec i początek nowego, też po śmierci dla wierzących.

Powtórzę - brawo Ty:). 

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Właśnie jakoś brak dowodów, by w to uwierzyć :P

Nie wyganiaj mnie spod mojego własnego wiersza!

Elo!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Napisałeś dokładnie to, co usiłowałem pokazać wierszem. Czasem rozpamiętywanie i próbowanie wciąż od nowa przynosi więcej szkody niż pożytku. Im szybciej nadejdzie ostateczny koniec, tym lepiej.

Piękne dzięki! ;D

Myślę, że to powinno odbywać się w innej kolejności: najpierw czapa dla złego związku, potem gotowość na dobry.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedyś wieczorem od niechcenia, Gdy przeleciałem pilotem po kanałach, Ujrzałem na ekranie plazmowego telewizora, Jak jakiś głupkowaty celebryta, Swoim nowym stylem się przechwalał… A z oczu jego biła pogarda, W pogardliwym uśmieszku wykrzywiły się usta, Gdy tak ochoczo nad ,,plebsem” się wywyższał...   Szpanując drogim ciuchem markowym, Jak to przeważnie celebryci, Także i ten nie stronił od pogardy, Od szaraczków czując się lepszym… Przeto myśląc niewiele, Dla celebryty zaraz ułożyłem ripostę I rymując od niechcenia wersy kolejne, W taki oto zakląłem ją wiersz:   ,,To mój styl jest najlepszy na świecie, Bo samemu takim oto jestem, Na przekór konwenansom wszelakim, Czerpię z życia pełnymi garściami. Dni codziennych przygody, W sny zaklinam prawem księżycowych nocy, By piękna ich zazdrościły mi nawet gwiazdy, Na firmamencie świata uwięzione na wieki...   Mój styl jest najlepszy na świecie, Choć gołym okiem go nie dostrzeżecie, Utkany z bezcennych z całego życia wspomnień Niewidzialny noszę swój sweter… Jednym ruchem znoszonej czapki, Zgarniam z nocnego nieba całe gwiazdozbiory, By niczym cukru kryształkami, Grzane piwo wieczorem nimi posłodzić…   Mój styl jest najlepszy na świecie! A niezaprzeczalnym tego dowodem Że kruczoczarną noszę swą bluzę, Od kuzyna gwiazdkowy prezent… A stare przetarte spodnie, Za wygraną na loterii niegdyś kupione, Miłym dla mnie są przypomnieniem Tamtej bezcennej chwili ulotnej…   To mój styl jest najlepszy na świecie… Bo niby dlaczego nie??? Kto zabroni mi tak myśleć, Tego będę miał gdzieś! Zaraz też wyłączyłem telewizor, A z dumą spojrzawszy w lustro, Sięgnąłem po stare wysłużone pióro, By podzielić się z Wami tą myślą…"
    • Gdy za oknem pada deszcz, piszę wiersze o zapachu jesieni. Życie znów prosi do tańca, a ja wciąż nie umiem tańczyć. W tłumie tamtych ludzi zawsze czułem się jak Stańczyk. Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa. Uwielbiam ten klimat goryczy. Nie muszę być miły, siadam spokojnie i spuszczam demony ze smyczy. Zawsze lubiłem ten półmrok. Wiosna rodzi kwiaty, a ja czekam, aż umrą.
    • 10/10/2025 „Tak samo”   Czasami przychodzi znienacka, w zwykły, nużący wieczór. Tak! Zrobię to — odważę się. Idę, jestem, chodzę, mówię, poznaję. Raz czuję zachwyt, częściej przychodzi znużenie. Serce rozpalone lawą fizyczności, ciśnieniem ogromnym, próbującym wydostać się na powierzchnię po latach uśpienia. I nagle przychodzi chwila, która mówi: błędne koło. Przecież tym razem miało być inaczej. Było inaczej, a skończyło się tak samo.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Kto wie, czy winni                       są, czy niewinni;                      t a m /c i  nadają                      na innej linii...                        Ja zaś odbieram                      na  własnej  fali,                      więc myślą żeśmy                      się nie spotkali.                                   ***                         (Jakąż ma  o w a                       minę zawziętą...                       Nie, ja nie jestem                       owej k l i e n t k ą)            
    • @Berenika97    Jak w rzeczywistym życiu: czasem tym, czego potrzeba, aby "(...).Wszystko poszło świetnie (...), jest <<(...) "Stuprocentowy, najprawdziwszy, autentyczny grzech" (...)>> . Przy założeniu, że przy Osobowym Wszechświecie, mieszczącym w Sobie dobro i zło, grzech jako taki w ogóle istnieje.     Dobrze napisane opowiadanie, które  przeczytałem z zaciekawieniem. Serdeczne pozdrowienia.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...