Smutek

[Łukasz]

Smutek nigdy nie był tak piękny,

jak ten skryty nocą, gdzieś w głębi serca

Każdy ruch gwiazdy w świetle księżyca

jest smutku zamkiem, to twierdza.

 

U wrót jej rycerze, błękitni jeźdźcy,

skryci w bystrości łez gdzieś pod okiem,

tak piękny smutek kryje się w nocy,

krąży skupiony tuż pod obłokiem.

 

Pasmo wydarzeń schowane w chwili,

film metrażowo długi, tak krótko,

tworzy przesłodko-gorzkie urywki,

które składają się w obraz smutku.

 

Jak puzzle z kawałków imaginacji,

ze szczyptą wspomnień cierpkie wspomnienia,

krążą po myślach tak uporczywie

wciąż nie wydając swego istnienia.

 

Te krótkie wizje, synonim smutku,

przenoszą w miejsca wciąż nieodkryte,

w doliny piękne, długie i żyzne,

w krainy z książek, które tak czytasz

 

i dają upojne złudzenie istnienia,

gdzieś zamroczone chwilami pustki

wydając szeptem okrzyk, rozkazy

"uśnij mój drogi, no uśnij"

 

By znów zapędzić w senne wojaże

duszę strapioną tym, co prawdziwe,

wprowadzić w świat kruchych słabości,

tego co trudne, krótkie i ckliwe.

 

Gdzież autentyczność w tym złudzeń świecie,

gdzież szukać prawdy wśród blasków nocy?

Wciąż tylko smutek puka do serca,

a ono głupie da się zaskoczyć.

 

Wyleje rzewnie kilka łez z oczu,

rozmaże obraz próżnego złudzenia,

by po raz kolejny zasnąć tej nocy,

pełne nadziei, kłamstwa, cierpienia.

 

Lecz któż oceniać może to serce,

gdy świat jego uczuć jest tak pokrętny?

Patrząc się w gwiazdy myślę uparcie,

że smutek nigdy nie był tak piękny.

 

2018/03/08

[violetta]

smutek nigdy:)

[Leszczym]

@Kolorowooki mnie się bardzo puenta podoba :)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - mi też się podoba - 

                                                         Pozdr.

                                        

[Gość]

@Kolorowooki Piękny wiersz - mówię to absolutnie poważnie. Dla mnie wszystko tu gra idealnie - technicznie, brzmieniowo jest doskonały. A takie rozsmakowywanie się w smutku, docenienie jego piękna - to jest mi bardzo bliskie.

Cieszę się, że przeczytałem Twój wiersz!