Oddech

[A-typowa-b]

Skąd do mnie dzwonisz?

Słyszę...

Bardzo, Ty wiesz co.

Nie mogę mówić,

usta są za ciężkie,

język otyły się zrobił,

leniwie czasem się

uniesie, a krtań z nim

zagra, nie zawsze co

zechcę.

Wiedz, że nad przepaścią stoję.

Teraz ja dzwonię.

Czy mnie słyszysz?

Wszystko się toczy

swoim torem.

Co z moim oddechem?

Jest coraz płytszy.

Wtedy się boję,

czy go uchwycisz.

 

autor wiersza: Atypowa Pani

[[email protected]]

@Atypowa Pani Bez oddechu rozmowa,

                             słowo niech się schowa.

Pozdrawiam i znów wyrzeźbiony wiersz.

[corival]

@Atypowa Pani Wiele mówiący wiersz. Tłumaczę go sobie na dwa, no może i trzy sposoby. W każdym z nich wydaje się intrygujący. Pozdrawiam :)

[A-typowa-b]

@[email protected] Dziękuję :)

@corival Każdy pewnie interpretuje go na swój sposób. Zresztą uważam, że to niezwykłe, ile ludzi tyle spojrzeń, choć jak wynika z Pani wypowiedzi może być ich więcej :). Tak czy owak,  fajnie że wierszyk przypadł do gustu.

@Krzysztof2022 pozdrawiam serdecznie.

Edytowane 9 Maja 2022 przez A-typowa-b (wyświetl historię edycji)

[Leszczym]

@Atypowa Pani Z dużym podobaniem:)) Pomysł dwóch telefonów jest bardzo interesujący...

[huzarc]

@Atypowa Pani coś jakby moje.rozmowy telefoniczne:) przeczytałem z przyjemnością. Pozdrawiam 

[izabela799]

@Atypowa Pani spróbuję...