Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

uliczna piosenka

Stary_Kredens
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

smutek życia odezwał się we mnie

widzę starców siedzących na skwerach

jak  strażników wszechwiedzy tajemnej

a  ludzie biegną i czas ich pożera

 

gdy dnia wrzaski ucisza dźwięk dzwonu

starzec na grzbiecie laski się wspiera

i wolniutko podąża  do domu

tam gdzie znowu zamierza umierać

 

jeszcze kontur się laski załamie

gdzieś tam przemkną spóźnione gołębie

cień latarni zapisze na ścianie

smutek który wniknął dziś we mnie

 

lecz się nie martw bo nie zabraknie

na miejskich skwerach  starych ludzi

z tych co biegli tak szybko i sprawnie

niejeden jutro się starcem obudzi

Edytowane przez Stary_Kredens (wyświetl historię edycji)
11
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@Stary_Kredens Bardzo dobra puenta.

Mam nadzieję, że będę właśnie takim starcem. Niedołężnym, podpierającym się laską i nie dam rady wsiąść na rower ani do auta i zachowywać się tak, jak ci starcy, którzy teraz doprowadzają mnie-kierowcę do szału.

Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo udany wiersz, chociaż coś w 2 miejscach do przemyślenia (ludzi, ucisza - cisza, niejeden). Jest nastrój nieuniknięcia i spokoju. Z drugiej strony osiągnięcie słusznego wieku jest przecież sukcesem samym w sobie, godnym podkreślenia i wielu go nie osiąga, bo choroby, wypadki itd.  

1
Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Marek.zak1 tak te miejsca fakt są słabe. Jeszcze nad tym pracuje. dziekuje za komentarz i pozdrawiam 

Kredens

@error_erros no tak,  życie to też sztuka cierpliwości. Dzięki za czytanie i komentarz

Pozdrawiam kredens

@Pi_ to jedno że spojrzeń na te sprawę,  bo można i tak...,,wesole jest życie staruszka...''

Kredens pozdrawia i dziękuję za komentarz i czytanie

Gość Radosław

Gość Radosław

Opublikowano
Opublikowano

Dobrze , że tu wdepnąłem. Ciepły i czuły wiersz. Gratuluję.  

Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Uwielbiam takie klimaty, więc ode mnie duży plus.

Jest jednakowoż kilka miejsc, które ne sztymują, a które moim zdaniem łatwo dopieścić ;)

Moje propozycje:

... wszechwiedzy tajemnej,

a czas ludzi biegnących pożera,

grzbietem laski znów starzec się wspiera (wtedy "gdzie ponownie zamierza umierać"),

smutek który przeniknął (zagościł) dziś we mnie,

Ostatnią strofkę zapisałbym tak:

lecz się nie martw, ich nigdy nie braknie (ich nie zabraknie)

miejskie skwery są dla starych ludzi

z tych co biegli tak szybko i sprawnie

jutro starcem niejeden się zbudzi.

 

Kładę pod rozwagę i zostawiam serducho.

 

Pozdrawiam. F.K.

 

 

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tie-break
      Villanella baśniowa

      Przez tie-break · Opublikowano

      Wszystkie wiersze, co z ciebie swój wzięły początek, chcę ci kiedyś pokazać bez wstydu i szczerze, jak się baśń czyta dziecku, nim noc wejdzie oknem.   Ja ci słowa zbłąkane codziennie przynoszę, drżąc, łagodną nadzieją wzruszony, bo wiem, że nowe wiersze niebawem z nich wezmą początek.   To dla ciebie rozbijam geody gorące, w których gwiazdy ukryte zmieniają śpiew w lśnienie, niczym w baśni najprostszej, gdy noc wchodzi oknem.   Jutro nasze uśmiechy w blask jeden połączę; wówczas każdym oddechem dziękować ci będę za te wiersze co z ciebie swój wzięły początek.   Może powiem coś jeszcze i złożę ci w dłonie tę ostatnią geodę, gdzie moje śpi serce; dla mnie w baśń się przemienisz, a noc wejdzie oknem.   Teraz stoję w półmroku i czekam spokojnie, aż mi słodko zaufasz, by rozstać się z lękiem. Niech te wiersze, co z ciebie swój wzięły początek baśnią ciebie otulą, nim noc wejdzie oknem.
    • tie-break
      Nie widzę Słońca

      Przez tie-break · Opublikowano

      Chyba @Wędrowiec.1984jest najbliższy prawdy. Nie ma w tym wierszu mrocznych fajerwerków, jest zapis powoli gasnącej radości życia, która nie wynika z niczego konkretnego, po  prostu nieoczekiwanie przesłania psychikę cieniem Tak właśnie rozwija się depresja, powoli, ale nieubłaganie. Niczym nie można się cieszyć, choć przecież świat się nie zmienia, ani ludzie wokół. Zmienia się jego percepcja przez peela (peelkę). Poczucie pustki, braku sensu, powrót do mrocznych wspomnień - skutecznie odbierają możliwość realnej oceny. Ten wiersz jest bardzo przekonujący. Większość wierszy w tej tematyce pokazuje upadek psychiczny człowieka, i jednocześnie towarzyszy jej postrzegania świata i ludzi jako wrogiego, brzydkiego, destrukcyjnego otoczenia. Tymczasem tutaj jest świadomość, że szara mgła, deformująca obraz rzeczywistości, pochodzi z wewnątrz, a nie z zewnątrz. Dlatego ten utwór odbieram, jako bardzo trafny.
    • Berenika97
      Mini - recenzja

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Radosław Bardzo dziękuję !   @Czarek Płatak Serdecznie dziękuję! 
    • Berenika97
      Raport

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Czarek Płatak Drogi Panie - za słowa tak piękne, za szczery ukłon - serdecznie dziękuję! :)))) Pozdrawiam. 
    • Berenika97
      Sklepienie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Czarek Płatak Podzielam Twoją opinie, a w wierszu zawarłam takie ostrzeżenie, że tak może się stać. Wojny na ziemi rozwijają technologię niszczenia, już teraz człowiek w kosmosie zrobił ogromny śmietnik.  Bardzo dziękuję i pozdrawiam. :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...