Smutna Pani Korpo

[aniat.]

 

Ona codziennie do pracy

uniform władzy zakłada,

A sztucznym uśmiechem na twarzy

każdą fałdę wygładza.

 

Jest kobietą bez duszy,

bez szaleństwa i bez natchnienia.

Miłość rozkłada na biurku -

wystarczy  jej do spełnienia.

 

Zamiast w twarz ukochaną

w monitor się wpatruje.

Żyje w obowiązkowym biegu.

Czy czułość kiedyś poczuje?

 

Czy wpuści wiatr we włosy?

Czy odda się rozkoszy?

Zapomni o nudnych porankach?

Wir stagnacji rozproszy?

 

Nie ma w niej romantyzmu

nawet  ziarenka małego,

które by można zasadzić

i przelać na jedynego.

 

Dla niej kochankiem jest władza.

Sukienką codzienna praca.

Dla której rano wstaje

I dla niej do domu wraca.

 

Uprawia miłość z raportem.

Szaleństwo wlewa w paragrafy.

Pocałunki przesyła skryptom

Nigdy się nie zapomina i nie popełnia gafy.

 

I jak co rano, nudno

uniform  szary zakłada.

Wiąże smutną apaszkę na szyję.

Ale czy żyje?

[Marek.zak1]

Równowaga miedzy aspektami życia daje stabilizację emocjonalna, materialną i fizyczną, więc warto o nią dbać. Są tacy, jak opisana peelka a nawet H. Kissinger napisał, że największym afrodyzjakiem jest władza, jakkolwiek to rozumieć. 

W korpo rządziłem długo i nigdy to się nie nie przekładało na żadne odjazdy.  W temacie "Korponiebo". Pozdrawiam.

 

 

[Gość]

@aniat. Ten wiersz aż błaga, by dodać nieco takiego chorego erotyzmu między opisywaną postacią a tym, co wypełnia jej świat. Otarłaś się ledwie o to, a to mógłby być świetny środek wyrazu dla całego wiersza. Ale i tak super ;D

[aniat.]

@error_erros Dzięki za opinię. Wiesz, ja dopiero zaczynam dreptać w świecie poezji i każda rada jest dla mnie cenna. A jak się komuś mój wiersz spodoba to jest to ogromna satysfakcja i motywacja do dalszego tworzenia. Tak że jeszcze raz dziękuję. Pozdrawiam.