Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@valeria A teraz Valerciu napisz o tym wszystkim wiersz i porównaj do naszych krajobrazów, "do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych"... czekamy.

 

Pozdrawiam, miłego wypoczynku.

@Tomasz Kucina Tobie się wydaje że kontra występuje tylko w boksie, może to samoobrona przed jedynie panującą, może chcieli po swojemu a nie mieli gdzie, kogo w epoce komunizmu interesowały te czy inne wiary, wszystkie tępiono równo i skutecznie.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak. Z pewnością. I po 30u latach demokracji w Polsce dalej manifestują brak swobód. ABSURD!

 

Nie usłyszałem co to za miejscowość? Jakoś na proste pytanie twoje uszy nie reagują tylko żeś mnie zaczął insynuować brak szacunku i tolerancji dla innych dowolnych wyznań, tudzież do ludzi i ich WOLNOŚCI OSOBISTYCH?!!! O czym nawet jednym półsłówkiem się nidzie nie zająknąłem. Tylko ty wypisujesz androny o braku tolerancji katolików do mniejszości i odwrotnie i o budowaniu symboli w postaci Ołtarzy, sugerujących jakieś wyimaginowane ograniczenia co do wolności wyznań w Polsce! Mega fałsz!

 

To jest prawie to samo jak z tymi niby"polskimi obozami w II wojnie światowej" - bez szacunku dla Polaków, którzy byli ofiarami.

 

Konsekwencji się spodziewaj - to co o mnie nawypisywałeś to gruba karykatura, mnie będziesz szacunku do ludzi uczył? Nikogo tak empatycznego i przyjaznego do wszelkich odmienności tutaj --> nie znajdziesz!, o czym nie raz tu sygnalizowałem. Potwarz! Nie myśl, że jesteś anonimowy w necie. Radzę odwołaj te personalne i skierowane do mnie insynuacje. 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Nie insynuowałeś mi braku tolerancji dla ludzi i poglądów? 

 

To są twoje cytaty z tej dyskusji:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

4 Ołtarze w Stacjach Bożego Ciała katolickim, moje argumenty w dalszej dyskusji - nie uwzględniane 

 wyimaginowana przez ciebie konkurencja między ulicami w Polsce podczas Święta. Skoro katolicki ksiądz nie wiadomo i czy był wszędzie?- to znaczy że o katolicyzm ci chodzi.

Insynuacja. Nigdy nie szydziłem z ludzi. To ty ich wprowadziłeś w tym uznaniu (wyimaginowanym) do dyskusji. A mnie w pozycji szydzącego ustawiłeś. Ja odnosiłem się to twoich komentarzy. 

Niby za co każesz przepraszać? Że powątpiewam w twoje 7 ołtarzy, mam prawo, ale w ludzi nigdy nie wątpiłem i ich szanuję. To jest fakt!

Nic nie pozjadałem, i wszystko mi się w Polsce podoba. Insynuacja!

Potwarz! Nie jestem "kto" i nikogo nie wpycham w toki myślenia.

Piszesz o tej konieczności rozglądania się wokoło jak bym nie rozumiał, że różni ludzie różnorodnie w życiu emanują, to oskarżenie o MÓJ OSOBISTY BRAK TOLERANCJI DO INNYCH LUDZI Do społeczności. To nieprawda i absurd! I te sugerowane "kontry" do wiary katolickiej. Po co mnie wikłasz w takie relacje i reakcje?

 

Jak znasz takie przypadki zachowań to tam u źródła komunikuj!

 

Piszesz jak bym nie miał szacunku dla nestorów, Nakazy szacunku wyraźnie sugerują mój brak tolerancji. Powtarzam. Ja pisałem o przebiegu Święta Bożego Ciała u nas katolików i w odniesieniu do 4 Ołtarzy w procesji. Jaki mój brak szacunku tu dla ludzi w ogóle ?!!! Co to ma być?

Tu piszesz jakbym zabraniał komuś chodzić do Synagog i Cerkwi. Jeżeli NIE? To po co mam się rozglądać Grzegorz? Ja uznaję wszelkie religie a nawet poglądy ateistów szanuję, zawsze tak było! Zawsze! Hit!

 

 

Są inne bardziej jeszcze pikantne twoje kwiatki personalne - do mnie. 

 

A napisałem - zaraz w pierwszym komentarzu w Czwartek Bożego Ciała:

Niestety nie poskutkowało. Insynuujesz personalnie do dziś. Wszędzie używasz trybu wskazującego: "uszanuj", "rozejrzyj się", "nie jesteś tolerancyjny", "nie uznajesz poglądów ludzi". 

 

To jest hejt Grzegorz i to drastyczny- i to pod moim tekstem. Ja u ciebie nie hejtuję. 

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Valeria ma yorka

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może mają różnych ojców?

Tak bardzo osobiste, piękne i rzekłbym może i "biologiczne" zdanie w opisie zachwytu Balearami. Cieszę się, że wypoczywasz. Zostaw ten net. Odbieraj fizycznie, organokeptyką tę Majorkę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Całym zdaniem? Hmm.  Czyli rozumiem, że jeszcze niezbyt przykładam się do odpowiedzi na twoje komentarze i piszę zbyt zwięźle, powierzchownie i nie odkrywam oraz nie dopieszczam ich sensu i dyplomacji komunikatywnej?

 

 No nie każdy potrafi sprostać twojej elokwencji relatywnej. Staram się jak potrafię Grześ

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Masz psiapsiółe na portalu. Taką dostałem wiadomość. Lepiej pokazać bo różne może rozpowszechniać wiadomości i każdemu podawać inne rewelacje.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja widzę, muszę ciebie więcej chwalić to nie będziesz mnie maglował i erystycznie egzaminował. Wolę ciebie takiego, z rymikiem i swadą w komentarzu. Nie bój się nie będę się prowadzał z tobą po Sądach, to nie w moim stylu, chyba że byś się mocno upierał. Miłego weekendu. Pełny komfort. Wrzucamy na luz --> OBAJ. 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To z mojej strony ci to teoretycznie nie grozi. Chyba, że rzeczywiście próbowałbyś mnie wyprowadzić drastycznie z równowagi. 

 

Nie no Grzegorz, w dyskusjach ze mną musisz wziąć pod uwagę, że mam szacunek do wszystkich instytucji państwowych. To jest naturalne. Tym bardziej wszystkie Sądy dla mnie stanowią AUTORYTET. Nie przyjmuję argumentów łapówek. Tak pisać nie można. Nie wolno wypalać w necie co ci głowa wykombinuje. Sąd to trzeci wymiar władzy.

 

Obowiązuje Monteskiuszowski podział władzy: na wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą.

 

Zwłaszcza ta ostatnia musi nam kojarzyć się z szacunkiem. I mnie się tak bezwzględnie kojarzy.

 

Już nie twórzmy karkołomnych paraboli. Dyskysja zakończona pojednawczo. Zostańmy przy tym.

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież,  także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Likey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby?       Cusco, 22. Września 2025       
    • @lena2_ Leno, tak pięknie to ujęłaś… Słońce w zenicie nie rzuca cienia, tak jak serce pełne światła nie daje miejsca ciemności. To obraz dobroci, która potrafi rozświetlić wszystko wokół. Twój wiersz jest jak promień, zabieram go pod poduszkę :)
    • @Florian Konrad To żebractwo poetyckie, które błaga o przyjęcie, dopomina się o miejsce w czyimś wnętrzu. Jednak jest w tym prośbieniu siła języka i humor, dzięki czemu to nie poniżenie, lecz autentyczna, godna prośba. To żebranie z honorem - pokazuje wrażliwość i odwagę ujawnienia się.   Twoje słowa przypominają, że można być nieodspajalnym  (ładny neologizm) prawdziwym i trwałym. Ta pokora nie umniejsza, lecz dodaje blasku.      
    • @UtratabezStraty Nie chcę tłumaczyć wiersza, bo wtedy zamykam drzwi do innych pokoi czy światów. Czasem czytelnik zobaczy więcej niż autor - i to też jest fascynujące, szczególnie w poezji.
    • Skoro tak twierdzisz...  Pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...