Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

  

Zbrodnia to niesłychana pani zabija pan.

Pogrzebać chce go w gaju na łączce przy ruczaju.

Niestety powstał problem ruczaje już nie modne.

Wody zmeliorowane.   Dwudziesty pierwszy wiek i zmiany.

Pogrzebać sobie może w ofertach.

 Gdzie? Nad morzem.

 

Sam wieszcz, Adam Mickiewicz miałby problem pogrzebać.

Nadeszły gorsze czasy w pandemii jest inaczej.

Zabiła męża zaraza, co twarzy nie pokaże.

Zaraza kochała funty, lecz trumny mu nie kupi.

Był głupi i skończył głupio.

Iskry z niego polecą w krematoryjnym piecu.

Znów wolność dla niewiernych, gdy partner bierny.

Obiecywał, że zawsze i coś go nagle naszło.

Obietnica rzecz święta, a on nie zapamiętał.

 

Ale wróćmy do Pani, co funty brała z Brytanii.

Było jej bardzo dobrze, ale powrócił orzeł.

Orły czasem wracają do gniazd gdzie orlice czekają.

Myślą - Coś się należy za lata poza macierzą.

One też o tym wiedzą.

Mąż za granicą to pieniądz.

 

Nowy wirus w europie. Powracają mężowie.

A droga cnoty śliska. Młody sąsiad z pobliska

Pomógł zdjąć z drzewa kota. W nagrodę na noc został.

Miał słabość do futerkowych, a taki młody.

To był króciutki epizod

Wszedł szybko, szybko wyszedł.

 

Nie dochowała wiary, ale przecież jej stary.

Czy do końca był  wierny i na tych wyspach bierny?

Gdy pierwszy raz powrócił - tego nie ukrywała.

Przez trzy zimowe noce wciąż sufit oglądała.

Bardzo byłam zdziwiona - Jak on tego dokonał?

 

Myślała, że tak zawsze między nami zostanie.

Długi czas rozłąki. Intensywne spotkania.

Minęły cztery lata - zupełnie inna bajka.

Powraca regularnie, ale już nie jest fajnie.

On ciągle jakiś zmęczony.

Zdradza?

Nie kocha żony?

 

Myśl pierwsza najważniejsza, sama nie była święta.

Pierwszy raz z tym młodym, co bardzo lubił koty.

Trzy razy z listonoszem. To bardzo dobry człowiek.

Miał żonę, piątkę dzieci i trudno na tym  świecie.

Ciągle praca i praca. Późno do domu wraca.

I na nic nie ma siły.

Z żoną.

Z nią  był inny.

 

Trafił się też akwizytor. Niewiele facet pytała.

Sprzedawał srebrne garnki.  Z twarzy był nawet gładki.

Kręcone włosy na plecach – to czasami podnieca.

Ale czy to jest zdrada?

 Do zwierzaka wypada czasami też się zbliżyć. Jak miły?

Tylko na chwilę.

Są przecież jakieś zasady, co regulują zdrady.

 

Mąż powrócił. Tragedia.  Na stałe.

I co  biednej zostało?

Prać te śmierdzące skarpety.

Za co?  Nocą totalny neptek.

Strajk kobiet nic nie pomoże.

Najlepiej pogrzeb.

Przecież ubezpieczony.

Łatwiej zapomni.

Tydzień już siedzi. Nic się nie zmienia.

Szansą pandemia.

 

Niech się w końcu zarazi! Niech łazi!

Ale co mogła zrobić, gdy cwaniak uważał na covid.

Kina, teatry zamknięte. Zakaz na każdym zakręcie.

Każdy ma maskę na gębie. Bezpiecznie wszędzie.

Idzie po rozum do głowy. Jest stadion narodowy

Dziś szpital covidowy.

Maseczki w koszach leżą.

Są nadzieją.

Sześć dni  podmieniała i w końcu wygrała.

 

Jest sobota siódma rano.

On już  krzyczy. Pomóż mamo!

Termometr pokazuje – a ja szczytuję.

Trzydzieści osiem osiem.  Wrzeszczy. Potrzebna pomoc!

Ja mówię - jesteś głupi. Ten termometr zepsuty.

Znów kłamiesz.

Zrób zakupy!

 

Termometry rtęciowe są złe. Lepsze te nowe.

Takie elektroniczne, uczciwe i ekologiczne,

Te prawdę pokazują jak je zaprogramujesz.

Jednego mu nie powiedziałam.  Sama programowałam.

Program dziewiąty – wdowa

Pojutrze męża chowam.

 

Sukces, sukces, co wy na to?

Już nie pomógł respirator.

Wyszła optymalna wersja.

Ta angielska.

 

Jak unikasz wdzięków żony

Szybko będziesz zarażony.

Urna będzie nowym domem.

I po tobie.

 

Opublikowano

@Andrzej_Wojnowski swoja drogę po obrazkach w TV z Indii, gdzie szaleje covid i są pokazywane tradycyjne pochówki ciałopalne bez komentarza wywoływany jest efekt psychozy, bo przeciętny nadwiślański zjadacz chleba nie znający arkanów tamtejszych obyczajów pogrzebowych myśli, że sytuacja taka ciężka, że nie grzebią w ziemi tylko kremują. Taki niuans, ale jaką moc oddziaływania ma. I na szczęście krewetek nie jadam:)

Opublikowano

Dobry, przewrotny i gorzki wiersz Andrzeju. Wszystko w nadmiarze szkodzi, a już Paracelsus to odkrył setki lat temu. Dotyczy to widać też męża. Czy każdego, niekoniecznie, bo nauki przyrodnicza dopuszczają wyjątki jednak.  Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ale te wyjątki, nawet jak są w przewadze są mało medialne.

Napiszesz:

" A ja kocham moją żonę

  co ma włosy przebarwione ..."

Kto to będzie czytał. Nuda.

 

A napiszesz :

" A ja zdradzam moją zonę

 kiedy nie ma jej wieczorem..."

 

Czytalność rośnie.  Piki w górę jak to mówi mistrz propagandy Jacek K.

 

Dziękuje i pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Masz rację, ja też ciągle oglądam Crime + Investigation i Investigation Distovery gdzie są dokumentalne i fabularyzowane filmy o przeróżnych złych ludziach, którzy kogoś mordują z różnych powodów:). Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...