Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wdowa

Andzelika Wrobel
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Andzelika Wrobel

Andzelika Wrobel

Opublikowano
Opublikowano

Ludzie wściekłe psy                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Ujadanie meczy                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Ja chce być z tobą                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    W ciszy                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Zatrzymałeś mnie                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Otworzyłam serce oczy umysł                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Oni nie potrafią                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Boją się                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Widzę chaos                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Nie mój                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Ich smutnego życia                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       Widzę małe piękne rzeczy                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       Oni ślepi                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Kwiaty objęcia                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Ich słowa puste                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Odpychają mnie                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Słucham cierpię                        

5
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Andzelika Wrobel

Andzelika Wrobel

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@[email protected] @[email protected]Ludzie Wściekłe psy      Ujadanie meczy   Ja chce być z tobą   W ciszy   Zatrzymałeś mnie   Otworzyłam serce oczy umysł   Oni nie potrafią     Boją się  Widzę chaos  Nie mój   Ich smutnego życia   Widzę małe piękne rzeczy   Oni ślepi  Kwiaty objęcia  Ich słowa puste  Odpychają mnie Słucham cierpię   

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wewnętrzny Odgłos
      Ta płynąca łza

      Przez Wewnętrzny Odgłos · Opublikowano

      @hania kluseczka śmierci nie ma, to iluzja :)
    • Wewnętrzny Odgłos
      Światło Wewnętrznej Drogi

      Przez Wewnętrzny Odgłos · Opublikowano

      Leżę w mym łóżku, myśląc nad życiem, I myślę nad swoim małym odkryciem, Przed oczami mrok, widzę pustki, ciemność, Me uszy pięści tej muzyki senność.   Leżę, słucham, papieros w mym ręku, Każdy żyje w tym ogromnym lęku, Nie mają pojęcia o życiu, sensie, Żyją bezwiednie w wielkim procesie.   Sensem jest nauka, rozwój duchowy, Reinkarnacja, dobroć, uczuciowy, Życie to przygoda, a nie problemy, Walcz z nimi, nie damy się systemy.   Brak zgiełku i państw, jedna ów planeta, Brak wojen, konfliktów, oto jest skrzeta, Wszyscy szczęśliwi, żyjący symbiozą Kochający się swoją wspólną wizją.   Zakończmy ten chaos, bądźmy dobrymi, Stańmy się w końcu ludźmi mądrymi, Karma i Wszechświat, to mocno doceni, Finalnie z pewnością coś się zmieni.   Bądź lepszy i lepszy dnia kolejnego, Wyjdziesz tym na człowieka szczęśliwego, Kochaj ludzi, zwierząt urok wspaniały,  Doceniaj piękno, a nie świat nędzniały.   Na końcu dowiesz się, że było warto, Idąc do światła, dumnie, nieodparto, Poczujesz błogość, piękno wzruszające, Ujrzysz blask, miłość, szczęście chwytające.        
    • Dekaos Dondi
      Nie za daleko, nie za blisko

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      dlaczego tak szybko więdną kwiaty szarością popiołu w źrenicach zbłąkanych   każde spojrzenie kłuje i rani   w zaułkach co łzami zroszone jak bańki mydlane pęka nadzieja   gdy trudno życie do kupy pozbierać   a jednak   dopóki na łące kwiatów zostało a śpiew skowronka słychać pod niebem jakoś tam drepce los człowieczy z sensem bez sensu sam czasem nie wie   kiedyś znowu pobiegniesz na łąkę nie za daleko nie za blisko wtedy w blasku świtu lśnienia   nigdy nie zwiędną tobą zakwitną
    • jan_komułzykant
      co jest piękniejsze?

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      chyba powinno być 'ich' (?)   ze słowami bywa różnie, jednym zaciemniają i tak już ciemny obraz, innych poruszają, chociaż są kłamliwe, ale są i tacy: kturyh  jusz nic nie wzrósza   a z różą jest jak z wróblem w garści i widać i czuć i miło było dostać                                                        ;)
    • Poetry from DAD
      Zadowolony?...

      Przez Poetry from DAD · Opublikowano

      Zadowolony? Tutaj dziurę wierć - Myślę o ciele, Gdyż wszystko legło, co miało nadzieję! Komnata czeka – w dół dwa metry ćwierć. Zostało jeno objąć zimną śmierć!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...