Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jestem

duszka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@huzarc  @Gabrys @Dag @emwoo @Antoine W @[email protected]  Serdecznie dziekuję i jestem wdzięczna każdemu z Was za piękne i szczere komentarze - każdy z nich mnie wruszył i umocnił! :)

 

Pozdrawiam tez każdego z Was i życzę każdemu jak najwięcej wolności od lęku i innych (jak to trafnie nazwał @Antoine W) - "złodziei dusz".

 

 

@Julia Álvarez @error_erros @GrumpyElf @Leszczym dziękuję Wam za czytanie i serduszka - cieszą mnie :) Pozdrawiam!

2
Gość Radosław

Gość Radosław

Opublikowano
Opublikowano

Wracam do wiersza, Dogłębne i piękne wyznanie. Bojowe rzekłbym. 

 

Co do treści: 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Czytając 

 

i będę 

nie ukradnie mnie 

 

lęk 

 

wydaje mi się się, że takie sformułowanie również oddaje intencję, a pozbywamy się "mi mnie".

 

Jak się na to zapatrujesz Duszko ? :

 

Wiersz godny uwagi! 

 

Pozdrawiam serdecznie  

 

 

 

 

duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zauważyłes to, co i mnie nieco zastanawiało, Radosławie :) Te dwa słowa obok siebie trochę się kłócą, ale jednak zabrać mnie można tez komuś lub czemuś (jakiemuś miejscu), a lęk zabiera mnie - mnie, i nie znalazłam innego sfrmułowania, które mogłoby to wyrazić...

Ostatnio dopuszczam małe "kłótnie" w moich wierszach, odkryłam, że też mają swoje działanie i sens :)

 

Dziękuję Ci za życzliwą uwagę i pozdrawiam!

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Poduszka wspomnień

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - cieszy mnie że poruszył - czyli zdał egzamin - dziękuje -                                                                                                               Pzdr.   Witaj - fajnie że ładnie - dziękuje -                                                                 Pzdr.                                                                  Witam - miło mi że obraz czytelny i emocjonalny - dziękuje  -                                                                                                          Pzdr. 
    • Marek.zak1
      Na pustyni

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Ale możesz poruszyć emocjonalnie czytającego:). Pozdrowienia
    • Waldemar_Talar_Talar
      Trudno zrozumieć

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Posem - dziękuje - 
    • Stukacz
      Zima

      Przez Stukacz · Opublikowano

      Kończy się jesień, przychodzi zima, Brunatne liście pod dębem gniją, Smutny patrzę mokrymi oczyma – Jakiego wyroku i winą czyją?   Żegnam dzień szary, a jutro: Zimne powietrze, deszczowo, Znów dzień szary, i smutno – Choćby jedno pocieszyło słowo.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Asfalt od deszczu odbija światło, Łez nieba więcej wytrzyma – Mnie nie przychodzi to łatwo.   Z spuszczoną głową przez ulicę, Powłócząc ciężkimi nogami, Betonu krążki i kroki liczę – Sam ze sobą, godzinami.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Mokre powietrze przenika do głębi, Smutek serce gorące zatrzyma – Nie słychać gruchotu gołębi.   Dzień szary, smutek i nędza, Na strunie duszy rozpacz zagrała, W melancholii świat zapędza – Nadzieja nie przetrwała.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Nie policzę, ile złego przybyło, Dobro już się mnie nie ima – Serce smutne z bólu zawyło.   Zgubiona nadzieja, szklane oczy, Dni krótkie, noce nieprzespane, Życie jak kamień się toczy – Myśli szarością posypane.
    • rockthewriter
      Krzyk

      Przez rockthewriter · Opublikowano

      Krzyk Długi, głuchy krzyk Rozrywa mi płuca Zgniata mi serce Wyżera od środka martwy już mózg Ale na zewnątrz nie słychać nic Duszę się swoją niemocą Duszę się bólem Na gardle czuję podeszwę istnienia Które coraz głębiej wbija swoje kolce w moją krtań Nie umiem wstać Nie umiem podać ręki słońcu Parzy mnie współczucie A poczucie winy wypala znamię na mej duszy Zapadam się I czuję jedyne kojące ciepło Dziewiątego kręgu piekła Gdzie witają mnie zdrajcy godności I na tronie zakładają mi koronę cierniową.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...