Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wujek Tadeusz


Rekomendowane odpowiedzi

Jakżem głodny litery, jadłbym ciebie palcami,
patrzą małe i duże, czasem łączą się w pary.
Przeglądałem je w lustrze, wzrokiem chłodnym zerkały,
że kochały się we mnie - komu przyszło by na myśl.
 

Wenę mi podsyłają każą, bawić się w wersy,

co mam robić, powiedzcie, wskażcie drogę na skróty.

Słowo - siła odwieczna, mur najtwardszy rozkruszy,
choć od "a" do "zet" czasem... w prawe ucho mi zrzędzi.

Papier, pióro i zdanie, ubiorę was w szkarłaty,

mocą swego cierpienia, język treści wypowie.
Przemyślenia natrętne wpleć w liryczną rapsodię,

już się śmieje cynicznie - na uboczu akapit.

Czule zbroję w armaty i wysyłam na wojnę,

jak odpalisz gdzie pragniesz w tkliwe serce artysty.
Salwy mowy ojczystej w świadomości rozbłysły,
tylko powiedz nam wszystkim, kiedy zorzą w dal pomknie.

Stygmat brzmienia przesłania, wije się pod strzechami,
ułamki, strzępy książek, wyczekują na półkach.

Wyrzucane na śmietnik, ktoś przypadkiem posprząta,
mamusiu... "Pan Tadeusz", jak wujaszek z Miami.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected] Zaiste trzeba bronić mowy, to ostatni bastion rozumu, jako takiego. Myśl wyraża się w słowach, a własne myśli, te najbardziej autentyczne w mowie, która łączy czas, przeszłość z teraźniejszością w taki sposób, że przyszłość możliwa do wyobrażenia, zatem do spełnienia w sposób rozumny, a nie przypadkowy, wykreślony przez wolę nie liczącą się z naszym zdaniem. Więc w żadnym razie nie pozwólmy "Panu Tadeuszowi" walać się po śmietnikach. Pozdrawiam. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@mati pati Mati filozofia jest głębsza nie tylko szacunek do książki, bo "Kapitał" Marksa też był książką. Chodzi raczej o szacunek do słowa pisanego, bo nawet Biblia pisze "że najpierw było słowo". Jeśli ktokolwiek z czytających dopatrzy się lub dopowie nam inne wartości jakie zauważył w wierszu na pewno się nie pogniewam. Mati nie lubię zarzucać wiersza śmieciowymi anglojęzycznymi słowami, które chociaż przyciągają uwagę, chłoszczą nasz narodowy język.

Miłego dnia i dziękuje za pochylenie się nad tekstem.

@huzarcHuzi samo słowo  "Pan Tadeusz" na śmietniku - razi, nasza narodowa epopeja

 wiekopomna ma być ponoć wykreślona z lektur szkolnych, o tym się mówi w pewnych kręgach opozycyjnych.
Wołam larum - nie tędy droga, przewracać wartości co budowały skarbnicę piśmiennictwa polskiego.
Reformy - tak, ale nie przez burzenie starego, ale proponowanie nowego, współczesnego w oparciu o pisarzy
którzy zasłużyli się w historii polskiej literatury. Odsuńmy raz na zawsze wojnę ideologiczną z literatury - ona obroni się sama.
 

Wszystkiego dobrego Huzi.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected] "Pan Tadeusz" ma niesamowite uniwersalne znaczenie dla nas, dla każdej opoki, bo jest świetnym studium nas samych. Można zmieniać tło, oprawę, ale wątki, podziały, postawy, polaryzacje, źródła i projekcje tożsamości, cały czas to jest wokół obecne i to jest, z punktu "praktycznego" największa moc tej epopei. Ja rozumiem, że to niektórym jest to nie w smak, bo dla nich polskość to "choroba", ale to nic innego jak XVIIIwieku myślenie, gdy zaborcy swój imperializm tłumaczyli ideą "uzdrowienia" Rzeczypospolitej, której konsumpcja miała w tej części Europy ostatecznie rozwiązać konflikty między Rosją, Prusami i Austrią, a tym samym pokój wiekuisty ustanowić i powszechną szczęśliwość, oczywiście to mrzonki, bo imperializm nie po to podbija, aby cieszyć się pokojem, tylko, aby mieć korzystniejsze pozycję do dalszej walki. Proszę o wyrozumiałość do tej dygresji, ale chciałem po prostu pokazać, jak krajobraz i "sposoby walki", czy jej natężenie mogą się zmieniać, ale pewne ciążenie jest stałe i trzeba uważać, aby znowu nie uwikłać się śmiertelnie. Nas już na kolejne apokalipsy nie stać. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@huzarc Huzi wyjrzyj za okno, otwórz TV - mamy to, czego najbardziej się obawiałeś w swoim wywodzie naukowym. Mamy to w genach, walczymy ze sobą a nie o siebie, jak Niemcy, Żydzi, Rosjanie - powiedz mi dlaczego? Skaza genetyczna czy krwotoczna, chcemy własnej krwi, drugi raz pytam - dlaczego?

Trzymaj się zdrowo.

@error_erros Tak puenta z mojego podwórka i własnego śmietnika, tak zabolała, że z mamą się pokłóciłem, usłyszałem - odczep się chłopie! Cóż miałem zrobić?

Miłego dnia.

@mati pati A podoba Ci się Mati słowo "dokładnie" które weszło przebłyskiem do naszego narodowego dyskursu, bryluje w nim nasz Adam Małysz, ale oczywiście nie tylko On. To jest taka nieporadność wysławiania, więc "dokładnie" w dyskusji załatwia zgodę.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected] Jesteśmy indywidualistami. Od wczesnego średniowiecza tkwi w nas wiecowy cierń, z dobrymi i złymi tego skutkami, bo potrafimy się mobilizować, jak nikt, ale i kłócić jak nikt o detale, szczególnie, jak ktoś obcy zamąci nami i brak nam trzeźwego, mądrego i zdystansowanego podejścia. Gdzie indziej był "ordunk" i "ukaz", nikt nie pytał i aprobował, tylko wykonywał monarszy rozkaz, dlatego mamy w sobie ten "niepowtarzalną skazę". Ale właśnie może z tego powodu, raczej wielkie zezie nas omijały, bo cieśnienie uchodziło bokiem i nigdy się nie kumulowało, to takiej masy krytycznej, że krwawe rewolucje gilotynowały społeczeństwa. A co okrutniejsze epizody, jak rabacja np., to jakaś wroga ręka do tego przykładała się. Pozdrawiam i zdrowia życzę. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@huzarc Zwolennicy różnorodności religijnej, za co bili nas w tyłek w Europie, że nie dość skutecznie zwalczmy reformację, lecz teraz jesteśmy na cenzurowanym i znów pytanie dlaczego? Nadal mamy wszystkie możliwe religie w kraju ale jakoś nikt tego nie zauważa, a wadzi im ta największa - katolicka - znów pytanie... dlaczego? Można by tak mnożyć pytania, ale znów pytanie, tym razem - po co?

@mati pati Mati czyżby nihilizm językowy? Dewaluacja własnego, narodowego języka? I znów popatrz pytanie, kto mi na nie odpowie?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected] W naszej tradycji była zawsze władza miecza i krzyża, obie ze sobą rywalizowały, a siła nacisku rosła wraz z osiąganiem przewagi przez którą z nich. Feudałowie późnego średniowiecza zrobili wiele dla powstania i rozwoju reformacji, bo im się to opłacało. A dzisiaj "neoliberalny" uniwersalizm ogólnoeuropejski w chrześcijaństwie widzi źródło oporów dla swych pomysłów, bo zaiste rozumiem on pluralizm jako swobodę dyskusji, ale wedle z góry przyjętych schematów i ideologicznego otępienia, a reszta to "mowa nienawiści" idt.itp., dlatego upatruje w nim wszystko co najgorsze w europejskiej tradycji i usiłuje zepchnąć na margines, pozostawić fasadę muzeum. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Sylwester_Lasota Sylwku z Twoich ust taka opinia jest predyspozycją do dalszej pracy, zobowiązaniem aby było lepiej, chociaż wiesz że to nieraz jest bardzo trudne. Masz wrażenie że napisałeś "Pana Tadeusza", a utwór ląduje na śmietniku.

Subiektywizm ocen, na to nie mamy lekarstwa i bardzo dobrze. Przecież to nie wirus.

Wszystkiego dobrego.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 4 tygodnie później...

"Słowo - siła odwieczna, mur najtwardszy rozkruszy" Pozornie słabe kruszy pozornie mocne. Słowo ,to wypowiedziana myśl. "Myślę więc jestem" jak powiedział Kartezjusz po etapie poszukiwań tego co sprawia ,że w ogóle istniejemy. Można uznać ,że słowo jest tożsame z myślą. Więc uzupełniłeś, dopełniłeś Kartezjusza! Dobry wiersz. Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Toż to bluźnierstwo niesamowite by było. Tak cudowna książka, naszpikowana bohaterami romantycznymi wszelakiego rodzaju, na śmietniku? 

 

Wiedziałem, że będzie tutaj coś o Panu Tadeuszu. Jakoś tak czułem i nie pomyliłem się.

 

Do takiej pozycji trzeba dojrzeć. Nie chcę tutaj nikogo potępiać ani chwalić ale Pana Tadeusza docenia się w pełni dopiero gdy pozna się dogłębnie epokę w jakiej powstawał. Osobiście uwielbiam tę książkę, tak jak XIX wiek, i przeczytałem ją kilka razy z absolutną przyjemnością ale powiedzieć muszę, że dopiero później do niej dojrzałem i był to czas po skończeniu liceum. 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...