Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

nagle nabieram w twych oczach
próżni w człowiecze odruchy
ja - ciebie przy boku niegodny
powieki me drętwe - nie spuchły

nić wijąc ledwie widoczną
widmem apatii przeklętą
wciskasz się w kłębek ogółu
gdzie się wyższe odruchy nie kłębią

cierpliwie cofnij do sceny
w której stado tratuje mufasę
dla dobra naszej przyszłości
tym razem - przysięgam - zapłaczę

 

 

Edytowane przez error_erros (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Gosława Poniekąd masz rację. Chodzi o bunt przeciwko oczekiwaniom innych podyktowanym utartymi schematami - stąd tytuł nawiązujący do głośnego niegdyś hasła "nie płakałem po papieżu". Ale próbowałem poruszyć też inny problem - skłonność do budowania opinii o kimś na podstawie takich bzdurnych przesłanek małej wagi i przenoszenia ich na większy kaliber. "Nie porusza cię scena w filmie, która <powinna> poruszać - zatem gdybym to ja umarła, z pewnością też byś się nie przejął, bo właśnie udowodniłeś, że jesteś bez serca". Sam jestem niewolnikiem takich skłonności, nadaję niewspółmierną wartość małym rzeczom. Może nie w tak absurdalnym wymiarze, jak tutaj, ale jednak mi się zdarza. Zatem ten wiersz to także taka moja autoterapia ;>

Opublikowano

@Gosława No już nie mów, że moje wierszyki są takie trudne do zinterpretowania. Przeważnie są wręcz łopatologiczne ;)

Dzięki, cieszę się, że Ci się podoba. Bałem się trochę Wam go pokazywać, bo mnie osobiście wydaje się, że dla czytelnika może być nieco niejasny. W sensie że nie jestem pewien, czy udało mi się jasno przekazać to, co chciałem.

Opublikowano (edytowane)

@Kot Ilu ludzi, tyle rodzajów wrażliwości. Ja na przykład nie wzruszam się na filmach, za to w ciągu sekundy mam łzy w oczach, kiedy na koncercie ludzie chórem śpiewają wraz z zespołem ;)

Dzięki za odwiedziny i dobre słowo!

Edytowane przez error_erros (wyświetl historię edycji)
  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ja i mój piesek jesteśmy sobie w realu a między nami współczucie (lubimy się przecież) ja na niego oczami on na mnie ślepiami żałuję tej jego psiej doli, a on żałuje mojego człowieczeństwa ale mimo powyższego i to jest zastanawiające nie żałujemy swojej przyjaźni no, powiedzmy, że nie, że nie co do zasady... (wyjątkiem jest tutaj choćby jutrzejszy spacer cholera, że o siódmej z minutami no w mordeczkę, że na smyczy i z kagańcem)   Warszawa – Stegny, 28.02.2025r.
    • @Łukasz Jasiński A co do pisu, wymęczyli mnie strasznie jak rządzili, zresztą widać jak, to byłem za lewicą i nawet za platformą. Teraz rządzi platforma to w przewrotności swojej ja nawet mogę być za pisem. A tak naprawdę nie jestem ani za jednymi ani za drugimi ani za trzecimi ani za czwartymi nawet. I wcale nie muszę być, bo nie ma absolutnie żadnego takiego obowiązku. Oni, jacyś oni, bez przerwy chcą na tobie ten obowiązek opowiedzenia się wymóc, wiesz wmusić go w ciebie, a ty wcale nie musisz tego robić. A przynajmniej możesz, bo naprawdę masz takie prawo, odmawiać im jak najwięcej i ile możesz. Do czasu zresztą jak brakiem kasiory ciebie przycisną, bo wtedy trudniej jest o niebo odmówić. 
    • @Bożena De-Tre @Domysły Monika Zwłaszcza, że powinno się popracować najpierw nad sobą samym, a widzę tam głębokie deficyty.
    • Nazywali go złodziejem kwiatów – kradł serca wyłącznie najpiękniejszych dziewcząt. Jednak jak wpada każdy i on też wpadł – takie pogłoski przychodziły zewsząd.   Ponoć pewnego dnia, gdy nowych łupów szukał. Na przekór to go znalazło coś, na co złodziej nie znał (i znać nie mógł) słów. Nośnikiem tego czegoś był nowy ktoś.   W niewiedzy miotał się – z czym i z kim ma do czynienia, do tej pory serce twarde, teraz mu ogień trawił i dym myśli okadzał. Trwał dzień i noc w męce.   Aż ponownie mu przyszło na ten obiekt rozterki trafić przypadkiem na mieście. A okazał się nim przepiękny chłopiec i złodziej wiedział – zakochał się wreszcie.   Tylko jak to on – wzór straceńczy męstwa? Przecież mężczyznę kochać to przypadłość jest niewątpliwie i pewnie – niewieścia. Jak stał tak upadł i załkał złodziej w głos.   Gdy podnosił się z ziemi – przyrzekał światu, że jeśli by miało do chłopca należeć jego serce, to wyrzeka on się miłości – jest mu ona obca.   Nie minęło zbyt wiele czasu i ów, przybity wcześniej, złodziej krążył miastem i szukał nowych dla siebie kobiet znów. Żyj i nie wiń się – było jego hasłem.   Kiedy wychodził rankiem od dziewczyny, coś go tknęło i za siebie się spojrzał. Stał tam ten chłopiec. Złodziej pełen winy nieznanej wzruszył się – poczuł, ze dojrzał   do miłości nad pożądaniem, chucią. Do chłopca zbliżył się, biorąc za rękę, lecz chłopiec chwilę drogą szybko uciął – nie kocham cię – rzekł mu cicho, z lękiem.   Złodziej z szału oniemiały rzucił się na chłopca, wziął z kieszeni małe zawiniątko i wyjął nóż, i młócił, krzycząc – zabiłem wszystko co kochałem.
    • ..."To kwestia smaku. Świeże „ narybki” się pojawiają..pozwolić im płynąć wypada i mieć oczy otwarte-:)Pozdrawiam"...    I tu pełna zgoda.  Paru już widzę uciekło 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...