Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

koniec

Sylwester_Lasota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

może być jak koń albo koniuszek

choć to zupełnie jest bez znaczenia

w kąciku oko nie w koniunkturze

od kiedy końca bez końca nie ma

 

na koncie tylko komiwojażer

koniecznie zawsze w białym kimono

kontemplujący nie w garniturze

to co komicznie mu wyznaczono

 

a tak naprawdę to była ona

ciągnęła fraszkę pustą bez końca

bo jak wiadomo rzecz to stwierdzona

końca bez końca nie ma do końca

 

okoniem staje na końcu drogi

lecz to zupełnie jest bez znaczenia

kończyny krótkie za krótkie rogi

od kiedy końca do końca nie ma

 

 

9
Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

A padalec raz zasyczał

W rozmowie z zaskrońcem

- Co tam jest u pana słychać?

- Jakoś wiążę koniec z końcem.

  • 1 miesiąc temu...
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A mi koniec znów odpada,

o wiązaniu nie ma mowy,

lecz nie czeka mnie zagłada,

bo ogonek rośnie nowy.

 

;)

Pozdrawiam

 

 

 

 

Dziękuję Nato :)

 

Pozdrawiam

 

 

 

Bardzo się cieszę, że przypadło :)

Pozdrawiam

 

 

 

Wielkie dzięki :)

Również pozdrawiam.

 

 

jazzkółka

jazzkółka

Opublikowano
Opublikowano

@Sylwester_Lasota

:-)

 

/Pewna Koństancja, panna dość duża,

choć się wałkonić lubiła w łożu,
chciała końdycję i talię wąską
mieć, więc koniecznie, co koń wyskoczy,
wdrożyła dietę-cud-miód drakońską.

 

Dopięła swego. Przeszła Rubikoń.
Szczupłą jak szparag grzebali w weekend.

 

Morał:
Marzenia spełniać, jest niebezpiecznie.
Śpieszyć trzeba się - wolno.
Koniecznie!/

 

Pozdrawiam serdecznie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

1
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Konstatynopolitańczykowianeczka

 

Pewna Konstancja z Konstantynopola,

zanim go jeszcze Stambułem nazwali,

chociaż wysmukła już niczym topola,

jak osa chciała byś cienka w talii.

 

Konstantynopol, niemałe miasteczko,

słynął też z tego, że żył w nim Konstanty.

Facet, co większy od innych był deczko,

w Konstancji kochał się nie na żarty.

 

Jednak, że rzecz ta zaszła w Średnich Czasach,

za żonę była mu przeznaczona,

nie ona, tylko cesarzówna Fausta.

Lecz dla Konstancji rzecz nie skończona.

 

Mają kobitki swe sposobiki

żaby zamieszać w głowach facetom.

A jednym z nich jest powabna kibić

i dobrze wszystkie to wiedzą.

 

Dlatego Konstancja diety, gorsety

i różne inne straszne tortury,

praktykowała bez przerwy, żeby

lepszej choć tamta nie miała figury.

 

Jednak pewnego razu przesada

złapała ją mocno za talię,

tak wyszczupliła, że się rozpadła

na części co się stały jak dwie.

 

Pierwsza, ta górna, Kon się nazwała

trochę rozumna lecz nie do tańca.

Druga, co bliżej przyziemia została,

nazywała się po prostu Stancja.

 

I tak ją potem w grób pochowali,

w podwójną wąska mogiłę.

Cesarz, by uczcić o niej pamięć,

córce Konstantyna dał na imię.

 

I jeszcze do tego, krążą słuchy takie,

że swoją żonę kazał usunąć,

w takiej po Konstancji był rozpaczy.

 

 

*Historia zmyślona zaledwie zazębia się z faktami - nie może stanowić materiału dydaktycznego :))))

 

 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      GINEKOLOG

      Przez Migrena · Opublikowano

      W poczekalni pachnie lękiem i lawendą, jakby ktoś spryskał powietrze zapachem wszystkich tajemnic, które kiedykolwiek urodziły się w ciele kobiet. Siadam na krześle, które trzeszczy jak archiwum kobiecych wnętrz, jakby jego śrubki znały alfabet ud, miednic i brzuchów, z których powstawały małe światy, wielkie dramaty i czasem tylko zwykłe „wszystko w normie, proszę pani”. Wchodzi on - ginekolog, nawigator po oceanie kobiecego świata, pół‑detektyw, pół‑astronom macicy, który nawet cień owulacji potrafi wyczytać z mapy kosmosu, jakby szukał sygnałów życia w galaktyce, gdzie kosmici zapomnieli wysłać instrukcję obsługi ciała. - Proszę się położyć, mówi, tonem nauczyciela cyrku, który zaraz pokaże sztuczkę, ale z delikatnością kota na rozgrzanej blasze. Rozchylam nogi, odsłaniając wszystko tak dokładnie, że czuję się jak eksponat w świetle reflektorów, a on wchodzi z uśmieszkiem jak ktoś, kto właśnie dostał dostęp do części świata zwykle zamkniętej na trzy zamki, z narzędziem, które wygląda jak miniaturowy teleskop do planet rodzących życie i dramat jednocześnie. Przesuwa się delikatnie, a moje ciało otwiera się jak mapa nieznanych galaktyk. Tam, gdzie światło reflektora pada najczułej, kryje się punkt G - maleńka, pulsująca perła, jakby sam wszechświat zostawił w tym zakątku tajemnicę radości, miniaturową gwiazdę gotową rozbłysnąć. Łechtaczka - subtelna świątynia przyjemności - rozkwita w mikroskopijnym rytmie życia, otwierając się jak kwiat poranka, którego zapach zna tylko kosmos i ja. Ginekolog spogląda z powagą astronoma, który odkrywa nowe planety w galaktyce wnętrza kobiety, z zachwytem notując każdy puls, każdy fałd, każdą drobną tajemnicę, jakby patrzył na arcydzieło, które powstało z najczystszej geometrii życia. - Hm…  mruczy jak stary kocur, który właśnie odkrywa nowe królestwo myszy. - To jest prawdziwa galeria natury! Każda fałdka, każdy zakamarek, każdy sekret - arcydzieło! Czuję, że moje ciało staje się mapą starożytnych labiryntów, a on jest Minotaurem‑przewodnikiem, który wie, gdzie czai się każdy strach i każda nadzieja. - A tutaj…  wskazuje narzędziem - -  kwitnie życie i… ewentualnie mała niespodzianka. Chichotam w duchu, bo w tej ceremonii nie ma miejsca na wstyd, tylko na absurd i kosmiczny zachwyt nad ludzkim wnętrzem. Na koniec odchodzi z miną człowieka, który własnie zgarnął złoty medal w konkursie „Co kryje się w środku?”, odbierając statuetkę z miniaturowym teleskopem i konfetti z hormonów. A ja zostaję tam - pół naga, pół święta - leżąca jak robot na przeglądzie technicznym, bez osłony, gotowa na diagnozę życia, z nogami otwartymi jak szuflada w warsztacie, zastanawiając się, czy życie naprawdę jest tak proste, że wystarczy jeden ginekolog, żeby zrobić mi tylko przegląd okresowy i powiedzieć z entuzjazmem: „Wszystko działa, proszę pani, proszę tylko nie zapominać o smarowaniu.”    
    • andrew
      Szczęście

      Przez andrew · Opublikowano

      @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Radosław
      Twoje piękno

      Przez Radosław · Opublikowano

      @Berenika97 Tak, nabroiłaś ;) 
    • Simon Tracy
      Brama ósmej nocy miesiąca Dass

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Bardzo dziękuję. Był taki czas w moim życiu, że nigdy nie zapamiętywałem snów. Był również i taki gdzie śniłem jedynie przerażające koszmary. Lecz ostatnio coraz częściej dane mi jest wreszcie lądować w spokojnej krainie snu.  
    • Berenika97
      Samotność

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Lenore Grey poems   Samotność — to nie kara losu, lecz echo wewnętrznego głosu.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...