Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pacierz wieczorny

Czarek Płatak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Pacierz wieczorny 

 

Głód, latarnie się wiją, syczy światło, omiń, 
jeśli ukąsi, twój krzyk przepłoszy nam chodnik

 

spod nóg  i rozlecą się w noc okien litery, 
a za nimi jednym z nich poeta poleci

 

jak najświętsza kometa łzy po twarzy matki, 
która nie ma już w piersiach mleka dla warg naszych, 

 

gdy modlitwa na gzymsach języków zawisła 
krwią, skapując srebrzystą z czerepu księżyca, 

 

w perspektywy idziemy do gwiazd per aspera 
z przystankiem na szybkiego papierosa w teraz, 

 

lufy ulic szczekają z oddali seriami, 
Stwórca w mózgach wybucha, a my obłąkani 

 

w butach niebo tętniących, z pięściami zdartymi 
do krwi, mięsa, do kości naszej wielkiej winy, 

 

łona własnych kalwarii drapiemy zaciekle, 
licząc, że się rozewrą i sok z nich pocieknie, 

 

siebie pragniemy, siebie pragniemy tak bardzo, 
że z każdą chwilą w siebie opadamy na dno, 

 

może jeszcze zdążymy jakąś wieczność wyrzec, 
zanim szyje otuli nam świt chłodnym stryczkiem. 

 

Edytowane przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)
10
grzegorz-kot67@o2.pl

[email protected]

Opublikowano
Opublikowano

@Czarek Płatak

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czarku idealny trzynastozgłoskowiec 7//6 może trochę rozchełstany, ale to Twój styl. Tematyka... no cóż, pętla, okno, może zbyt jednostronnie oceniłem, ale niech każdy znajdzie cokolwiek dla siebie. To jest cecha dobrego wiersza.

Wszystkiego dobrego. A tak przy okazji chyba pacierz pomylił Ci się z papieżem... ha ha!

1
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Mocny, rozbudowany myślowo pacierz, włazi za skórę.  Niektórymi 'dwuwersami' można by obdzielić właTców świata, ale wątpię, żeby oczyściło to ich mózgi. Treść opisująca wiele płaszczyzn zgiełku, który wokół nas.

Tak, niby pragniemy siebie, tzn. to także jest, ale często też opadamy.. w sobie.. na dno

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pytanie do tego fragm... a gdyby.. w sobie opadamy na dno.?.. tak jakoś mi się przeczytało.

Pozdrawiam.

Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Całozdaniowiec, ale krople, oddech można sobie, gdzie bądź zaczerpnąć i też nie będzie źle. 

Poeta łzą nie leci, bo on i kometa łzy to dwa byty. 

Czy cała poezja jest konesyjną.. Chyba nie, ale jej konfesyjność to chyba jedna z integralnych funkcji. 

Co do próby przyjżenia się wszystkiemu wyraźniej to zawsze łatwiej jest poczuć kiedy się samemu dotknie.

Ja jednak piszę głównie, bo mnie dotyka, nie żeby dotykać. Chyba, że serc czytelników. Jeśli się czasami uda. 

 

Pozdrowieństwa 

Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, również jestem raczej sceptyczny co do ewentualności oczyszczenia mózgów władców czymkolwiek... 

Za sugestię dziękuję, jest zrozumiała, ma swój sens. Jednak ze względu na to, że wers ten ma dla mnie niejedno znaczenie pozostanę przy obecnej. 

Dziękuję za czytanie, za refleksję, zrozumienie. 

 

Uściski! 

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena spoko, smacznego:)
    • Migrena
      Upojony jesienią

      Przez Migrena · Opublikowano

      @violetta daj spokój. nikogo nie szukam :)   też pójdę do restauracji. zjem stek z borowikami !
    • Berenika97
      Lepiej nr 2

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym „To taka płynna medytacja!" Podobno najlepsze pomysły przychodzą gdzieś między drugim a trzecim piwem. Przed drugim - za mało odwagi. Po trzecim - za dużo pewności siebie i literówek. Poza tym to fakt - Hemingway pisał po whisky, Bukowski po wódce, więc dwa piwa to właściwie dieta pisarska! A ta agresja nad tekstem... znam to. Siedzisz, męczysz każde słowo, poprawiasz, wykreślasz, znowu wstawiasz, aż w końcu tekst się poddaje i umiera ze znużenia. A ty z nim. Pozdrawiam.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena no niestety nie robię:) musisz sobie poszukać kogoś lepszego:)
    • Simon Tracy
      Zator

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Mój licznik żyć się wyczerpał. Musiałbym płacić słone sumy pieniędzy, by go nie tyle zregenerować co wzbudzić  w nim nikły płomyk nadziei. A fatum tylko na to czeka. By go stłumić w popiele. Spalić wszystkie próby wyjścia już na starcie. Zresztą musiałbym stanąć w prawdzie. Obnażony i przegrany. Bez pewności w głosie. Siląc się na spokój. Snuć opowieści jak z najgorszego koszmaru. Dla uszu, które są nieczułe na ból jednostki. Zagubionej wśród labiryntu świata,  którego nie sposób rozgryźć,  będąc dzieckiem gotyckiej nocy, dekadenckiej, alkoholowo-lekowej samotni. Być nie duszą, nie ciałem  a tchnieniem jedynie grozy. Mroźnym powiewem, wśród wilgnych i ciemnych korytarzy domów. Porzuconych i kalekich już od upływu wieków.     O północy opuszczam bar  i chwiejnym krokiem idę przez środek ulicy, pustej już i grobowo wręcz cichej,  jak me serce. Bez emocji, których okazywać mi nie przystoi. Ruszam ku stalowej konstrukcji mostu. Na jego wąskiej barierce nie muszę stawać  ani w prawdzie ani w kłamstwie. Przeciw sobie i bliźnim. Nie ma tu uszu, które nie potrafią zrozumieć, ani oczu które nie potrafią przestać oceniać. Jest tylko wezbrany nurt, zimnej jak trup. Zimowej rzeki. Niosącej w wirach kamyki i gałęzie  ku zatraceniu. Zapomniałbym w tej ostatniej minucie. Rozpiąłem gruby, wełniany, czarny płaszcz. Z malutkiej wewnętrznej kieszeni na piersi, wyjąłem nieduży skórzany portfel. Gotówkę i monety posłałem w nurt. Tak jakbym wrzucał drobne do fontanny. Nie muszę myśleć nad życzeniem. Ono się właśnie spełnia. Życzenie śmierci.      Drżącymi z zimna nie strachu palcami. Wyjąłem małe zawiniątko. Twoje zdjęcie. Urzekająco doskonałe. Jak portrety, które wyszły  spod Twej uświęconej, anielskiej dłoni. Zatknąłem zdjęcie w szparze jednej ze śrub. Nie umiałbym skoczyć z Tobą. Najpierw rano odnajdą tylko to zdjęcie  a może nie zwrócą uwagi. Przechodnie, kierowcy.  Ci wszyscy głupcy. Ślepcy. Nie skojarzą. Dopóki rzeka nie wyrzuci  wzdętego od rozkładu ciała. Gdzieś w gnilne, przybite do ziemi mokrym śniegiem szuwary. Lub zatrzyma się w lodowym zatorze,  pod konstrukcją kolejnego z mostów. Twarzą ku toni.     Może i Ty nieraz do tego czasu  jadąc tramwajem z uczelni  przez tłoczny most Anichkova. Tęsknym, zmęczonym wzrokiem,  spojrzysz w dół ku rzece. I wspomnisz czule tego przeklętego poetę, który nie zabiegał w życiu o nic  ponad Twe względy. Do diabła z rozsądkiem. Chciałabym wrócić do dni dawnych  i znów kochać i wybrać sercem. Pomyślisz, ostatni raz posyłając mu wdzięczny i ciepły uśmiech. Wtem trup z trudem drgnął i oparł się o krę. Nurt i wolne, ciężkie bryły wokół  obróciły go ku jezdni. Uniósł z wolna rękę  i machał aż czerwone cielsko tramwaju  nie zniknęło mu z oczu, skręcając ku kamienicom  na Newskim Prospekcie.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...