Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nienasyceni

Wędrowiec.1984
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wędrowiec.1984

Wędrowiec.1984

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Nienasyceni

 

Zbierają się pospiesznie na wystawnej uczcie;

Widzimy jak rozbłysków każda kość dotyka,

Próbując gorączkowo najeść się do syta

Nim ranny promień światła zdąży stać się jutrem.

 

Każdego dnia przychodzą by świętować hucznie

Lecz nigdy by z pokorą przejrzeć się w odbiciach,

Sumieniach porzuconych dla uniesień życia;

Bezpańskie błądzą cienie w gabinecie luster.

 

Do świeżych zarysowań wlewa się bezradność,

Co nigdy miejsc wrażliwych blizną nie zaślepi,

A serce popękane zacznie wreszcie słabnąć,

 

I wzniecać nieświadomie katów swych apetyt.

Rozbito gdzieś w pobliżu pełne łez zwierciadło,

By duszą znów nakarmić głodne wciąż szkielety.

 

--

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
7
Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

Widzę, że wracasz w dobrej, sonetowej formie :)

 

Pozdrawiam. FK.

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Amber
      mam z Tobą trzy światy i 🎥

      Przez Amber · Opublikowano

      @Gosława Natura czyni cuda i działa nie dla show-businessu. Ogromne osty zawsze mnie jednakowo zachwycają, Chciałaby poznać ich tajemnice. Fascynujący wiersz.
    • truesirex
      Treść mojego życia.

      Przez truesirex · Opublikowano

      Treść mojego życia.   Na krześle w moim pokoju leżą martwe strony, spisane przez Boga – płakały w nocy. Teraz treść pełna przemocy wyraźnie opuściła niebios bramy.   Treść zaczęła się tam, gdzie wschodzi słońce. Jezus nie uratował oczu granatowego dziecka, bo nie wymodliło się wystarczająco dobrze. Zostawił je na pożarcie wschodnim ludziom. A granat nie poradził sobie – uciekał, jak tylko mógł, potykając się o skutki tragedii, zamknął się za pustynnymi drzwiami.   A teraz, po latach, otworzyłem je znowu, pamiętając dawny bieg wschodniej szkoły. Nie zniosę już wagi mojej głowy. Przewiduję każdy element przyszłości. Wiem, kiedy zaczniesz mnie nienawidzić, i męczę się niezmiennie, bo Jezus konkuruje z Bogiem.   I j*bie mnie to, że spłonę w piekle, bo ratując siebie, zaniedbałem wiarę. A nawet tego nie udało mi się dokonać. Wciąż coś we mnie pęka, kiedy przypominasz mi lata granatu. Ale teraz przynajmniej, mam cząstkę woli w sobie.                
    • Annna2
      Acces

      Przez Annna2 · Opublikowano

      Szukam cię w jaśminowych kwiatach, rozgrzanych słońcem wczesnego lata, kolorach jak nie z tego świata, tańczących tu chabrach i makach. W smug jutrzni miazmatach jezior tafli ażurowa krata, Ptasi witraż drzewa splata, reliefu rzęs sosny kantatach Sznur chmur jak białe pieluchy, smutki ukryją w leśnym poszumie, utulą dłonie- tak dla otuchy. Czy wietrzny pielgrzym to zrozumie? Obłoki mają dziś z błękitu okruchy, niwa bezkresna lnem szyć nie umie.
    • Annna2
      Drut

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena  nie wiem, może to idealistycznie zabrzmi, może trudno i niemożliwie. Czasami trzeba pozwolić komuś odejść. Bo takie jest życie. I być wdzięcznym ( mieć w pamięci to, co było) za wspólny czas, i jednocześnie dać pewność, że w razie czego, pomocy, dobrego słowa- będzie się tuż obok.  Albo można poświęcić, dać komuś życie- podarować cząstkę siebie
    • infelia
      Awantura

      Przez infelia · Opublikowano

      @Migrena Nie aż takie męki.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...