Jesienne smutki

[Ewa Witek]

Jesienne smutki 

szare, brzydkie, niekochane 

owinięte kokonem zimnej mgły 

przemoczone łzami

skaleczone goryczą cierpkiej tarniny

drżące przycupnęły za sadzawką

skryły się w pustym gnieździe kosa

przytuliły do starej latarni...

odnajdę was 

wezmę na ręce 

zaniosę do domu 

posadzę przy piecu na ławie

nakarmię miłością

otulę pajęczyną usnutą z marzeń ...

jesienne smutki

jestem waszym odbiciem 

 

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - lubię ci czytać bo prostym słowem trafiasz w serce.

                                                                                                    Miłego życzę.

                                              

[Ewa Witek]

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję !

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wspólodczuwasz w Twoim wierszu i wzbudzasz współodczuwanie... Aż dusza oddycha głębiej :) dziękuję i pozdrawiam :)

[Gość Franek K]

Pięknie opisałaś te smuteczki.

 

Pozdrawiam. FK.

[Ewa Witek]

@duszka dziękuję . Pięknie to ujęłaś . Pozdrawiam .

@Dag bardzo dziękuję. Miło mi , że czytasz i doceniasz. Pozdrawiam .

@Franek K serdecznie dziękuję za miłe i dobre słowo. Pozdrawiam.

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... Ewo, 'dla wygody' przycięłam nieco początek, bo trochę 'wyliczankowo' brzmi.

To, co wyżej, trafnie oddaje szarość jesiennych smutków.

Pozdrawiam.

[Ewa Witek]

@Nata_Kruk dziękuję za recenzję . Pozdrawiam .