Upiory

[tajemniczapisareczka]

Upiory

Jestem sama między ludźmi , bojąc się jak trzylatka potwora spod łóżka 

Tyle lat upłynęło a nic się nie zmienia.

Poza jednym. Potworów jest coraz więcej, 

jak zwierzęta zabijają bez pamięci, pragnąc  zemsty.

Widzimy ich codziennie, patrzymy w ich zamglone, pozbawione blasku oczy.

Podajemy im rękę na powitanie, wpuszczając ich do naszego życia.

A oni jak wampiry wysysają z nas szczęście. 

Czasem między nimi chodzą anioły, ale potwory wytępiły ich do okrągłego zimnego zera.

A ja błąkam się wśród nich, modląc się by ich dni się skończyły.

Bo wtedy wrócą anioły z niebiańskiej krainy.

Gdyż ludzie to upiory spod krwawej godziny.

Edytowane 2 Lipca 2019 przez tajemniczapisareczka (wyświetl historię edycji)

[Magdalena]

Oczyść wiersz z "pragną i "gdyż" i pompy to zobaczysz go jeszcze raz, to z okrągłym zerem nie jest logiczne  z poprzednim wywodem ale to  za ten wers piszę ten komentarz, pozdrawiam

Edytowane 3 Lipca 2019 przez Magdalena (wyświetl historię edycji)