Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

DZIŚ ODPOCZYWAM

WarszawiAnka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Drzwi zatrzaskuję - świat i jego wrzawa

milkną; za sobą wreszcie zgiełk zostawiam,

w głuszy bez bodźców cała się zaszywam:

dziś odpoczywam.

 

Uciszam serce, nie poję się żalem;

przez chwilę bólu nie odczuwam wcale;

ran nie rozjątrzam i plastrów nie zrywam:

dziś odpoczywam

 

Odsuwam przeszłość, a na dni minione,

zaciągam jasną, kwiecistą zasłonę;

troski i żale z pamięci znów zmywam:

dziś odpoczywam.

 

Odwieszam kostium i chowam koturny,

nie ćwiczę kwestii w taki dzień bezchmurny;

złych ani dobrych ról już nie odgrywam:

dziś odpoczywam.

 

Wpatrzona w senne liści migotanie,

i kołysana przez ptaków ćwierkanie

sama do lotu dziś się nie podrywam -

dziś odpoczywam.

 

 

Edytowane przez WarszawiAnka
korekta (wyświetl historię edycji)
9
duszka

duszka

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

O podobnym napisałyśmy prawie w jednym czasie.., ale jak różnie! Twój sposób jest bardzo wyprwcowany, zparaszający czytelnika w długą, łagodną podróż na trudny temat... Dystansuje go od niego i uspakaja przy tym: słowo po słowie, wers po wersie, zwrotka po zwrotce coraz bardziej. Piękny, bogaty językowo, melodyjny wiersz. Pozdrawiam :)

.

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)
1
WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Duszko, bardzo dziękuję za piękny komentarz. :) Cieszę się, że udało mi się osiągnąć cel: powoli wprowadzić Czytelnika (Czytelniczkę :) w głąb odpoczynku. Masz rację - to trudny temat i niełatwo ten stan osiągnąć. Niedawno zresztą pisałam o nieosiągalnej ciszy w wierszu "Milczenie jest złudzeniem" (zapraszam :).

Jeszcze raz dziękuję za tak miłe słowa. :)

 

Pozdrawiam serdecznie :)

Edytowane przez WarszawiAnka
literówka (wyświetl historię edycji)
WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

W tym wierszu Peelka mnie samą do odpoczynku namawia. :) Miło mi, że podoba Ci się ta forma. Właściwie zaczęło się od samego refrenu - reszta została wokół niego osnuta. 

Cieszę się też, że odkryłeś muzyczność tego tekstu. Obecnie próbuję ułożyć muzykę do dwóch innych wierszy, ale pojedyncze motywy mie chcą mi się uwić w całość. Może ten je wyprzedzi...? :)

 

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sylwester_Lasota
      Kur dano nadruk.

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      A mera harem? Ot, Amora aromat to.
    • Konrad Koper
      Chmury

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      „Obłoki dostały burzowe pióropusze.” W życiu muszę…      
    • Leszczym
      Pytania grochem o ścianę

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Tylu pyta, a przecież jest o co. Tylu nie odpowiada, a przecież próbuje i to zupełnie nieudolnie. Krążymy więc jak ufo wśród wielu pytań, na które nie ma odpowiedzi. Nobody knows that!! Odpowiedzi proszę nie mylić z opowieścią, bo każdy tutaj opowiada. Niektórzy nawet robią to całkiem przekonująco, co również i ponadto nieco komplikuje nasze sprawy. Mawiają, że ogólnie nie jest łatwo i najprawdopodobniej mają rację.   Warszawa – Stegny, 05.08.2025r.
    • Hiala
      Wrócę...obiecuję

      Przez Hiala · Opublikowano

      Skąd mogłeś wiedzieć, że to będzie ostatni raz? Ostatnia prośba, ostatni dotyk. Byłeś pewny, że masz czas – przecież zawsze jest jutro. Zawsze jeszcze można wrócić, dokończyć rozmowę, naprawić milczenie. Tak myślałeś. Za bardzo patrzyłeś w to, co przed tobą, żeby zobaczyć to, co już miało odejść. Trzęsącą się ręką dotknęła Twojego policzka. – Usiądź ze mną chwileczkę powiedziała cicho. – Nie teraz. Jak wrócę. Spieszę się bardzo – odpowiedziałeś. Pocałowałeś ją szybko w czoło i wyszedłeś. Jeszcze przez chwilę stałeś w korytarzu, z dłonią na klamce, jakby coś cię tam trzymało. Może jej spojrzenie. Może cień słów, których już nie zdążyła wypowiedzieć. Gdybyś tylko wiedział… Przecież to nie było takie pilne! Czujesz jeszcze jej ciepłą dłoń na swojej twarzy. Wtedy nie zawróciłeś. Dziś zrobiłbyś to bez wahania. Ale dziś – już jej nie usłyszysz. W pokoju pusto, choć wszystko jest. Szal zawieszony na oparciu fotela. Książka otwarta na stronie, której już nie przeczyta. Filiżanka z herbatą, której łyk był ostatnim. Jak kruche są te chwile, których się nie zauważa – dopóki nie odejdą razem z człowiekiem. Klękasz przy jej łóżku, tak jak wtedy, gdy byłeś mały i udawałeś, że niczego się nie boisz. Dłoń, którą trzymasz w myślach, już zgasła. Ale pamięć o niej palić się będzie długo. – Przepraszam, mamo – wyszeptałeś. – Spóźniłem się. Chciałbyś wierzyć, że gdzieś tam to usłyszy. Może tam, gdzie teraz jest, nie ma już pośpiechu. Nie ma „później” ani „za chwilę”. Jest tylko spokój, który niczego już nie potrzebuje. I może właśnie tam, w tej ciszy, słowa Twoje naprawdę do niej dotarły. Bo miłość – nawet ta spóźniona – znajduje drogę. A serce matki, choć ucichło, pamięta wszystko.
    • Wiesław J.K.
      zapowietrzenie

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      @piateprzezdziesiate

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @viola arvensis Lepiej niech beda niewidocznymi :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...