stracone imiona

[pomaranczowy.kot]

dziesięć lat

odwracałam wzrok od życia

samoskładałam się w ofierze katu

on ukształtował mnie na swoje podobieństwo

stałam się plugawa i wiotka

nie pamiętam już nawet

swojego prawdziwego imienia

 

dziesięć lat byłam bezimienna

budowałam ołtarze dla Boga niczego

on okazał się Bogiem

bardziej szalonym od chrześcijańskiego

dopuścił

bym w jego imię

krwią zalała własne łono, ręce i sumienie

 

dopiero dziś słyszę

jak dobry duch lekkości

dmie w róg obfitości i dostrzegam

że inni potrafią się nasycić

słodkim owocem życia

a ja zawsze chodziłam głodna

 

moje nowe imię to :

„Tak chciałam”

Edytowane 30 Września 2019 przez pomaranczowy.kot (wyświetl historię edycji)

[8fun]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dobry, przejrzysty jedyne co bym zmienił to wyciął  "prawdziwego" 

to mi się gryzie

Pozdrawiam

[8fun]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wystarczy 

Dopuścił

Bym w jego imię

[Maria_M]

Można wiele z niego wyczytać, bardzo smutny, ale jestem z PL, trzymaj się :)))

[Kobra]

Bardzo smutny. 

[beta_b]

Dla mnie smutny nie jest. Rejestruje proces i przekaz na końcu, jako pogodzenie się z przeszłością. Warunek lekkości. Ujęło mnie: wiotka. Niezły, bb

 

[Sylwester_Lasota]

Chyba w w "Dopier" drugie o zginęło :)

Pozdrawiam :)

Edytowane 13 Stycznia 2019 przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam -  ciekawy acz trudny wiersz - lubię taki  kłopotliwe wiersze.

Nie żałuje że zajrzałem.

                                                                                                            Pogody ducha życzę.

[Don_Kebabbo]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ja kupiłem ;)

 

Pozdrawiam.

[Nata_Kruk]

... Donie, a ja, 'odkupiam'..;) Kocie, w kolorze pomarańczy.. dobry mocny wiersz, lubię takie.

Pozdrawiam.