Wędrówka

[kwicher]

mosty spalone dogasza ulewa

zostawiam je z tyłu nie patrząc za siebie

zanurzam się w ścianę deszczu co zmyje

me wszystkie strapienia i duszy cierpienie

 

nie wrócę już w strony co były mi domem

nie siądę pod drzewem gdzie w cieniu sypiałem

nie spotkam znajomych co miałem niewielu

nie najem się chlebem pachnącym i białym

 

przede mną otwiera się droga w nieznane

gdzie spotkać mnie może i światłość i ciemność

tam teraz podążam za głosem w mym  sercu

nie patrząc na boki nie patrząc się w przeszłość

 

nikt nie powstrzyma wędrówki w nieznane

w zakątki najdalsze gdzie znajdę znów siebie

by móc się połączyć z Tą mą Najpiękniejszą

co woła z oddali i kusi spełnieniem

Edytowane 18 Czerwca 2017 przez kwicher (wyświetl historię edycji)

[Bożena Tatara - Paszko]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Literówki gubią sens ładnego wiersza.

 

Pozdrawiam ciepło :)

[kwicher]

Dziękuję już poprawione

[Bożena Tatara - Paszko]

Proszę bardzo. :)

[Paulina_Murias]

Podoba mi się, autor jest ewidentnie utalentowany.  :)

[kwicher]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za cieple słowa.

[agnieszka zegadlo]

naprawdę ładne..