Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wiersz z rozkazem w tle


Rekomendowane odpowiedzi

wiersze pisane dla nikogo

są ukryte w szufladzie

ujrzeć światła nie mogą

na pewno te takie macie

 

więc nie proszę - rozkazuje

byście dziś je odkurzyli

taka śmiała prowokacja

by nas sobą uraczyły

 

przecież jest w nich coś

to nić że w szufladzie spały

przecież napisał je ktoś

to nic że są zapomniane

 

niech czytelnik sam oceni

da im szanse zaistnienia

poszarzy lub wybieli 

niech zapłonie w nich nadzieja

 

niech dziś i jutro o nie

się upomni przypomnienie

w lustrze się odbijające

by nie wpadły w zapomnienia

 

 

Zdaje sobie sprawę że za rymy oberwie

mimo że starałem się zachować je wiernie.

 

Do napisania wiersza sprowokował mnie przebój 

Budki Suflera - Wieża Babel...którego dziś wysłuchałem 

jadąc w samochodzie na Majówkę.

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jak ładnie się usprawiedliwiasz:)

No nic, tylko przymrużyć oko wypada.

Moje siedzą w szufladzie, nie pokazuję ludziom, bo są do ludzi niepodobne. Jednak jeden mi zwiał, może z Twoim będzie lepiej, pozdrawiam serdecznie  :)

 

był raz sobie wiersz przebrzydły
co w rozpaczy się przydarzył
sierścią z kurzu poobrastał
i z szuflady nie wyłaził

 

lecz zrozumiał dnia pewnego
w ciemnym miejscu jestem niczym
chcę do ludzi recenzentów
innych wierszy do stolicy

 

wszystkie zwrotki wziął pod pachę
sprawdził czy się nie przeliczył
po czym wyszedł z pipidówki
wnet się znalazł na ulicy

 

i tak zaszedł na salony

licząc że go ktoś pogłaszcze

nie ma wiersza przemielony
dostał manto wypadł pasztet

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Miła Alijo - twój kom. dla mnie  wiatrem w moje żagle.

Dziękuję z całego serca.

                                                                                                                  Radości życzę 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No to płyń żeglarzu, ahoj przygodo! :)

 

 

A tak poważniej, to sam przecież wiesz, że nie wszystko

co uleje się z pióra jest na pokaz.

Ha, jeśli nie wiesz, to spróbuj komentować wiersze, które Twoim zdaniem są do bani. A gdybyś ich tak miał setki, tysiące? Pod każdym napisać coś mądrego, nie obrazić, broń Panie, bo poeci to strasznie wrażliwi ludzie, szczególnie na puncie własnej twórczości.

 

Zatem, miłego dnia  :)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj Deonix- jednak poprawiłem - twoja podpowiedz -super.

Dziękuje- mam nadzieje że nie masz nic przeciwko że poprawiłem.

Zawsze jesteś mile widziana.

                                                                                                            Miłego ci życzę

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj  Bożenko - dziękuje za czytanie - no właśnie - nie wszystko się nada to fakt.

Jeszcze raz dziękuje za czytanie.

                                                                                                                 Pogody miłej życzę

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj Justynko - mnie również jest przyjemnie zobaczyć nową twarz na forum.

Dziękuje że przeczytałaś - zawsze będziesz mile widziana.

                                                                                                                            pozd.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj Marlett - miło cię widzieć - dziękuje za czytanie - u mnie też

pada od samego rana.

                                                                                                                         Jasnego wieczoru życzę

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Justyna  Adamczewska  -  witam ponownie - powtórzył się komentarz -  wybacz.

                                                                                                                                  pozd.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

niech czytelnik sam oceni

da im szansę zaistnienia.   To dodało mi otuchy i nie płaczę już w poduchy. Tylko biorę się do pracy, takiej na "cacy, cacy".

                                                                                    Pozdrawiam Waldku - mogę się tak zwracać? J

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj Justyno - oczywiście że tak - będzie mi milo.

 

                                                                                                                    Udanego wieczoru życzę

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @beta_b Naprawdę bardzo ładny i pozytywny tekst. Podoba mi się, a im dalej, tym fajniejszy. 
    • spotkało się zimno i deszcz   a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że…   spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak...   cuda  się zdarzają  wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu   11.2024 andrew Czy zmoknę…
    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...