historyjka zimowa

[JacaM]

to są gwiazdy tak czy inaczej
wracają odbite od skutych kałuż
w połowie drogi światło z refleksem
spotyka się jak wyobrażenie boga
z istotą źródła w oczach ludzi

grają jeszcze wodospady
zamarzającymi kroplami
na napiętych powiekach
przez wystygłe kominy
pustka wdziera się w chmury

sadza czerni śnieg proroctwem
zamknięte oczy widzą gwiazdy
zakrzywione pryzmatem plejad
lód na rzęsach zespala światło
w niewidomą nadwzroczność

ze świstem bata odejdą
wierzący w równość wędrowcy
strona knuta wybierze role
spełniane przez pielgrzymów
bezgwiezdnie zerwanymi powiekami

[Stefan_Rewiński]

@JacaM
Ciekawe. Pzdr.

[Krzysztof_Kurc]

@JacaM
Myślę że można bez strat logicznych przekonstruować ostatnią część tak by zachować we wszystkich układ pięciu wersów. Podoba się. Pozdrawiam.

[Basia_Malic]

@JacaM
Ciekawy wiersz, zastanawiam się czy nie lepiej by było w czwartym wersie pierwszej strofy jako zamiast jak ,Boga piszemy z dużej litery.
Pozdrawiam:))