Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Gość wigilijny *

- Cześć, co tak siedzisz po ciemku?
- Widzisz kurwa przecież w jaki dół mnie wpuściły.
- Boże Narodzenie dzisiaj, czemuś choinki nie ubrał?
- Na co mi tam.
- Żona i córki zdrowe?
- Widzisz, nawet ty wiesz, cały powiat huczy jak mnie potraktowały.
- Wiem, że lubiłeś uderzyć którąś po pijanemu.
- I co, należało się jak łaziła za jednym, któremu do kolan wisiał. Bezwstydna. I teraz zobacz gdzie jestem, tu w tym starczym przytulisku. Widzisz jak ja tu żyję? Po moim wypadku sprzedała wszystko, ukradła kurwa, przejadła i przeprowadziła się do matki. Później oddała mnie do wariatów, u czubków mnie trzymała żebym w sądzie nie wygrał. Mieści ci się w głowie?
gdzie pytałem się jej są te pieniądze, gdzie złoto, które zostawiłem? Wydała na samochody.
- Rzuciłeś się na nią z pięściami.
- Jak dowiedziałem się co zrobiła. Leżałem bez ducha w szpitalu, a ta przyprowadziła notariusza do łóżka i sprawę załatwiła.
- Podpisałeś.
- Trzymała moją rękę bo nie miałem sił utrzymać długopisu.
- Potem piłeś.
- Ty byś kurwa nie pił? Nic nie mam, wszystko zabrała, popatrz jak dziad teraz żyję w tej umieralni.
- Czemu córki nie wzięły cię do siebie?
- Tyle samo warte co tamta. Kupowałem im jak były małe wszystko, woziłem za granicę, co chciały to miały, a teraz co?, plują za mną.
- Wiem, że zdradzałeś żonę.
- I co? Kiedy to było? Nienormalne byłoby, gdybym na boki nie skakał, zresztą same pchały się do mnie. Co ty mężczyzną nie jesteś?
- Włącz chociaż telewizor dzisiaj jest wigilia.
- Nie będę patrzył ani słuchał. Po co? Straszą tylko na miesiąc przed reklamami, Mikołaje z komórkami i na nartach. Trzęsie się we mnie jak wciskają mi tych czerwonych cymbałów przed oczy. Powiem ci coś jeszcze, to że nawet nie zaprosiły mnie do stołu na kolację wigilijną jeszcze jak mieszkałem z nimi. Siedziałem wtedy sam obok w pokoju, a one tam łamały się opłatkiem. Jak pierdolnąłem drzwiami to wezwały policję.
- Jak robiłeś awantury.
- A posłuchaj jeszcze, rentę też mi zabrały, dwa piwa wtedy tylko wypiłem, nie wódkę. I znów przyjechała policja. Wyobrażasz sobie? Zrobiła ze mnie alkoholika i wyjebała z domu swojej matki. Tutaj teraz gniję, już lepiej żeby dali mi zastrzyk i zakopali w ziemi.
- Nie wywołuj wilka z lasu.
- Co mi tam. Widziałeś jakie mam ciśnienie?Oostatnio zleciałem ze schodów na ryj jak mi pociemniało w oczach.
- Tutaj nie mają lekarza?
- Jest konował ale on tylko nie karze mi palić papierosów. Już i tak tylko jedną paczkę wypalam, skurwysyn chyba to jakiś ginekolog. Popatrz w pożyczonych rzeczach łażę, nawet walizki nie pozwoliła mi zabrać ze sobą, a kiedyś jej futra kupowałem i samochodem woziłem do roboty. Franca skończona, mówię ci patrz swojej babie na ręce.
- Jestem raczej samotnikiem.
- To dobrze, trzymaj się z dala od kurw. Kiedyś znałem wszystkich i wszyscy mnie znali. Chciałeś? załatwię ci wszystko dlatego mnie lubili. Mówisz i masz. Chyba mi zazdrościła, bo mówiła, że wszystkim pomagam tylko nie jej, znaczy się nic dla domu. Ja jej mówiłem, poczekaj jeszcze szofer będzie mnie woził. Znam pierwszego, drugiego i trzeciego, co ty na to kurwa?
- No pierwsza gwiazdka na niebie, już czas...
- Poczekaj, może znam tego co cię przysłał, powiedz.
- Mogłeś coś słyszeć.
- Co? Jak? Właściwie gdzie jesteś? Czemu cię nie widzę? Po ciemku czemu kurwa siedzimy? I drzwi nie zamknąłeś bo wieje. Zaraz co się dzieje? Żyję? – uszczypnij mnie. Kurwa nogami nie mogę ruszyć, ani ręką i wstać nie mogę, podnieść mnie i posadź na krześle. Wołaj lekarza niech zaraz leci z noszami, ruszaj się kurwa bo oddech mi się urywa, po kroplówki zadzwoń i sztuczne serce. Nie żyję kurwa, nie żyję, pulsu nie mam. Jezu Miłosierny! Taki z ciebie gość. To ona musi przysłała cię albo jej parszywe córki. Wynoś się i jak z ust ci śmierdzi.
- Nie lubisz zapachu chryzantem?
- Nie.
- Dobra, już czas na nas, zbieraj się będziemy lecieć.

Opublikowano

dziwne ale Pana popisy są bo są, budujecie Panowie klimat świąteczny, któtrego nie ma w realu! Dawno wymarł i nie sprostrał czasom. Głaszcizecie się po rączkach i języczek wkładajcie sobie do uszek. Niech owieczki wokół was beczą, żenada.

Opublikowano

Historia, zna ludzi, którzy wypłynęli na żenadzie ale za nimi "coś" stało, a za panem z całym szacunkiem...nazywajmy rzeczy po imieniu- tragedia. Po pierwszych sześciu linijkach ciekawość opadła a to chyba źle? To, że żyjemy w takich czasach nie znaczy że musimy o tym pisać...Bardzo mi sie nie podoba. Nie moja bajka. Przepraszam.

Opublikowano

Wiedziałeś pisząc ten komentarz, że odpowiem ,i że nie mogę inaczej. Mam wrażenie, że cały portal służy twojej próżności, sam konkurs zgłoszony przez twoją skromną osobę i właściwie służy twojej adoracji. Czy ma ktoś jakąkolwiek wątpliwość kto zostanie laureatem? Nie wiem czy jesteś adminem; pod każdy zdaniem znajduję twój komentarz wszechobecny i wszechmocny. Rozdawałbym autografy tylko wtedy, gdyby moich dzieł pełna byłaby cała Biblioteka Narodowa. Tak nie uzurpowałbym sobie prawa do samozwańczego wyrokowania. Nigdy, powtarzam nigdy osobiście nie zdobyłbym się na krytykowanie jakiegokolwiek tekstu. Ty popisujesz się dalej, pod czyimiś tekstami podskakujesz. Jeśli moje bazgroły są do niczego, przejdź obok, po co ten szum, erudycja i samogwałt, twojej jedynie osobie służący. Masz niepokojące poczucie wyższości. To co piszesz Leszku upoważnia cię jedynie do dobrodusznych uwag, a nie, że przyjacielu sugerujesz swoje gusta innym albo łapiesz się za głowę bo masz gorszy dzień, bo tak zajęty jesteś literaturą i jej zbawczą mocą. Panie Boże. „Chodzi o to, że właściwie tym tekstem nic nie przekazujesz, co mogłoby zainteresować te osoby, które twoje słowa przeczytały” Skąd ta pewność? Jaka rozciągająca się po widnokrąg światłość. „czy ty myślisz, że te parę przekleństw nas gorszy?” Kogo zatem? Jakich nas masz na myśli? Zresztą cenzura takimi się właśnie środkami posługiwała. Że mnie wyślesz na banicję? Chcesz mnie karać? ” Nie unoś się więc, tylko zastanów się, czy napisałeś , co wiedziałeś, czy też wiedziałeś co napisałeś.” Mógłbym nie wiedzieć o czym piszę, tak uważasz? Czy twoje kubki smakowe są w stanie wyróżnić inne smaki? Za co, że odniosłem się krytycznie do twojej i paczki krytyki ? No mam chyba prawo żeby się bronić i na wielkiego pisarza riposty reagować. Taki jest Internet.

PS o śmierci jest ten tekst wy piszcie bajki.

Opublikowano

Nie wiem czemu wszyscy, łącznie z autorem, postanowili dobić to opowiadanie.
Przecież we wszystkich tych opowiadaniach, zarówno Dentmana jak i marcina b. element zaskoczenia na końcu jest taki zdarty i tysiąckrotnie już wykorzystany w różnych filmach, a nawet serialach. Serio, najwięcej suspensu w poezja.org póki co znalazłem w limerykach.

marcin b. przewulgaryzował, jak jakiś naćpany hiphopowiec
Dentman przesłodził. Więcej opowiadań nie czytałem, więc nie oceniam.
Jeśli zaś chodzi o rywalizację w konkursie, to przecież o miliony tu nie idzie, tylko o frajdę i jakiś mikroskopijny prestiż. A żadnej frajdy nie ma, jak komentarze nie są na poziomie i opowiadania nie są w jakiś głebszy sposób odkrywcze. Pamiętam jak się asher wkurzał, gdy za banalne opowiadanie trafił do "Almanachu", a napisał kilka lepszych.

się wysilcie
pozdro

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie, tylko nie to. lepiej się nie wycofywać bo nie ma sensu. to by świadczyło o tym, że jedna osoba jest w stanie wywrócić do góry nogami normalne funkcjonowanie działu prozy, a przecież tego nie chcemy.
możemy po prostu zignorować dziwne posty i koniec. czasem wzruszenie ramion jest najlepszym komentarzem.
Opublikowano

Mam 37 lat i może nie jestem naćpany jedynie możliwe pijany. Lubię starą szkołę. Nareszcie dialog jest między nami - to rozmowa w gwoli przypomnienia. Jesteśmy po tej samej matce, gdyby było inaczej, przez nas napisana proza i wiersze zalegałyby na księgarskich półkach. Tak nie jest. Nie chodzi mi o to, że nie podoba ci się moje opowiadanie. Twój następny komentarz spowodował, że znalazłem się w czasach z mojej (stanu wojennego) młodości. Mam wrażenie, że wielu by się znalazło chętnych do bicia.

Opublikowano

Chyba się Panowie lekko zapędzili.

Panie Marcinie, nie potrafi Pan przyjmować krytyki? To opowiadanie może skomentować każdy, wyrazić swoją pozytywną jak i negatywną opinię na jego temat, czyżby Pan się z tym nie zgadzał?
Pańskie docinki są niepotrzebne i tym samym zgłaszam je do moderatora. A przypominam, że za obrażanie użytkowników może Pan stracić na jakiś czas dostęp do forum. Radzę więc zastanowić się, w jakim celu postanowił Pan zagościć na tym serwisie oraz wystawiać swoje utwory publicznie.

Panie Leszku, cóż to za wycofywanie się? Poddajemy się bez walki? Mam nadzieję, że to był żart i żadne tego typu decyzje nie zostaną podjęte.

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Waldemar_Talar_Talar Waldemarze, dziękuję za pamięć, jest kontakt prywatny do każdego, serdeczności :)
    • Drzwi autobusu rozsunęły się. Był to już ostatni, zjazdowy kurs  i kierowca nie zamierzał nawet udawać,  że nie chcę spędzać na postojach  więcej czasu niż wymagała tego  absolutna konieczność,  polegająca na wejściu lub wyjściu poszczególnych pasażerów. Nielicznych już co prawda. Sennie oklapłych na twardych, plastikowych  siedzeniach a wąskiej, topornej budowie. Większość wracała z pracy lub jakiś przedłużonych do granic spotkań towarzyskich czy biznesowych. Marzyli jedynie o kąpieli, spóźnionej kolacji i kuszącej miękkości łóżkowego materaca. Tył pojazdu jak to zwykle w tych godzinach, okupowali pijani oraz bezdomni. Wyjęci spod prawa. Bez biletu, przemierzający pulsujące uliczne arterię tego miasta spotkań kultur i inspiracji.  Wyrzuceni w mrok parkowych ławek, opuszczonych squatów  czy zagrożonych zawaleniem kamienic. Czy tak jak w tym długim jak wąż pojeździe. Wysłani przez społeczne oskarżające oczy, na jego ogon. By tam w kręgu kamratów. Nużać się w niepochamowanej głębi  upadku swego człowieczeństwa.     Traf a może i przeznaczenie  wskazało tego wieczoru,  że pośród tych wyrzutków  można było dostrzec twarz człeka, który na pierwszy rzut okiem  nie pasował tam wcale  ani zachowaniem ani tym bardziej ubiorem. Twarz jego nie zdradzała nic.  Żadnej zmarszczki ani bruzdy, mogącej wskazywać na to,  że myśli nad czymś natrętnie  lub że rażą go rozmyte, astygmatycznie zniekształcone światła latarni. Nie wyglądał na zmęczonego ani sennego. Utkwił wzrok w jednym punkcie,  zaparowanej lekko szyby. Gdyby autobus był jakimś zabytkowym, przedwojennym modelem. Można by uznać za stosowne  i jak najbardziej uzasadnione stwierdzenie,  że pasażer wyglądał jak duch  nawiedzający kabinę pojazdu.     Wnioskować by tak można po tym,  że odziany był w długi, sięgający kostek  dwurzędowy płaszcz o barwie świeżego popiołu z kominka. Tweedowy o kroju oksfordzkim, zdradzającym solidne pochodzenie tkaniny  jak i bardzo wysoki poziom uszycia. Biała jego koszula zgrabnie kontrastowała z granatowym krawatem w złote prążki, zawiązanym z najwyższym pietyzmem  na podwójny węzeł windsorski. Spodnie również szare, o szerszych nogawkach od kolana w dół, z wyraźnie klasycznym fasonem  i dokładnie zaprasowanym kantem, zgrabnie zasłaniały sznurówki lekko podpalanych, brązowych brogsów wykonanych bezsprzecznie ręką mistrza szewskiego a nie maszynowo. Ubiór wieńczyła brązowa czapka w stylu birmingandzkiego kaszkietu  o uciętym ledwie widocznym daszku.     Autobus ruszył w stronę  kolejnego przystanku. Za jego wiatą był zlokalizowany jedynie stary wyłączony już dawno z użytku cmentarz. Ostatni pochówek odbył się na nim jakieś pięćdziesiąt lat wstecz. Pełny był jednak tych cudownych, artystycznych nagrobków, które mimo wielu uszczerbków, uszkodzeń i bezmyślnych dewastacji młodzieży, nadal cieszyły oko tak pasjonatów sztuki  jak i odwiedzających nekropolię żałobników.     Niski, ułożony z na ciemno wypalanych cegieł mur cmentarza Był granicą dla doczesności, która mimo upływu pokoleń  nie miała śmiałości  naruszania spokoju zmarłych. Stare dęby, olchy i świerki Jak strażnicy rozpościerały długie gałęzie  nad marmurowymi grobami. Kuny, lisy i szczury dorodne jak małe koty brodziły ścieżki w  niekoszonych od dawna trawach  i rozplenionych powojach czy koniczynach. Bacznie obserwowane z góry  przez czarne, smoliste ptactwo cmentarne.  Zagony kruków i gawronów, potrafiły swym hałasem  zbudzić duszę z grobu. I wysłuchać jej żali czy próśb. Na skrzydłach rwały w noc ich tabuny. Ku gwiazdom rozsianym  na letnim nieboskłonie. By zanieść te prośby przed oblicze Boga. Gdzieniegdzie w noc, zachukał puchacz, to krzyż żeliwny, przekrzywił się z jękiem. To znów znicz dopalił się, pogrążając czuwająca u ognia duszę w czerni niepamięci.   Kierowca miał zamiar nawet przestrzelić ten przystanek bo kto mógłby,  chcieć wysiadać na nim  o tak niegościnnej porze. Zresztą stróż cmentarza, zamknął jego furtę jakieś trzy godziny temu, sprawdzając wprzód  to czy aby zmarli jedynie ostali na jego włości. Nawiedzić więc zmarłych  w mroku nocy było nie sposób. Zresztą po cóż? Zbliżając się z dużą prędkością do wiaty, kierowca wyczuł wręcz podświadomie  jakiś ruch na końcu pojazdu. Rzucił pobieżnie wzrokiem  we wsteczne lusterko I o mało nie wypuścił kierownicy z rąk. Ze zdumieniem dojrzał u ostatnich drzwi  bogato ubranego jegomościa, który jedną ręką uczepiony rurki, drugą dawał mu wyraźny sygnał ku temu że zamierza wysiąść na odludnym przystanku.  Więc usłużnie zwolnił i wjechał na zatokę. Otwierając jedynie ostatnie drzwi.   Depresyjna niemoc była mi dziś łańcuchem, którego piekielne ogniwa skuły mnie jakimś diabelskim zaklęciem z tą zdezelowaną wiatą. Praktycznie nieużywaną  i posępnie zniszczoną przez grupy młodzieży. Wybite szyby i oderwana w połowie ławeczka, cieknący, dziurawy dach i wszechobecny brud Były mi i tak milszym widokiem niż  zimne ściany mojego mieszkania. Myśl o tym, że miałbym tam wrócić  a od jutrzejszego poranka,  po nieprzespanej nocy. Znów przybrać maskę uśmiechu i normalności Wprawiała mnie w szalenie, głęboką rozpacz.     Jaki to wstyd,  że muszę płakać gdzieś na odludziu. Bo nie mam nikogo. Bo mam maski,  które nie pozwalają mnie dostrzec. Mam uśmiech na twarzy, który kamufluje łzy. Poświęcam się celom, które są puste. Kocham tą której nie zdobędę nigdy. Piszę wiersze, które przepadną.  Nigdy nie wydane. Dlatego przyjeżdżam tutaj. Żeby patrzeć w jedną, pewną i niezawodną wizję przyszłości. Na cmentarz. Dlaczego miałbym oszukiwać swoje myśli. Umrę, Wkrótce. I trafię na podobny cmentarz. Tu nie będę już udawał. Będę wolny. Od choroby życia. A czyż to samo nie wystarcza by nazwać śmierć wybawieniem? W to wierzę, że po śmierci będę szczęśliwy.     Z zadumy wyrwał mnie autobus,  ostatni już dziś według rozkladu. Może nie zwróciłbym na niego uwagi  bo codziennie przecież przecinał jezdnię nawet nie zadając sobie trudu by zatrzymać się w zatoczce. Kierowca był chyba nawet nie świadom tego, że moja osoba siedzi pod wiatą, każdego wieczora. Śpieszno mu było do domu.  Pewnie miał dzieci i żonę. Kogokolwiek kto czekał na jego powrót. Dziś jednak było inaczej. Autobus wyraźnie zwolnił jakieś dwadzieścia metrów przez zatoką  i włączył kierunkowskaz do skrętu. Zajechał, parkując idealnie tak by zmieścić całe nadwozie w obrysie zatoki. Przez chwilę nawet przemknęło mi przez myśl że tym razem kierowca dostrzegł mnie  i wiedząc, że to zjazdowy kurs  ulitował się nademną. Drzwi jednak naprzeciw mnie  były zamknięte na głucho. Miast tego otwarły się te ostatnie  i wydawało mi się,  że wysiadła tylko jedna osoba. Autobus ruszył dalej,  wzbijając lekki dym z rury wydechowej. Gdy warkot silnika się oddalił. Posłyszałem kroki.     Z narożnika wiaty wychynęła  postać mężczyzny. Młodego i postawnego. Był ubrany przedziwnie. Schludnie lecz niesamowicie staromodnie. Widać obydwaj byliśmy mocno zdziwieni  natrafieniem na siebie  o tak niecodziennej porze w tak osobliwie, odludnym miejscu. Podszedł do mnie jednak  i poprosił o papierosa. Odparłem, że pale jedynie mentolowe. Wie Pan - zaczął niepewnie - nigdy takowych nie paliłem. Ale tytoń to tytoń. Wyjąłem więc paczkę z kieszeni bluzy i wziąłem dwa papierosy.  Podałem mu jednego, włożył go szybko do ust  I nadstawił się ku płomykowi zapalniczki. Odpaliłem też dla siebie i zaciągnęliśmy się  ochoczo pierwszym dymkiem. Uchylił kaszkiet i podziękował mi serdecznie.     Minął wiatę i skierował się  ku zamkniętej bramie cmentarza. Zawołałem za nim  Proszę Pana. Pan tutaj na cmentarz? Dziś już zamknięty dla odwiedzin. Musi Pan przyjść jutro. Zaśmiał się serdecznie i rzucił  Ja wracam tylko do domu Tak przez zamknięty cmentarz? Ciemną nocą? Tam nie ma nawet latarni. Nie boi się Pan? Teraz już nie przystoi mi się bać. Ale jak żyłem to się bałem.  Bałem się Drogi Panie  życia w samotności i kłamstwie. Teraz już jednak mam spokój. Wieczny odpoczynek od życia. Skończył to zdanie i rozmył się jak duch W progu cmentarnej bramy.  Dopaliłem papierosa. I wstając z zamiarem powrotu do domu. Rzuciłem jeszcze w czerń bramy. Doskonale Pana rozumiem. I już się nie boję.    
    • @tie-break

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       U nas jest ogłoszenie, żeby nie dokarmiać gołębi. W kominach zakładają gniazda i zapychają. Wiem, zeskrobać nie można, tego, co zostawiają. A sikorki - cwaniarki :)   @huzarc Dzięki, że poczułeś się gościem pod wierszem :)   @Marek.zak1Wszystko możliwe, podobno kota można zagłaskać, ale daleko jest, dzięki :)  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj Alicjo - prawdę napisałaś że musi coś zostawić  w czytelniku -                       dziękuje za przeczytanie - nie chcę się narzucać Alicjo                       chcę tylko zapytać czy nie chciałabyś  otrzymać w prezencie                        mój Nowy tomik - z przyjemnością wyśle -                                                                                                    Pzdr.serdecznie                                                                           
    • @Gerber  obyś nigdy nie musiał tego doświadczyć,  zdrowia życzę
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...