Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Świat na głowie

Sylwester_Lasota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dym się sypie z komina,
drzewa wrastają w niebo,
rzeki do źródeł płyną,
blisko, to jest daleko.

Dziadek z babcią są młodzi,
dzieci bardzo dorosłe,
zimą lato przychodzi
jesień bywa na wiosnę.

Woda sucha jak popiół
brudzi czyste ubrania,
które mają co roku
coraz więcej odsłaniać.

Kto jest mamą, kto tatą,
to ustawa podpowie,
a to wszystko dlatego,
że świat stanął na głowie.

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ciągłe życie w napięciu powoduje stany depresyjne, więc rozluźnienie od czasu do czasu jest jak najbardziej wskazane :). cieszę się więc, że tak zadziałał, bo w końcu ciężki nie jest chociaż miał zaczepiać :))).
dziękuję za czytanie i serdecznie pozdrawiam :)
Emanuel_Wójcik

Emanuel_Wójcik

Opublikowano
Opublikowano

O, Sylwek!
Fajnie, że nie boisz się polityki, bo z której strony człowiek by nie patrzył
to bardzo duze pojęcie!
Lekko i dosadnie, tak rozumiem twój wiersz..
Widzę tu nawiązanie do ustawy o związkach partnerskich.
Ja, szczerze mówiąc jestem bardzo tolerancyjnym facetem, ale
gejów nie jestem w stanie zaakceptować.
pozdrawiam serdzecznie..

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dobrze czytasz.
tolerancja służy człowiekowi, ale tolerancja nie jest zgodą na wszystko. jest niezgodą na to, co nie mieści się w granicach tolerancji.
a przy okazji, ciekawe jest to, że ci, co tak głośno krzyczą o tolerancji, okazują się często skrajnie nietolerancyjni w stosunku do tych którzy ośmielają się krzywo na nich spojrzeć, to jest właśnie totalne zaprzeczenie tolerancyjności.
pozdrawiam i dziękuję za czytanie :)

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no zaskoczyła mnie pogoda, nie zdążyłem :), ale to nic, na Wielkanoc ulepimy sobie bałwana i postawimy go na głowie, żeby było na odwrót normalnie :)))
a w lany poniedziałek urządzimy sobie bitwę na śnieżki ;)... będzie fajnie :).
dzięki za czytanie i pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • viola arvensis
      wiersz o przemijaniu

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @marekg przepięknie napisales.  Jak tak dziś siedziałam juz sama na cmentarzu gdy się ściemniło i wszysvy sobie poszli, to dokladnie poczulam sie tak bezdomna, jak ten Twoj poeta z wiersza. I te rany - ech, poeci czują po stokroć...   Wspaniale piszesz.
    • Migrena
      Kosmogonia ciała

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Robercie. bardzo, bardzo dziękuję za Twoje słowa. pisząc te swoje wiersze zaczynam się obawiać czy nie przekraczam granic.   granic własnego JA.   dziękuję.     @Annna2   Aniu. to że wracasz jest cudowne. dziękuję.       @huzarc co tu powiedzieć.....   serdecznie dziękuję.    
    • viola arvensis
      Kosmogonia ciała

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Migrena wg. mnie to zupełnie nie jest utwór o namiętnosci, bo namiętność tym wypadku to o wiele za mało.   To wiersz o nienasyceniu duszy - duszą, a cielesność jest tu jakby słodkim dodatkiem.    Ja tam wierzę w takie nienasycenie w miłości i w takie wiersze też, bo one sprawiają, że tętno przyspiesza, nie tylko to cielesne ale i duchowe..   I dodatkowo podpisuję się pod slowami @Robert Witold Gorzkowski - odniosl sie super adekwatnie do wiersza.        
    • obywatel
      Listopanki

      Przez obywatel · Opublikowano

      Ktoś pióropusz ubrał  Inny z parasolem o przystojnym Zatańcz parasolki dreszczy słota  Zatańcz z parasolką niech się stanie  Kolorowa Kolorowe jeszcze liście  Kolorowe parasolki  Krople mienią się przejrzyście  Teraz tęcza zgadnij, za kim goni?
    • Simon Tracy
      Dom wschodzącego słońca

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Moje dłonie siegają częściej po wino niż po chleb. Do późnego wieczora jestem zbyt zajęty umartwianiem duszy by odpowiadać na choć najskromniejsze potrzeby ciała. Są dni gdzie łóżko mnie więzi. Są jednak i takie gdzie łaknę wolności ścian swego odludnego więzienia. Przed snem, błądzę w ciemnościach zakurzonych kątów by choć przez chwilę dać posmakować artretycznie powyginanym palcom, zimna użytych do aranżacji farb. Szkarłatu krwi i perłowości łez. Duchy ze ścian poznają mój zapach. Łaszą się do swego pana. Mimo agonii, czasami zmuszą się do krótkiego śmiechu. Wołają mnie po imieniu. Tym ziemskim nie piekielnym. Wypalonym na duszy. Przed którym drżą aniołowie i ziemskie błazny. Kiedyś miałem imię. I czas na to by żyć. Bez bólu i lęku. Broniłem się przed cieniem. Uciekałem, lecz on był zawsze przed mym krokiem jeszcze o krok. Gdybym wtedy spłonął razem z moimi wierszami. Czy cień wkroczyłby za mną w ogień? Ale to przecież ogień rodzi cień. Języki ognia namawiają bym spłonął. Języki cieni liżą me rany. Trucizną próbują wymusić we mnie kolejny raz uległość. Tak przecieka rzeczywistość, przez dziurawy dach. Wschodzi czarna tarcza słońca. Gdy cząstka jego światła mnie dosięgnie. Obrócę się w proch. Duchy ze ścian pytają czasami, czy stąd daleko do nieba. Nie wiem. Mi tylko piekło pisane. I znów wczesnonocne harce. Trupi blask gwiazd. Nad łąkami. W zbożu jeszcze zielonym, cichutkie stąpania. To stopy bose północnic. Ich śpiewy przerywają świsty sierpów. Tną szyję i żywoty kochanków. Dobrze im tak. Kto jeszcze ufa miłosnym potworom. A może i żałować ich należy. Ja przecież też kiedyś ufałem. A teraz przeklinam nawet siebie. Czas się uwolnić. Udało mi się wzniecić wreszcie żar na zalanym przed laty i zapomnianym palenisku. Wiązki brzozowego chrustu czekały na tę chwilę. Języki ognia dostrzegły mnie, choć w narkotycznym uniesieniu chwili, były tak spragnione swego istnienia, że wolały pięścić ceglane ściany kominka. Pieściłem ich zmysły. Dorzucając drewna i szczap. Duchy ze ścian milczały zatrwożone, patrząc jak piekło wychodzi poza ramy swego świata. Prawie mnie mieli. Cienie tańczyły dziko, okadzone dymem. Pogrzebaczem wybiłem wszystkie okna by świeżym oddechem powietrza, wzbudzić furię ognia. Spod kuchennego stołu wyciągnąłem bańkę na naftę. I cisnąłem ją w ogień. Pamiętam tylko to jak cienie, porwały mnie przez rozsadzony pożarem komin. Duchy wybiły rygle z drzwi i rozpierzchły się w mgielny mrok boru. Płonąłem żywcem. Niesiony przez diabły w trupi blask gwiazd. Dobrze byłoby żałować i uronić choć łzę. Mnie ogarnął jednak demoniczny śmiech, który objął połacie okolicy. Okoliczni bajali potem, że słyszeli piorun, który najpewniej zniszczył chatę. Płonęła kilka godzin. Wiele miesięcy później na pogorzelisku, stanął jesionowy krzyż i światło łojowych świec rozświetlało mrok i klątwę. Na darmo jednak. Bo nikt stąd jeszcze nie trafił do nieba.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...