Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

dafne

teraa

Przez teraa
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/13876-dafne/

Rekomendowane odpowiedzi

teraa

teraa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



1. Szanuje sie komentarz który jest czymś poparty
2. Nie słucham każdych pierdół jakie się do mnie mówi
3. Pana komentarz był niedorzeczny o czym już napisałem...
4. Inni nie mają problemu z komentowaniem moich wierszy i polemiką kiedy się z czymś nie zgodze...
5. Przekaz nie musi być dla każdego - jeśli Pan tego nei rozumie prosze tak napisaća nie stosować niedorzeczne podchody że pisze coś czego nie ma - to są Pańskie wnioski i Pańska interpretacja które są dla mnie śmieszne
6. Dygresja na temat pseudonimu jest nie na miejscu i powienien zrobic z tym cos moderator. Jestem tu dłużej od Pana. I inni wiedzą dlaczego mam taki pseudonim a nie inny...
Obraża mnie Pan a ja tego nie robie... wiec troche wiezej kultury

Napisał Pan jeszcze jedn komentarz

1. Nie wszystko musi być nowatorskie
2. Niektóre słormuowania w tym wierszu są nowatorskie - co nie znaczy że cały wiersz musi taki być - co świadczy o tym że Pan zwyczajnie sie czepia

Tera
Emilia Zone

Emilia Zone

Opublikowano
Opublikowano

o ho ho.. Panie B. :)))

Terciu.. wyszedł ci ładny snujący się obłędnie po nici czasu kawałek poezji..
słowo za słowem przyspieszałam z moim sercem próbując je dogonić
tak biło
słowem myślą słowem myślą

nie muszę chyba dopowiadać że wrażenie zrobił
wracam do niego :)

pozdrawiam
Emilka

Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

zmylił mnie tytul, caly czas nie moge się przyzwyczaić żeby się nimi nie sugerowac;)
spodziewalam się czegoś lekiego, a tu bum:P

hm jest wiele fragmentów wprost cudnych, jak dla mnie :

sny szukają mnie same
a zegary tańczą namiętnie
zrzucając z siebie minuty

albo

ilość marzeń nazwałbym nacją
w stanie omdlenia
stojąc na wadze

to moje ulubione:)

oczywiście nie wsyztko rozumiem pewnie, ale to sprawa drugoplanowa.

jak zwykle nieźle, nieźle Tereuszu:)

buziaki

Agnes

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/13876-dafne/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • KOBIETA
      Granica giętkości

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Adler   Zastanawiam się gdzie i kiedy kończą się granice „ giętkości” człowieka…może to tylko kwestia determinacji i motywacji? Podobno człowiek może przetrwać prawie wszystko? Ale… Może tym właśnie się stajemy? Ciemnością…pozbawioną miękkości. Dlaczego ? Proza życia, inni ludzie, oczekiwania i rany.   Refleksyjny wiersz! I miękko napisany:) pozdrawiam:) 
    • Benjamin Artur
      Noc z Joanną

      Przez Benjamin Artur · Opublikowano

      Ładna blondynka z jakiegoś śląskiego miasteczka. Inna niż wszystkie dziewczyny, jakie znałem — tajemnicza, nieuchwytna. Jeździła wszędzie na rowerze. Zjeździła chyba trzy czwarte Europy, krążąc po drogach i bezdrożach ze swoimi znajomymi. Ja też jeździłem, choć w innym sensie. Bardziej po omacku, bez planu. W stronę, którą trudno nazwać. Droga była pusta. Czasem mijał mnie samochód, czasem ktoś machnął z naprzeciwka. Szukałem siebie, choć wydawało się, że szukam jej. Szukam Ciebie. Droga — nieznajoma, ciężka. Na końcu stoi kobieta. Jak zjawa zaprasza mnie w swoim kierunku. Robię gest kciukiem. Zatrzymuje się facet, koło sześćdziesiątki. Jedziemy jego sportowym samochodem. Opowiada mi o swojej bryce, o synu, o wyścigach. Słucham go, patrząc, jak prowadzi — z pewnym wdziękiem, bez pośpiechu. Mówi, że często zatrzymuje się po drodze do Krakowa. Zabiera wtedy paralotnię i zlatuje ze skał nieopodal miasta. Jest, jak twierdzi, takie miejsce, gdzie można dobrze potrenować starty i lądowania, a potem wsiąść z powrotem do auta i jechać dalej — do pracy. Innym razem zatrzymałem gościa w podobnym wieku. Jego opowieści i anegdoty były pełne pauz. W czasie tych pauz samochód zsuwał się na skraj drogi. Klepałem go więc po ramieniu, żeby się przebudził. Okazało się, że jest cukrzykiem i często zasypia za kierownicą. Dlatego lubi się zatrzymać i zabrać kogoś, żeby z nim rozmawiać — by nie zasnąć. Tak, co jakiś czas, ratowałem mu życie i sobie, jadąc w dobrze znanym kierunku. Czasami myślę, że te wszystkie drogi, które prowadzą donikąd, spotykają się właśnie tam — w Krakowie. Tam, gdzie zawsze ktoś czeka, choć nie wiadomo kto. Tam, gdzie każda podróż zaczyna się od nowa. W tym czasie pracowałem w Chimerze. Joanna też przyjeżdżała tam na rowerze. Kończyliśmy zwykle koło dwudziestej drugiej i po pracy czasem jeszcze gdzieś szliśmy — posiedzieć, wypić szybkie piwo, pogadać. Po jakimś czasie zaczęliśmy się szukać wzrokiem podczas pracy. Miło się uśmiechać, rozmawiać o byle czym. Jak to dzieci Chimery — w tej gonitwie, w zgiełku dnia, zaczęliśmy siebie odnajdywać. Po jednej z rozmów zaprosiłem ją pod przewiązkę. Spotkaliśmy się w sobotę. Przyszła w czerwonej, obcisłej sukience. Od tej jazdy na rowerze miała pięknie smukłe, wysportowane uda. Jasne włosy, lekko błyszczące usta — wszystko w niej kleiło się w jedną, majestatyczną całość. To była piękna, letnia noc. Jedna z tych, które pamięta się długo — może najdłużej. Kupiliśmy piwo, usiedliśmy w ciemnej sali. Słuchaliśmy rytmicznych kawałków, aż w końcu poczuliśmy ich puls w sobie. Nawet nie wiem, kiedy nasze ciała przylgnęły do siebie i jakby zlały się w jedność. A wokół tylko gorące rytmy, które oblepiały nas, prowadziły. Tańczyliśmy całą noc — aż do końcowych napisów. Potem usiedliśmy na schodach jednej z kamienic. Przytuleni, cisi, jakbyśmy bali się spłoszyć te chwile. Spleceni w pocałunkach, czekaliśmy, aż nadejdzie świt. I wtedy powiedziała szeptem: — Jestem zaręczona. Mam niedługo ślub. Znowu w myślach sięgnąłem po maczetę. Znowu musiałem przebić się przez gąszcz, zejść z tej drogi. Bo wiedziałem, że to nie moja ścieżka. Znowu nie moja droga. Pocałowałem ją w policzek na pożegnanie. Czy tak kończą się piękne noce? Myślę, że tylko te najpiękniejsze. Te niedopowiedziane, nigdy nie skończone. One trwają — w nas. Głęboko zakorzenione. To do nich wracamy. W myślach. W snach. W milczeniu.
    • Sylvia
      Sarny podeszły.

      Przez Sylvia · Opublikowano

      @Annna2 @Amber @KOBIETA  Dziękuję za wpis, pozdrawiam @huzarc

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To bardzo trafne, pozdrawiam
    • m1234
      Ale

      Przez m1234 · Opublikowano

      @obywatel No cóż... chyba stałem się fanem :)
    • MIROSŁAW C.
      Wanda

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      "W każdym z nas trwają dawne legendy, w naszych krwiobiegach płynie przeszłość, odtwarza się w nas, by żyć". To dodaję jako suplement do wiersza  :) Jeśli udało się, dać tej pięknej legendzie coś od siebie, to wspaniałe.  Dziękuję za wszystkie ślady zainteresowania w imieniu swoim  i Wandy. Pozdrawiam. 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...