Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Tak niewiele czasem trzeba,
aby zranic.
Jedno slowo wykrzyczane gdzies na wiatr.
Niepotrzebnie powiedziane
jakies zdanie,
ktore sprawia,ze zawala sie czyjs swiat.

Wszystko minie,z czasem bol
sie zapomina,
bo nie chcemy miec w pamieci gorzkich slow.
Tylko nieraz,na dnie serca
cos zaboli
i watpimy,czy poszlismy dobra z drog.

Tak niewiele czasem trzeba
aby zranic.
Lecz nie mozna potem cofnac ani slowa.
A wiec zanim noz wbijemy
w czyjes serce
miejmy pewnosc,aby potem nie zalowac..





Opublikowano

Tak niewiele czasem trzeba, aby zranić......szczera prawda, a słowa potrafią bardzo boleć i do tego długo. Dobry wiersz, traci tylko troszkę przez brak ś, ć, ą....itp., ale widocznie autorka tak musiała.
Pozdrawiam:)

Opublikowano

No to poprawilam.....

Tak niewiele czasem trzeba,
aby zranić.
Jedno słowo wykrzyczane gdzieś na wiatr.
Niepotrzebnie powiedziane
jakieś zdanie,
które sprawia, że zawala się czyjś świat.

Wszystko minie, z czasem ból
się zapomina,
bo nie chcemy mieć w pamięci gorzkich słów.
Tylko nieraz, na dnie serca
coś zaboli
i wątpimy, czy poszliśmy dobrą z dróg.

Tak niewiele czasem trzeba
aby zranić.
Lecz nie można potem cofnąć ani słowa.
A więc zanim nóż wbijemy
w czyjeś serce
miejmy pewność, aby potem nie żałować.

Opublikowano

Dla mnie regularny. Nie patrząc na zapis (bo ten zależy od entera) tylko na ucho słyszę po dwie średniówki

4 /4/4
4/4/3
4/4/4
4/4/3

w dwóch zwrotkach identycznie
a w ostatniej same czwórki i inny rodzaj rymów. Fantazyjnie, a co, nie można?

Z gwoździem w puencie jak trzeba, sensem, rytmem, chwalę i kupuję.

Serdeczności :)



Opublikowano

wręcz śpiewnie.
prosta myśl, ciekawy sposób wersyfikacji i układ rymów - pojawiają się tam, gdzie są "konieczne".
jedynie początek drugiej strofy z zaimkiem zwrotnym, który ciężko umiejscowić, by nie zachwiał konstrukcji sylabicznością.

z podobaniem, pozdrawiam,
in-h.

Opublikowano
Co mogą złe myśli sprawić,
niebaczne słowa do piwka;
ona lubiła się bawić,
a wy krzyczeliście: dziwka!

Patrzcie na trumnę, patrzcie na twarz,
patrzcie jak giną marzenia.
Patrzcie na ciało, patrzcie na płacz,
patrzcie jak w proch się zamienia.


Takie tam, od razu mi się skojarzyło ;)

Do rzeczy: nie podoba mi się takie bezpośrednie moralizatorstwo. Tak wałkuję te porównania do największych poetów, ale Ci znani z ładnych białych wierszy zazwyczaj rezygnują ze zwrotów tak bezpośrednich jak "A wiec zanim noz wbijemy // w czyjes serce // miejmy pewnosc,aby potem nie zalowac.."

I jeszcze niezbyt podoba mi się brak jakiejkolwiek poezji w tym, toż to niemal proza jest :)

--
Pozdrawiam
Michał Małysa
http://www.mojwierszownik.pl

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Manek dziękuję @Nata_Kruk tak też może być dzięki @Kwiatuszek dziękuję
    • @Marek.zak1 przychodzę zawsze z porą ksjężyca Jak on prosto w ramiona kochanki  Nie znaczę więcej niż intercyza Rankiem wychodząc tylnymi drzwiami   To tak z innej perspektywy. Bardzo liberalne podejście do życia i relacji bo stereotypowo facet ma większe skłonności do skoków w bok    Pozdrawiam 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ciepełko? W kostnicy? A może to wiersz o efekcie cieplarnianym?
    • Tłum niewidzialnych na naszych ulicach mknie rozebrany do krwi oraz gnatów. Pędem biedaków, bezdomnych tłum gna ów prosto w ciepełko z napisem kostnica.   Tłum niewidzialnych — na czyich ulicach? Tych, którzy są na nich kiedy zmierzchnie. Oni spiąć na nich opuszczają je we śnie lub kiedy zgaśnie w latarni dusz iskra.   Beton i ziemia — plastik oraz słońce. Bardzo odległy blask smutny z zapałek. Beton i ziemia — przedsionek do końca   i koce do cna, do nitki wygrzane. Beton i ziemia — nie wszystko stracone — beton dla ziemi, ziemia ciałom kalek.
    • O synu mój — głos w gasnącym dzwonie,  czy słyszysz mnie, gdy cień się kładzie?  Gdy noc, jak welon, snuje się po tronie  dni, których nie odzyskam w zdradzie?   Kochałem cię w milczeniu ścian,  w spojrzeniu, co nie znało słowa —  lecz serce drżało — jak pusty dzban,  gdy wiatr w nim szuka snu – bez słowa.    Twój śmiech był światłem, lecz ja, z        kamienia,  nie znałem blasku – tylko cień.  Więc gubiłem cię… bez pożegnania,  jak dusza gubi ślad przez dzień.    Teraz, gdy tętno gaśnie w zmroku,  a mgła spowija każdy ruch —  widzę cię znów — u twojego progu,  z dzieckiem na ręku — jak dawniej Bóg.    Niech twe ramiona nie znają chłodu,  niech dłoń twa trzyma świat bez win.  Ja odejdę — w cień, wśród lodu —  lecz we mnie zawsze: ojciec i syn  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...