Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

          Różnica

 

* * *

kiedy świt drapie okiennice
a ziewanie rozmywa bajki nocy
czas pożegnać dobre wróżki

królewna śmieszka uchyla powieki
dostrzega nową szmacianą lalkę
i cierpliwie czeka na codzienność

każdy ruch przekładania ciała jest
dla mnie marszem z przeszkodami
spojrzenia to nasz jedyny dialog



* * *

cienie lamp wsiąkają w krawężniki
sięgam po klucz klamka zwalnia drzwi
mała znowu sterczy przy oknie

nie śpisz więc przygotuj śniadanie
potrzebuję kąpieli i spokoju
potem zabiorę się za jakiś obiad

gdybym spała skocz do baru na zupę
przecież wiesz że muszę odetchnąć
miałam cholernie wyczerpującą noc

 

 

 lipiec, 2012

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

W pierwzszch sześciu wersach autoraka niewerbalnie szuka odpowiedzi na codzienne problemy , odsyła marzenia , bo wie że życie to nie bajka!
W następnych sześciu wersach-real ,,,,wsłódziałanie , zrozumienie peelki , stawia wymagania za poświęcenie się dla rodziny,,,i nie tylko!
Forma przekazu świetna!
Pozdrawiam !
Hania
+

Opublikowano

No! Inaczej trochę, ciekawie :-). Drapanie chyba już było, ale reszta jest absolutnie nowatorska.

Kontarst - bajka - real - powoduje mój żal, że nie moglo być wciąż tak...wiesz..

Ale! - jednak obiad będzie, potem kąpiel i znowu ...sen. Tak też można. Kto wie, co lepsze. Podoba mi się to Twoje pisanie, Nato.

Pozdrowienia. Miłych snów :-) E.

Opublikowano

pierwsze dwa wersy mogłyby zapowiadać lekki temat, ale wraz z pożegnaniem wróżek zaczyna się gradacja nastroju. czytam dalej i okazuje się, że śmieszka wcale nie jest królewną w realnym świecie, gdzie codzienność przemija ukradkiem jak niechcący "wypowiadane" spojrzenia... druga część to już realizm bez cienia baśniowości... niemniej podobają mi się te "wsiąkające w krawężniki" - jeszcze jedna plamka na dwuprofilowym portrecie dnia i nocy, bajki i życia...

różnica oddana przednio. pozdrawiam, Nato!

in-h.

Opublikowano

Nato - wiersz czytam tak, jakbym widziała kartkę z pamiętnika.

Zapis dwóch obrazów, których wspólnym mianownikiem jest peel, występujący w podwójnej roli. Raz jako opiekunka (mam skojarzenie z lekarzem), raz jako matka. Styczną są dwie dziewczynki. Bardzo sprytnie skomponowałaś je w całość. Wiersz układa się przed oczami w konkretne obrazy. Pozdr. a

Opublikowano

różnica to wynik odejmowania...
królewna odjęła swój baśniowy świat, (może jakąś książkę, może film... jakąś ucieczkę od rzeczywistości)

każdy ruch przekładania ciała
jest marszem z przeszkodami
spojrzenia to nasz jedyny dialog


to widzę pejoratywnie...
jakaś patologia? cicha przemoc?
kojarzy mi się to jak związek kobiety z alkoholikiem...
owy bieg z przeszkodami, w którym kobieta robi wszystko żeby tylko
nie wywołać awantury...

w drugim fragmencie trochę się gubię...
cienie lamp wsiąkają w krawężniki- to noc, czy już świt?
kolejne dwa wersy mogą być relacją oczami mężczyzny, ale czy tak jest?

następna strofa: (nie śpisz więc...) może relacjonować kobieta jak również mężczyzna...
bo dzisiejsze czasy kładą nacisk na związki partnerskie ;)

ostatnia strofa też kojarzy mi się źle...
występuje brak dobrej woli, poświęcenia... jakieś pójście na łatwiznę...
i nasuwa sę pytanie: kim jest peelka? czemu pracuję w nocy?

całość widzę zabrudzoną szarą...
kadry jak z filmu "Przebacz" albo "Plac Zbawiciela"

tyle ode mnie
Pozdrawiam A.

Opublikowano

Bardzo nietypowe Nato,
Dwa spojrzenia na sprawę. Z jednej strony ONA opiekująca się kimś, pewnie też kobietą, starszą, zależną, ktorej trzeba pomagać (każdy ruch ciała...) i z żalem witająca kolejny nowy dzień. A z drugiej strony ONA wspomagana, i nie doceniająca i wymagająca...
Tak to odczutuje Nato. Świetnie napisane!
Często podobne odczucia może, ale nie potrafię tego tak opisać jak Ty. Zazdroszczę i gratuluję
Lilka

Opublikowano

Zazdroszczę peelowi (autorce) tego dystansu w spojrzeniu na pewne sprawy, który wiersz czyni tak autentycznym ale nie agresywnym. Nato znowu bardzo udany wiersz. A wersem:
"spojrzenia to nasz jedyny dialog" trafiłaś prosto w serce mojego emocjonalnego stanu. Pozdrawiam serdecznie Nato.
J.

Opublikowano

Dla mnie Peelka jest szczęśliwa, bo ma "wyczerpujące noce", a potem nawet nie musi gotować, może sobie spać, żaś rodzinka grzecznie idzie do baru na zupę, szanując sen Peelki. :-)
Pozodba mi się ten wiersz, jest dla mnie miły i optymistyczny.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Aluno, może nie autorka, odnieśmy to do peelki.
Tak, życie to nie bajka, szuka się, ale nie zawsze chce się znaleźć, a wystarczy tylko być tym,
kim powinno się być w danej sytuacji, tak ogólnie. Wersów jest troszkę więcej.. ;)
Fajnie, że forma przekazu przypadła. Dziekuję za post.
Pozdrawiam... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ano, nieco inaczej. Nie można za każdym razem pisać całkowicie po nowemu, drapało i niech tutaj drapie.
Kontrasty mogą być powodem żalu, ale dobrze jest wychwycić choć odbrobinkę bajkowej aury, w tzw. realu..
nie zawsze się udaje, ale to już inna "bajka". Miło, że wpadłaś i że dla Ciebie ciekawie. Dziekuję.
Pozdrawiam... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jesteś niemożliwy:). Nie wiem wprawdzie, jak to odbiorą dziewczyny, bo mają jednak większe doświadczenie. Pozdrawiam.
    • @KOBIETA @M jak Malkontent również milo
    • @Migrena  Nie znam się… chociaż, nie zawsze jest tak, jak tutaj „Przeglądowo/okresowo”
    • W poczekalni pachnie lękiem i lawendą, jakby ktoś spryskał powietrze zapachem wszystkich tajemnic, które kiedykolwiek urodziły się w ciele kobiet. Siadam na krześle, które trzeszczy jak archiwum kobiecych wnętrz, jakby jego śrubki znały alfabet ud, miednic i brzuchów, z których powstawały małe światy, wielkie dramaty i czasem tylko zwykłe „wszystko w normie, proszę pani”. Wchodzi on - ginekolog, nawigator po oceanie kobiecego świata, pół‑detektyw, pół‑astronom macicy, który nawet cień owulacji potrafi wyczytać z mapy kosmosu, jakby szukał sygnałów życia w galaktyce, gdzie kosmici zapomnieli wysłać instrukcję obsługi ciała. - Proszę się położyć, mówi, tonem nauczyciela cyrku, który zaraz pokaże sztuczkę, ale z delikatnością kota na rozgrzanej blasze. Rozchylam nogi, odsłaniając wszystko tak dokładnie, że czuję się jak eksponat w świetle reflektorów, a on wchodzi z uśmieszkiem jak ktoś, kto właśnie dostał dostęp do części świata zwykle zamkniętej na trzy zamki, z narzędziem, które wygląda jak miniaturowy teleskop do planet rodzących życie i dramat jednocześnie. Przesuwa się delikatnie, a moje ciało otwiera się jak mapa nieznanych galaktyk. Tam, gdzie światło reflektora pada najczułej, kryje się punkt G - maleńka, pulsująca perła, jakby sam wszechświat zostawił w tym zakątku tajemnicę radości, miniaturową gwiazdę gotową rozbłysnąć. Łechtaczka - subtelna świątynia przyjemności - rozkwita w mikroskopijnym rytmie życia, otwierając się jak kwiat poranka, którego zapach zna tylko kosmos i ja. Ginekolog spogląda z powagą astronoma, który odkrywa nowe planety w galaktyce wnętrza kobiety, z zachwytem notując każdy puls, każdy fałd, każdą drobną tajemnicę, jakby patrzył na arcydzieło, które powstało z najczystszej geometrii życia. - Hm…  mruczy jak stary kocur, który właśnie odkrywa nowe królestwo myszy. - To jest prawdziwa galeria natury! Każda fałdka, każdy zakamarek, każdy sekret - arcydzieło! Czuję, że moje ciało staje się mapą starożytnych labiryntów, a on jest Minotaurem‑przewodnikiem, który wie, gdzie czai się każdy strach i każda nadzieja. - A tutaj…  wskazuje narzędziem - -  kwitnie życie i… ewentualnie mała niespodzianka. Chichotam w duchu, bo w tej ceremonii nie ma miejsca na wstyd, tylko na absurd i kosmiczny zachwyt nad ludzkim wnętrzem. Na koniec odchodzi z miną człowieka, który własnie zgarnął złoty medal w konkursie „Co kryje się w środku?”, odbierając statuetkę z miniaturowym teleskopem i konfetti z hormonów. A ja zostaję tam - pół naga, pół święta - leżąca jak robot na przeglądzie technicznym, bez osłony, gotowa na diagnozę życia, z nogami otwartymi jak szuflada w warsztacie, zastanawiając się, czy życie naprawdę jest tak proste, że wystarczy jeden ginekolog, żeby zrobić mi tylko przegląd okresowy i powiedzieć z entuzjazmem: „Wszystko działa, proszę pani, proszę tylko nie zapominać o smarowaniu.”    
    • @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...