Małżowina

[Bronisław Jaśmin]

Wody nie staną na nogi, w twoim prawodastwie
małżowina jest miastem więziennych ziemianek,
nagnij światło na wargę, niech wreszcie się ruszy,
prędkość światła powozi naszą śmierć w rydwanach.

Doręczone powietrze podbiłem powieką,
które wyślę ze śniegiem, dedykując gwiazdom.
Wody wstaną do góry - wchodząc po drabinach
z mocowanych pionowo śliskich samogłosek.

Moja mowa jest rybą, a imię
odskrobaną łuską klejącą się do drzew i obłoków.
W ciszy sięgam do głębszych książek w małżowinie,
wyburzonych bibliotek w podziemnych sektorach.
Dźwięki strącę, te wyżej pod gwiazdą na półce.
Nawet światło na palcach staje się muzyką.