Melancholia (IV)

[Bronisław Jaśmin]

śmierć oswajam ze skórą - na jej każdym punkcie przeprowadzasz bieguny
i noce polarne występują w niedźwiedziej, męskiej małżowinie,
w której jeszcze przez tydzień będziesz spacerować; dźwięk ciągany na smyczy -
nazywanej ciszą. wiatrem gęsto buduje się leśne opactwa.

z ziemi można prowadzić długie korytarze, i zamieniać się w rzekę, z obu brzegów palców,
wymodlić całe niebo, gdy opuszki splatają wiklinową cierpliwość z białymi nocami.
gdy uczę się na pamięć grymasu ulicy, gdy przyjmuje strącone prezbiterium w chmurach,
smutek jest przyłożeniem całego kosmosu do chusteczki, która penetruje twarz.
strony świata zachodzą aż za moje ciało, dowiedzą się, że jestem tam po innej stronie.

światła uczymy się długo, choć w końcu jest ciemność, która pierwsza poznała
wszystkie sny i światło. myśl oswaja motyle, splecie sierocińce z badanego powietrza
i podmiejskich nocy - tylko białe ciągają sen gdzieś na ubocza, wypalają na czole ogień,
recytują meandrem w podniebieniu chybotanie traw. sen tchórzy i nie sięga patyków i gwiazd.

śmierć odprowadzam za zakręt, dalej stoi skoda; zamykam na zegarek, na ciepłym nadgarstku.