/O drzewa w leśnym transie/

[adolf]

O drzewa w leśnym transie!

Wasz zielony wzrok wędruje od zawsze
Hipnotyczną spiralą gałęzi ku górze
Ale mimo to, też umiecie patrzeć
Pod nogi, jesienniejąc; złotym gestem urzec
Pochylając liście, rozkładając korony
Litując się nad ziemią żebrzącą o niebiosa.

Dumne piersi pękają i chropowacieją
Od ciągłych wdechów piasku, w takt sapią, patrz po korze
Spływają mrówki potu, gdy tłoczą arterią
Siebie życie. Rytmicznie. Z wysiłku mogą omszeć.
Trzymają nas w dystansie, w zawieszeniu pnia
i Dopiero na szczycie oswobodzą ptakiem.

Bufory, barki świata, wpychające się między
Życie oraz śmierć w tym tłumie niczego
Nie dacie by ktokolwiek, szedł bez was, wyprzedził.

Ach Charoni dni i mnie wzwyż zabierzcie
A ciało niech spadnie owocem z jabłoni
Dla następnych Adamów.

[Bernadetta1]

miło Cie znów poczytać Adolfie:)pozdr.

[Wanda Szczypiorska]

Bardzo piękny wiersz.

[Piotr_Płoszaj]

bufory , barki świata, wpychające się między
życie oraz śmierć, w tym tłumie niczego,
nie dacie by ktokolwiek szedł bez was, wyprzedził.

Charoni dni, wzwyż mnie zabierzcie,
a ciało niech spadnie owocem z jabłoni
- dla następnych Adamów.

O, chłooopie... za te dwa strofiaki dam się pociąć. Wymowne, zarąbiście do mnie przemawiają. Oczywiście - nadużywam interpretacyjnie, bo nie odnoszę się do drzew, a do ludziów, z góry sorrry, ale w ten sposób naprawdę zjadam z przyjemnością. :)
Serdeczności, Piotr.

[Wanda Szczypiorska]

Dałam plusik