Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Moja żona to mi zrzędzi
że co dzień przy komputerze
ja jej mówię niech nie ględzi,
jeszcze nie czas na pacierze.

Gada- co tam znowuż piszesz,
jest już późno czas na spanie
tak mocno nie wal w klawisze,
takie babskie czcze gadanie.

-Czego siedzisz znów po nocy
do pracy masz jutro rano,
znów narzeka i znów psioczy
i codziennie jest to samo.

A ja tylko klikam sobie
tu coś wpiszę, tam zrymuję
i czy ja coś złego robię
że po kompie spaceruję.

Luz mam za to przy weekendzie,
człowiek rankiem się nie budzi,
surfuję po kompie wszędzie
i małżonka nie marudzi.

Opublikowano
A ja, Bolku, Cię rozumiem,
bo bez kompa żyć nie umiem,
ale wiedz, żem jest zazdrosna,
iż ma kto Cię słowem chłostać!


Pozdrówka i życzę dalszej,niegasnącej miłości między Małżonkami! (Nawet ze scenami zazdrości o komputer!). :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jedną miał… chorobę Wiesław,
googlał rok, zapomniał czemu.
Prócz sklerozy, wrósł był w krzesło
- przestał siusiać (z krzesłem nie mógł).

Rozwiązania szuka biedak,
myśląc: dojdzie do rozwodu,
żona krzesła zniszczyć nie da,
prędzej utnie...
(i jest powód).

(tu przypomniał sobie, że
miał chorobę, może… dwie?)
;)
Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jedną miał… chorobę Wiesław,
googlał rok, zapomniał czemu.
Prócz sklerozy, wrósł był w krzesło
- przestał siusiać (z krzesłem nie mógł).

Rozwiązania szuka biedak,
myśląc: dojdzie do rozwodu,
żona krzesła zniszczyć nie da,
prędzej utnie...
(i jest powód).

(tu przypomniał sobie, że
miał chorobę, może… dwie?)
;)
Pozdrawiam
Szkoda mi tego Wiesława
bo zołzowata ta żonka
dla niej krzesło albo ława,
ważniejsza od jego członka.

Lecz szczęśliwie się skończyło,
Wiesiek jest już na kuracji
bo coś w kompie się spieprzyło
i uniknął zaś kastracji:)

Z pozdrowieniem.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jedną miał… chorobę Wiesław,
googlał rok, zapomniał czemu.
Prócz sklerozy, wrósł był w krzesło
- przestał siusiać (z krzesłem nie mógł).

Rozwiązania szuka biedak,
myśląc: dojdzie do rozwodu,
żona krzesła zniszczyć nie da,
prędzej utnie...
(i jest powód).

(tu przypomniał sobie, że
miał chorobę, może… dwie?)
;)
Pozdrawiam
Szkoda mi tego Wiesława
bo zołzowata ta żonka
dla niej krzesło albo ława,
ważniejsza od jego członka.

Lecz szczęśliwie się skończyło,
Wiesiek jest już na kuracji
bo coś w kompie się spieprzyło
i uniknął zaś kastracji:)

Z pozdrowieniem.
Jesteście niemożliwi! ;-DDDDD

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @skarpetawsosie Ponieważ motyw 'danse macabre' przewija się przez historię literatury od średniowiecza, ciężko jest go unieść tak, aby nie popaść w zbyt głębokie koleiny, które już setki innych twórców wyryli w dziejach poezji. Ale jest u Ciebie ciekawe odwrócenie ról, gdzie to peelka sama zaprasza do tańca śmierć, zafascynowana nimbem, jaki jej towarzyszy. Może to w ogóle oznaczać zderzenie wyobrażeń z rzeczywistością, gdy śmierć wydaje się z początku kuszącą perspektywą lecz w ostatecznym rozrachunku peelka odkrywa jej dramatyzm i rozumie, że ostateczne rozwiązania oznaczają przekreślenie jej szans, marzeń, nadziei, możliwości. Poznanie natury śmierci przeraża, w związku z czym utwór brzmi jak ostrzeżenie przed iluzją, że jest w niej jakiś ukryty urok.   Jednocześnie z punktu widzenia poetyckiego, dużo tu jeszcze jest do przepracowania. Skupiłabym się bardziej na rzeczach konkretnych - na tym, co można zobaczyć, dotknąć, poczuć, usłyszeć. Wszelkie westchnienia, uczucia oddania są tu niepotrzebne.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kaganiec raczej można zrzucić, a spuścić się ze smyczy, z łańcucha, z uwięzi, itd. Ta fraza źle brzmi stylistycznie.     To nie pasuje do pozostałych wersów, gdzie przecież chcesz pokazać pierwotną fascynację, więc trzymaj się tego. Pomijając konsekwencję logiczną (a raczej jej brak) - brzmi to ciężko, tak jakby wiersz na siłę chciał czytelnikowi wcisnąć własną treść.     Tu coś nie gra składniowo. Dla mnie fraza nieprzemyślana i źle zbudowana.     Te dwa wersy psują końcówkę, swoją dosłownością. To kolejne fragmenty, gdzie wiersz odbiera odbiorcy możliwość odczucia swoich własnych emocji w odniesieniu do tego, co czyta, a przecież chodzi o to, aby pojawiła się jakaś empatia.   Bardzo dobrym, mocnym  punktem jest za to:     Warto na tym wersie oprzeć puentę; jest w nim potencjał zarówno dla piszącego, żeby coś powiedzieć nie wprost, jak i dla czytelnika, żeby zastanowić się nad głębszym znaczeniem tych słów.
    • Okruszki szeptów porozsypywane przez wiatr tulę w dłoni wirują jak jesienne liście skroplone smakiem milczącej  tęsknoty   za horyzontem zapętlony taniec mew kołysze wspomnienia  wzburzonymi falami i twoje imię wołane przez dogasające w słońcu echo

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @rockthewriter   Zastanawiający wiersz …pełen kontrastów…   podoba mi się i …nie podoba ;)  tak naprawdę bardzo mi się podoba :) 
    • @bazyl_prost sam też nie znoszę pasów szczekających na wiatr. Ale przecież taka ich natura. Chcą nas chronić.@KOBIETA mnie też.
    • @Omagamoga Mam problem z tym utworem, bo nie wiem do końca, co to jest. Brzmi, jak modlitewna inkantacja. New Age? Zanim się odniosę, proszę o jakąś wskazówkę, bo nie chcę komentować czegoś, na czym do końca się nie znam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...