Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

To jest skrzynka.
Baranek, którego chciałeś mieć, jest w środku.

Deska a na niej rysy które nie są liniami szkicu.
Punkty ich zbiegu to gwiazdy które zabłysną,
by wzrok już nie błądził. Opowiem ci pędzlem

o dwóch butelkach przepełnionych odbitym światłem
i tak bardzo pustych, że nie wzniesiemy toastu.
Żadne z nas nie dotknie tego co w środku:

kapsel utkwił za głęboko. Przymruż oczy a zobaczysz:
nie ma owiec czarnych, ani białych, a Baranek jest tu-

w kolorze

Opublikowano
Narysuj mi Baranka

To jest skrzynka.
Baranek, którego chciałeś mieć, jest w środku.


Deska a na niej rysy które nie są liniami szkicu.
Punkty ich zbiegu to gwiazdy które zabłysną,
by wzrok już nie błądził. Opowiem ci pędzlem

o dwóch butelkach przepełnionych odbitym światłem
i tak bardzo pustych, że nie wzniesiemy toastu.
Żadne z nas nie dotknie tego co w środku:

kapsel utkwił za głęboko. Przymruż oczy a zobaczysz:
nie ma owiec czarnych, ani białych, a Baranek jest tu-

w kolorze

Tak miało być? Niewiele to zmieniło, niestety.
Opublikowano

Gin w butelkach, w frapujący sposób, zmienia się w dobrego, kolorowego dżinna... ;)
Mały Książę nie musiał/ nie powinien znać technik butelkowania, autor powinien - w butelkach tkwi korek, kapsel je zamyka.
Nieporadne i infantylne ale z przebłyskami dobrze rokującymi na przyszłość :

"o dwóch butelkach przepełnionych odbitym światłem
i tak bardzo pustych, że nie wzniesiemy toastu"

Opublikowano

Nie wiem, dlaczego, ale po przeczytaniu tytułu powziąłem nieprzyzwoite przypuszczenia. Niestety, nie sprawdziły się. Bez emocji - kiepski tekst.

Pozdrawiam - E.

Opublikowano

a może być kwiatuszek na serduszku?
- ciekawi mnie, dlaczego ten Baranek z dużej, czym sobie zasłużył;
są tu i inne mistycyzmy - owa "rysa", deska...
najbardziej mnie przekonują owe "dwie butelki", nie ma to jak konkret, a fakt że "puste" dowodzi, że peel nie marnował czasu...
:))
J.S

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @tie-breakAle uwzięliście się na to słowo. :))) Ojcze jest właśnie takie z szacunkiem. Jak byłam mała, to kiedyś sąsiadka zwróciła mi uwagę, jak powiedziałam do taty:"Ależ z ciebie super tatusiek".  Było to w sklepie. "To twój ojciec , należy i należy mu się szacunek!" - stwierdziła groźnie. Ja się popłakałam, tato grzecznie ją upomniał, rzuciła kilka obelg i wyszła.  To było dla mnie traumatyczne przeżycie, ale miałam obok siebie tatę. Może macie rację. :) @Migrena Nie wiem, jak dziękować za taki komentarz – pełen ciepła. Twoje słowa o "strunach, które rezonują w każdym, kto kocha" – to najpiękniejszy komplement, jaki mogłam usłyszeć. Dziękuję Ci za tę niezwykłą hojność serca.
    • @Berenika97   jakie to jest piękne i poruszające !   piszesz z niezwykłą delikatnością i uczuciem, dotykając strun, które rezonują w każdym, kto kocha.   jesteś fantastyczną poetką, która potrafi ubrać głęboką miłość i tęsknotę w tak proste, a jednocześnie wieczne słowa.    Nika.   jesteś obdarzona niezwykłą wrażliwością.   to piękne jest !!!  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Annna2 Dziękuję Annno! Wiesz, przypomniało mi się pewne zdarzenie sprzed wielu, wielu lat. Byłem wówczas około 10 letnim chłopcem i ulubieńcem mojej babci że strony taty. Mieszkaliśmy wówczas we Wrocławiu. Moja babcia mieszkała na wsi niedaleko Legnicy, a wieś nazywała się Szczytniki.  Pamiętam ten dzień jak dziś, zasypiałem na tapczanie patrząc w okno obok którego stał telewizor na stoliku i nagle zamarłem, nie mogłem się poruszyć, a chciałem obudzić moją Matulę, która była niedaleko, aby zobaczyła to co ja widziałem.  Na telewizorze stała ciemna postać, wówczas nie poznałem kto to, ale na drugi dzień przyjechał do Wrocławia do nas ktoś z rodziny, która mieszkała w tej samej wsi co moja babcia, z wiadomością, że poprzedniego dnia babcia zmarła. Pojechaliśmy na pogrzeb i uwierz mi do dziś pamiętam moje zaskoczenie. Babcia leżała na łóżku śmierci dokładnie tak ubrana jak tą zjawa we Wrocławiu. Myślę, że będąc jej ulubionym wnuczkiem, przyszła się ze mną pożegnać.  @Annna2 Nie, nie to była odpowiedź do @tie-break. @tie-break To nie był wredny psikus, jak widzisz wiersz jest w warsztacie, gdy utwór nie całkiem gotowy, a więc dalej nad nim pracowałem i po prostu postanowiłem zacząć od nowa. Przepraszam nie wiedziałem, że Ty już zamieściłas  pod nim swój komentarz.  Rzeczywiście temat jest trudny i smutny. Dziękuję za nowy komentarz. Serdecznie pozdrawiam @tie-breakFajnie więc i jeszcze raz przepraszam za tego psikusa. :)
    • @Berenika97 Uśmiech przełamuje rozpacz.
    • Gniew   I choćbyś spalił wszystko po drodzę I po obu stronach miał przestrzeń Czujesz że biegniesz ciągle na oślep Tak długo stygną demony w popiele   Nagle instynktownie przejmuje głowę Oddech ciężko wbija się w ziemię Słabniesz kiedy przejmuje kontrolę Już nie tak jak kiedyś brzmi nobady's perfeck
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...