Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

przypływ

paper_doll
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

paper_doll

paper_doll

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jose przygląda się swoim sutkom, twardnieją
z każdą myślą o matkach z Jukatanu. mroczne uliczki
i ich wysublimowane damy gwałcone pod wapienną ścianą.
martwe usta szepcą do ucha o bezkresach Atlantyku
napuchniętych ciałach
Jose kocha ocean

piasek pachnie solą
zaciera oczy
Jose na brzegu* ze swoim bogiem
rozmawia o śmierciach
*w przydrożnych knajpach czas płynie szybciej

zachłanne wody odchodzą bez syna

krzysztof marek

krzysztof marek

Opublikowano
Opublikowano

frapuje mnie 1 strofa, właściwie - imię Jose, no nie wiem, wyczytałem że męskie.... w kontekście przyglądania się swoim sutkom, no ciekawie, nie powiem że nie przemyślanie, po prostu frapuje.
całość zresztą mnie frapuje ale to zaleta tego utworu. pozdrawiam.

Dawid Rt

Dawid Rt

Opublikowano
Opublikowano

Mnie wiersz wciągnął, ma to co lubię, warsztat dobry, niebanalny, wyważony, nie boli głowa, zastanawiając się o co do cholery chodzi i jest w nim wrażliwość, taka co zatrzymuje i każe krzyknąć, ku* jakie to piękne. Jak dla mnie można od autorki tylko się uczyć.
Pozdrawiam

paper_doll

paper_doll

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ech, no właśnie zostałam uświadomiona, że mężczyźni nie mają tak wrażliwych sutków jak kobiety, a chciałam uniknąć twardnienia czego innego ;) w każdym razie Jose to wciąż mężczyzna a latynoskie matki bywają naprawdę podniecające...



piękny to jest ten komentarz :))))))
od razu przed oczami stanął mi pijaczek pod sklepem, który patrząc na butelkę piwa, wycedza: "kuuurwa, jakie to piękne" :D



a żebyś k..a wiedział! :D:D:D

pozdrawiam Was Panowie i dzięki za zaglądnięcie i pozostawienie śladu.

P.atrycja




P.
adam_bubak

adam_bubak

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


chciałbym mieć takie sutki ;)

a poza tym przecudowne obrazowanie, lubiana przeze mnie egzotyka (motywy latynoskie), ale nie spod znaku palmy i kokosa ze słomką, jakoś zawsze u Ciebie kojarzy mi się to z Miastem Boga, plus trochę trupów (love trupy w wierszach), no może pointa ni z rodzaju moich ulubionych - taka zawieszona (w sensie, że znikąd, bo wyprowadza z wiersza ładnie)
ale i tak to jeden z Twoich lepszych

(naprawdę chciałbym mieć takie sutki:D)
buzi
Obi
paper_doll

paper_doll

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



oj tam, oj tam (w sumie też zdałam sobie sprawę, że to Ty powinieneś być Yodą, takie z Ciebie próchno :D )
ale możemy przymknąc na to oko, bo Yoda to:
Primo: imię żeńskie jak w morde strzelił
Secundo: Yoda miał długie.. uszy. a można to przyjąć jako namiastkę włosów
Tertio: Yoda chodził w sukience :D

P.
Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wyboldowane związki rozwalcowane do granic możliwości, mogłyby być nieco bardziej niekonwencjonalne
"do ucha" zbędne
ale w całokształcie wiersz jest napisany sumiennie, dobrze się czyta, wersy nie są szarpane i treść przenosi nad ocean gdzie Jose przygląda się swoim sutkom
co to są te *? bom z ciemnogrodzia
wiersz ma klimat i za to plus
pozdrawiam
r
paper_doll

paper_doll

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Panie Biały - Rafale,

"*" jako objaśnienie tudzież odnośnik :)
Zatem Jose na brzegu, a nie w knajpach, bo w nich czas szybciej płynie :)
mroczne uliczki - wiem, wiem, ale jednak taki obraz miałam w głowie i tak się napisało. co do martwych, szepcących ust - do ucha jednak zostanie. można szeptać i nie do ucha :)

Marku,

ano żałosny. widziałeś film Tony? Jose to taki Tony, tylko w meksykańskim wydaniu.
jakoś Meksyk widzi mi się jako kraj cholernie ciekawy, złożony i mroczny. mimo, że nigdy tam nie byłam, napisałam kilka tekstów z użyciem tego właśnie "rekwizytu", w którym w jakiś tam sposób, udany lub mniej, starałam się uwydatnić moje postrzeganie.

Dzięki Panom za zaglądnięcie i pozostawienie śladu,

P.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Cisza

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Bożena De-Tre Wspaniałego dnia :)
    • Gosława
      Łzy które czekały

      Przez Gosława · Opublikowano

      @Relsom wiesz to nie jest wiersz który mi dedykujesz  Skupiłam się na ogólnym odbierze  Wyniosła bym o wiele więcej gdybym chciała  Najwidoczniej nie mam potrzeby analizować i rozkładać na czynniki pierwsze utworu  A tym bardziej grzebać w emocjach autora    Więc tak.. Tylko tyle wyniosłam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • beta_b
      (Przyjemność życia)

      Przez beta_b · Opublikowano

      Szorstkie już było życie we trudzie, dzisiaj chcę chodzić tylko w jedwabiu. Jedwabne myśli w codzienność wplatać, wstążki we włosy lekkością wabią. Mów do mnie miękko, ciepło i czule, tak by jedwabne promyki słońca znów oświetlały mą mroczną duszę. Jedwabnym szlakiem serce podąża. Wystaw na słońce - rozpieść mnie świecie, lekki wiaterek ciało owiewa. Weż mnie na ręce, jak swoje dziecię. Przyjemność życia znów chcę odkrywać.
    • Bożena De-Tre
      Cisza

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Migrena …niestety stety tak

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Alicja_Wysocka
      Dziura żalu 3 (Z cyklu Dziecęce opowieści)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Miałam turkusową spódniczkę na szelkach, które krzyżowały się na plecach i zapinały na guziki. Była rozkloszowana, z ciemnego turkusu – a gdy się obracałam, unosiła się jak parasolka. Mama z babcią uszyły mi ją razem. Była niezwykła – miękka i przytulna jak brzoskwinia. Wtedy mówiłam, że „z meszkiem”, dziś już wiem, że to był aksamit. Dzieci lubią takie rzeczy. Może i dorośli. Do dziś nie znoszę materiałów, które gryzą. Ta spódniczka nie była na co dzień, nie do biegania po podwórku. Ale czasem udawało mi się uprosić mamę – jak tamtego letniego dnia. Sąsiedzi smołowali dach. Dla dziecka to było prawdziwe widowisko – ogień na dachu, dziwny, nowy zapach... Na dach nie wejdę, wiadomo, ale na podwórko sąsiadów? Już prędzej. Ciekawość zwyciężyła. I stało się nieszczęście. Chyba jakiś podmuch wiatru przyniósł ze sobą kroplę gorącej smoły. Spadła prosto na moją spódniczkę. – Ach! – Mama mówiła: „Nie kręć się tam, to niebezpieczne”… Pobiegłam do łazienki, zamknęłam drzwi na zasuwkę i rzuciłam się do ratowania mojej ukochanej spódnicy. Próbowałam mydłem, szamponem, płynem do kąpieli – nic. Plama nie znikała, tylko się rozmazywała. Ale się nie poddawałam. Pomyślałam: ten materiał ma takie jakby malutkie włoski... Może da się to wyskubać? Wyskubię – i będzie jak nowa. Skubałam więc. Palce mnie bolały, ale nic. Wtedy zauważyłam pumeks. Może tym? Siedziałam tam długo, coraz bardziej spanikowana. W końcu zaczęli się dobijać do drzwi. – Co robisz tak długo? – zawołała mama. – Nic. – Jak to nic? To wyjdź! – Nie… nie mogę! – Otwieraj natychmiast. Co się stało? Stałam bezradna. Chciało mi się płakać – już nie cicho, tylko głośno. W końcu otworzyłam. – Co się dzieje? Dlaczego…? Wystarczyło spojrzenie – wszystko stało się jasne. – Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie? Coś byśmy poradziły. – Jakie „poradziły”…? Nic nie pomaga, próbowałam wszystkiego. Została dziura. – Och, dziecko. Trzeba było przyjść. Ja bym sobie poradziła. – Ale jak? Czym? – Masłem. Tłuszcz rozpuszcza się tłuszczem. – Masłem?! – Tak. Ale teraz… już po wszystkim. Do wyrzucenia. – Nieee! – Chyba że chcesz w takiej dziurawej chodzić. Jeśli ci pasuje – proszę bardzo. I tak musiałam pożegnać się z moją najładniejszą i najmilszą spódniczką. Lata później jechaliśmy samochodem do Austrii. Upalny dzień, asfalt się topił i zostawiał na aucie smoliste kropki. Ale ja już wiedziałam, co robić. Masło, oczywiście. Po powrocie było trochę paprania, ale wszystko zeszło bez śladu. Wiem nawet, że jak zabraknie zmywacza do paznokci, to świeży lakier rozpuści stary. Już znam kilka sposobów na pozornie niemożliwe rzeczy. Ale... Jak się zakochasz, a ten ktoś odejdzie w siną dal – to co? Trzeba od razu zakochać się w kimś innym? No, jakoś nie działa. Dziura zostaje.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...